خبرگزاری فارس ـ گروه تجسمی: سال 1389 به واسطه انتشار مطلبی در فضای رسانهای به قلم کاوه بغدادچی، 19 آگوست برابر با 28 مرداد، «روز جهانی عکاسی» در ایران به هنرمندان و عکاسان در سطح وسیعی معرفی شد.
بهانه نامگذاری این روز به سال 1839 میلادی باز میگردد که اختراع دستگاه داگرئوتیپ ـ برای ثبت عکس ـ توسط فرانسویها رسماً اعلام شد.
در سالهای اخیر در کشورمان روز 28 مرداد آنقدر جدی گرفته شد که تنها بعد از گذشت 4 سال، بغدادچی بار دیگر اقدام به نشر مطلبی با عنوان «روز جهانی عکاسی برای حرفهایها یا غیرحرفهایها» کرد و در این باب که هنوز این روز تقریبا توسط هیچ یک از نهادها و جریانهای تاثیرگذار و آکادمیک عکاسی در دنیا به رسمیت شناخته نشده است یا حداقل برنامه ویژهای برای گرامیداشت آن ندارند، سعی کرد ابعاد تازه ای از این رویداد را معرفی کند.
اینکه چرا این روز همچنان برای بسیاری از عکاسان جهان شناخته شده نیست واز سوی دیگر در ایران آن چنان اهمیتی مییابد که بسیاری از رسانهها به آن میپردازند، احتمالا ریشه در ویژگی نهادینه شده ایرانیان یعنی «احساس» دارد.
گرچه به واسطه این روز چراغ بسیاری از گالریها روشن و به نمایش آثار عکاسان ایرانی پرداخته میشود و در جای جای کشورمان به این بهانه نشستها و همایشهای متنوع عکاسی صورت میپذیرد ـ که جای قدردانی از تمام دست اندرکاران این رویدادها دارد ـ اما نکته مهم مغفول مانده، برخورد منفعلانه نهادهای مرتبط با عکاسی در ایران است. چنانچه این روز توسط وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی یا انجمن ملی عکاسان ایران مورد تایید است، باید پرسید چرا برای این روز کاری در خور نام عکاسی تاکنون صورت نگرفته است؟ از سویی اگر این روز را نباید به عنوان روزی برای عکاسان حرفه ای قلمداد کنیم، چه سیاستی را در برابر با آن اتخاذ کردهایم؟!
کشور ما از پیشگامان ورود و استفاده از عکاسی در تاریخ این هنر بوده است و چراغ این هنر به واسطه هنرمندان عکاس در عرصه بینالمللی پرفروغ است. کاش در کنار روزی که انتخاب مبدأ آن جای شک و تردید دارد و علت همهگیر نشدن آن در جهان نیز همین میتواند باشد، روزی را تحت عنوان «روز ملی عکاسی» معرفی کنیم.
انتظار میرود وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تمام توان خود را برای برگزاری جشنها و گردهماییهای عکاسی در سراسر ایران به کار گیرد و انجمن ملی عکاسان ایران هم در حد بضاعت خود چنین کند. روزی که میتواند بهانه انتخاب آن تاریخهای متعددی باشد که در تقویم عکاسی ایران از توجه دور ماندهاند و در این روز عکاسان سرزمین عزیزمان بتوانند آزادانه و به دور از دلنگرانیها، دوربین در دست به ثبت و ماندگارسازی تاریخ و اندیشه خود بپردازند.
یاداشت از؛ محسن زینالعابدینی (عکاس)
انتهای پیام/