به گزارش خبرنگار تئاتر خبرگزاری فارس، نمایش جنایات قلب نوشته بت هنلی که از آثار مکتوب نمایشی شاخص و برنده جایزه پولیتزر است، با برگردان و کارگردانی دلارا نوشین اجرا می‌شود.
این نمایشنامه داستان جالب سه خواهر را روایت می‌کند که هر کدام به نوعی درگیر چالش‌های احساسی عمیقی هستند و موانع بزرگی را در زندگی برایشان ایجاد کرده و هر کدام از شخصیت‌های نمایش درگیر درونیات متناقض و به نوعی سرکش و تمایلات عجیب و بعضاً جنایتکارانه هستند.
در این اثر نمایشی با تهیه کنندگی علیرضا مهران بازیگرانی چون آزاده اسماعیل خانی، تینا بخشی، علیرضا مویدی، سارا توکلی، پگاه ارضی، تورج ثمینی پور ایفای نقش می‌کنند. با صدای نریشن افسر اسدی ایفای نقش می‌کنند.
طراح لباس: الهام شعبانی، طراح نور: رضا خضرایی، طراح گرافیک: محمد وفایی، دستیار و برنامه ریز: الهه افخمی، مدیر تولید: امین آقایی، مشاوررسانه: محمد وفایی، مدیر صحنه: امین محمودی، منشی صحنه: علی اسحاقی، ساخت تیزر: بنیامین نادعلی، تبلیغات مجازی: عرفان پورمحمدی، عکاس: محسن بیده، از عوامل اجرایی این نمایش هستند.
جنایات قلب از ٨ دی ماه ۹۸ در تالار سایه مجموعه تاتر شهر روی صحنه می‌رود.
*تالار فرهنگ با حضور اهالی موسیقی و تئاتر بازگشایی شد
تالار فرهنگ با مدیریت عمارت روبرو به جمع سالن‌های برگزار کننده موسیقی و اجراهای صحنه‌ای پیوست. طی تفاهمنامه میان وزارت آموزش و پرورش و مجموعه فرهنگی هنری عمارت روبرو، تالار فرهنگ به عنوان یکی از مهم ترین بناهای تاریخی شهر تهران، میزبان گروه‌های موسیقی و هنرمندان تئاتر می‌شود.
براساس این گزارش، تالار فرهنگ مکانی با ظرفیت ۵۰۰ نفر است که ۳۸۰ تماشاچی در طبقه همکف و ۱۲۰ نفر در بالکن مستقر می‌شوند. این تالار در خیابان حافظ پایین‌تر از خیابان شهریار و در شرق تالار وحدت قرار گرفته و سال ۱۳۸۴ خورشیدی به عنوان یک بنای ارزشمند و شاخص مربوط به دوره پهلوی با معماری نئوکلاسیک به ثبت سازمان میراث فرهنگی رسیده است. گفتنی است اهالی موسیقی و هنرمندان عرصه تئاتر با مراجعه به سایت مجموعه عمارت روبرو به آدرس www.rooberoomansion.com می توانند فرم تقاضا جهت اجرا در این سالن را تکمیل کنند.
*شب پایانی جشنواره ملی تئاتر آرخه به روایت رضا آشفته
رضا آشفته ، دبیر جشنواره ملی تئاتر آرخه به مناسبت شب پایانی این جشنواره یادداشتی نوشت که از این قرار است: ما انسان ایم...ما انسانیم، خواه ناخواه و شاید در این روزهای پر هیاهو و در این اشباع شدن از ابزار ارتباطی در فضای مجازی خودمان را گم کرده باشیم و این به دلیل پیچیدگی‌ها و ایهام وارد بر زمین و زمانه است و ما باید از این مجهولات و گنگی‌ها بیرون بیاییم و چه بسا این مهم نیز ممکن باشد؛ فقط کافی است مثل طبیعت با شفافیت وجوه مختلف خود را بر خود و دیگران آشکار کنیم.
چنانچه آب شفاف است، خاک در سکوت است و فروتنی مدام، کوه در استواری و سربلندی، دریا در خروش و طغیان و گاهی نیز در نرما و ملایمت و درواقع جذر و مدی پیوسته و ناتمام و جنگل در وهم حضور و سبزینه های مکشوف و آسمان چه آبی و چه خاکستری ما را به افق های روشن پیش روی می‌خواند و همه اینها دلالت بر درک معنای وجود خواهد کرد.
به هر روی ایران سرزمین عرفان و شعر است و اگر هنوز هم نتواند در علم و فن آوری ادعایی بکند اما همچنان به داشتن اصالت‌های معنایی و ریشه های فرهنگی‌اش وابستگی دارد و ما را همچنان امیدوار نگه می‌دارد که در یک سرزمین نجیب و بی ادعا داریم زیست می‌کنیم هر چند این روزهایمان کمی مشوش و برهم ریخته باشد اما هر تلنگری به خویشتن ما را به بیداری وامی دارد و اینکه اگر دچار از خودبیگانگی نظام استعمارگر جهانی هم شده باشیم، در این بیداری و هوشیاری خانه تکانی باید کرد و باید به دنبال مرزهای انسانی و معنا گشت که در غیر از این، همانند بیگانگان باید دچار تردیدهای مشوش و افسردگی رو به زوال و پوچی های نگونبخت شد.
تئاتر گسترۀ معنایی بلندی دارد و هر چشمی را رو به دلگشاترین معانی باز نگه می‌دارد و اگر تئاتر در تدارک بیداری انسان برآید فراتر از هر رسانه و هنری با اطمینان خاطر، و به درستی و بسامانی از عهده این کار برخواهد آمد. اصلا تئاتر گسترۀ طبیعی انسانی را پیش رویمان قرار می دهد و ما را به زلالی تمام در برابر آیینه طبیعت رهنمون خواهد شد. اینکه بدانیم کی هستیم و چه باید بکنیم که همواره تلنگر انسان بودن را برای بیدار ماندن به خود بزنیم که هیچ چیزی در این جهان و هستی به اندازه و ابعاد انسان ارزش و اعتباری ندارد و اما شوربختانه این روزها، به شکل واژگونی این مهم تحت الشعاع بسیاری پلشتی ها و کژ فهمی ها واقع شده است.
نخستین جشنواره ملی تئاتر آرخه در تهران، به دنبال گردآوری عزیزانی از سراسر کشور برآمد که بیایند در این دورهمی اندیشه ورزانه در تئاتر به مسائل مهم خودشان بپردازند. برایمان مهم بود که تو خالی، باری به جهت و پوچ نباشیم و به درنگی دقیق و مکاشفه گر به دنبال فهم انسان ایرانی باشیم و بدانیم که این روزها داریم تنهاتر می شویم و قالب تک گویی نمایشی را مناسب برای چنین روال غیر عادیی در نظر گرفتیم و همچنین دانسته‌ایم که خانواده و روابط زناشویی با تهدیدهای جدی و نابسامانی‌های دردناکی همراه شده است و گفتیم دو نفره‌هایی برای بروز این اختلافات و نابهنجاری های روزآمد تعریف کنیم.
می دانیم که منطقه خاورمیانه در یک قرن و اندی گذشته، بستر جنگ‌های بسیاری بوده که بر ما تحمیل شده است و گفتیم در دل تئاتر به دنبال آگاهی بخشی بر وجوه تراژیک جنگ برآییم و ساز خوش آهنگ صلح را با نغمه خوش داوودی همراه کنیم، شاید آشتی زمینه ساز زندگی فراموش شده بسیاری از ما بشود.
بر همین پایه نزدیک به 200 نمایش از سراسر کشور به دبیرخانه جشنواره تئاتر آرخه رسید و عزیزانی چون فرهاد تجویدی، شهاب حسین پور، نسیم ادبی، محمدعلی بهبودی، منوچهر اکبرلو و محسن اردشیر ما را در غربال دقیق این آثار یاری کردند. البته با آنکه 8 اثر درخشان تئاتر خیابانی با موضوع محیط زیست انتخاب کرده بودیم شوربختانه نتوانستیم با گروه‌های خیابانی هماهنگ شویم و آنچه باید را ممکن سازیم. فقط 2 اثر به جشنواره آمدند و مارا با اجرایشان شاد کردند.
در زمینه آثار صحنه روال خوش تر از آنچه باید تصور می‌شد، پیش می‌رفت. ما 32 کار برگزیده داشتیم و البته تعدادی هم بنا بر خواست رییس جشنواره و کمپانی آرخه به دلیل مهرگستری و پر و بال دادن به جوانانی که دلشان می‌خواهد به بهانه جشنواره تئاتر دیده، داوری و سنجیده شوند به این کارهای برگزیده افزود شد و ما توانستیم از 18 تا 28 آبان 98 در تماشاخانه نوفل لوشاتو هر روز 4 نمایش را به صحنه ببریم و در کل 42 اثر را در یک رقابت عادلانه به تماشا درآوریم و داوران صبور، کارآموزده، با تجربه و دانش و صاحب اسم و رسم را دعوت به کار کردیم. سرکار خانم گلاب آدینه با 5 دهه و آقایان محمدعلی بهبودی و منوچهر اکبرلو با چهار دهه فعالیت فاخردر زمینه هنر و فرهنگ، شدند داورانی که با دقت و عدالت همه کارها را در این یازده روز جمع بندی کردند.
امشب نیز گرد آمده ایم که ماحصل این داوری‌ها را به تماشا بنشینیم. البته ما بخشی از کیفیت جشنواره را به دلیل کمیت الزامی و رساندن صدای آرخه به چهار گوشه کشور عزیزمان ایران فدا کردیم که البته به نظر می ارزید. چون گاهی مهمانی و ضیافت برای هماهنگی های همگانی تر، آن هم به اقتضای کار تئاتر کردن و تحت لوای شعار:«انسانم آرزوست» و گوش سپردن به درک والای انسان های برگزیده چنین چیزی را بر ما رواداشته می نمایاند.
انتهای پیام/
