به گزارش گروه سیاست خارجی خبرگزاری فارس، در پایان سمینار بین المللی اقدامات قهری یکجانبه و تاثیرات آن ها که روز پنجشنبه از سوی نمایندگی های دائم ایران، ونزوئلا و کوبا در هتل کوبورگ وین برگزار شد، کاظم غریب آبادی، سفیر و نماینده دائم کشورمان، بیانیه پایانی و مشترک سمینار را قرائت کرد.
متن این بیانیه، به شرح زیر است:
تحریم های یکجانبه (اولیه و یا ثانویه)، عنصر اصلی اقدامات قهری یکجانبه هستند. این موضوع، معمولا به تدابیر اقتصادی که توسط یک دولت، یا گروهی از دولت ها خارج از چارچوب شورای امنیت سازمان ملل و بر خلاف میثاقین، اعلامیه جهانی حقوق بشر، منشور سازمان ملل متحد و بسیاری از قطعنامه های مجمع عمومی سازمان ملل وضع می شود، اشاره دارد.
دوره معاصر با استفاده بیش از حد از تحریم های یکجانبه، به ویژه پیامدهای منفی فراسرزمینی و ثانویه ناشی از آن ها، متغیر و سیال شده است. تحریم های ثانویه بیشتر اوقات بر اساس فرضیه صلاحیت فرا سرزمینی و حاکمیت یک دولت بر دیگر دولت ها تحمیل می شود، که در تضاد مطلق با حقوق بین الملل می باشد که تصریح می کند تمامی دولت ها مستقل هستند و از وضعیت حقوقی برابر، بهره مند می باشند. از این رو، هیچ دولتی اجازه ندارد تا صلاحیت خود را بر سرزمین دیگران، بدون رضایت قبلی آنان، اعمال کند.
اگرچه همیشه ادعا شده که هدف تحریم ها دولت ها هستند، با این حال، این مردم یک کشور هستند که رنج بیشتر را متحمل می شوند. تحریم ها معمولا پیامدهای نامتناسبی را بر روی حقوق مردم همانگونه که در میثاق بین المللی حقوق فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی تصریح شده است، دارند. تحریم ها می توانند از جمله حق حیات را به خطر اندازند، حق غذا، شغل مناسب و استانداردهای اساسی زندگی را محدود کرده، حق تعیین سرنوشت را به چالش انداخته و رژیم های بهداشتی و غذایی را ضعیف کرده و در مسیر توسعه، مانع ایجاد می کنند. به علاوه، تحمیل تحریم های با پیامدهای منفی حقوق بشری بر اساس حقوق بین الملل، غیر قانونی بوده و نه فقط دولت تحمیل کننده مسئول نقض حقوق بشر بوده، بلکه دیگر دولت ها نیز مقید به اجرای چنین اقداماتی نیستند.
آمریکا در صف اول این رفتار غیر قانونی قرار دارد. این کشور، از این روش به عنوان ابزاری برای تحمیل و همچنین اجبار به تغییر در سیاست دیگر کشورها استفاده می کند. در طول ده های گذشته، آمریکا از هرگونه تلاشی برای توسل به تحریم تجارت ها، اخلال در جریان سرمایه گذاری و مالی، بلوکه کردن دارایی ها و منع مسافرت به منظور تحمیل خواسته های خود بر دیگر کشورها چشم پوشی نکرده است. آمریکا که خود را پلیس خودخوانده جهانی می داند، هرگونه هنجار و حقوق بین المللی را پایمال می کند. به عنوان مثال، از سال 1984، آمریکا بیش از 27 رژیم تحریمی مختلف را بر دولت های گوناگون تحمیل کرده است و فقط بین سال های 2009 تا 2015، چندین بانک را در هفت کشور مختلف به میزان 13 میلیارد دلار جریمه کرده است.
ما سه کشور (کوبا، ایران و ونزوئلا)، جزء قربانیان این تجاوز بین المللی و تروریسم دولتی ایالات متحده آمریکا هستیم.
در مورد کوبا، تصور می شود بلوکه مالی، تجاری و اقتصادی و اقداماتی که توسط ایالات متحده آمریکا اعمال شده، طبق گفته معاون وزیر امور خارجه آمریکا در اوریل 1960، «با هدف تضعیف سطح اقتصادی زندگی، جهت کشاندن مردم به وضعیت گرسنگی ناامید کننده و سرنگونی دولت» بوده است. این سیاست تهاجم اقتصادی از زمان طراحی، یکی از سخت ترین و طولانی ترین سیستم های تحریم های یکجانبه بوده که علیه یک کشور به اجرا در آمده است. چنین اقداماتی، مانع اصلی در آرزوی خوشبختی و کامیابی چندین نسل در کوبا؛ توسعه همه پتانسیل های اقتصاد داخلی، و در نظر گرفتن ماهیت فراسرزمینی خود و توسعه روابط مالی، تجاری و اقتصادی کوبا با مابقی دنیا بوده است. از سال ١٩٩٢، 27 قطعنامه توسط جامعه بین المللی در مجمع عمومی سازمان ملل تصویب شده است که از ایالات متحده آمریکا درخواست شده تا به طور یکجانبه و بدون پیش شرط، این سیاست های بلوکه کردن و محاصره کوبا را خاتمه دهد. اما متاسفانه، قوانین و مقررات و سیاست های مربوط به بلوکه، محکم تر شده و کماکان به طور دقیق تحت دولت ترامپ اعمال می شود.
به علاوه، از زمان انقلاب ملت علیه رژیم ستمشاهی در 1979، جمهوری اسلامی ایران، یکی دیگر از قربانیان چنین اقدامات مخرب تحمیلی توسط ایالات متحده آمریکا بوده است. تجربه ایران نشان می دهد که علت اعمال تدابیر قهری یکجانبه، به ویژه پیامدهای فرامنطقه ای آن، نه انساندوستانه هست و نه برای صلح و امنیت، بلکه جهت اعمال خواسته خود بر ملت های دیگر می باشد.
انتهای پیام/
