خبرگزاری فارس- فعالیت‌های قرآنی: «سید‌متولی عبدالعال» از قاریان بزرگ کشور مصر است که در سال 1947 در یک خانواده‌ای کشاورز در مصر متولد شد؛ این قاری قرآن کریم در دوران نوجوانی از سبک اساتیدی چون «عبد‌الباسط» و «مصطفی اسماعیل» استفاده کرد اما وی همان ایام و در سن 13 سالگی شیوه‌ای خاص در تلاوت ارائه کرد.
عبدالعال ماه مبارک رمضان به جمهوری اسلامی ایران سفر کرد و در این سفر تلاوت‌های زیبایی از خود به یادگار گذاشت.
در ادامه، تلاوتی از این قاری نامدار مصری خواهیم شنید که به تناسب روز عید سعید قربان انتخاب شده است و هسته اصلی این تلاوت را داستان رؤیای ابراهیم خلیل‌الله علیه‌السلام و ذبح فرزندش اسماعیل تشکیل می‌دهد.
خداوند در این آیات ابراهیم علیه‌السلام را به فرزند پسری (اسماعیل علیه‌السلام) بشارت می‌دهد که مانند خود او «حلیم» خواهد بود.
در تفسیر «حَلِیم» گفته اند: کسى است که در عین توانائى، در هیچ کارى قبل از وقتش شتاب نمى‌کند، و در کیفر مجرمان عجله‌اى به خرج نمى‌دهد؛ «راغب» در «مفردات» مى‌گوید: «حلم» به معنى خویشتن‌دارى به هنگام هیجان غضب است.
به هر حال این پدر و پسر هر دو حلیم بودند؛ ابراهیم علیه‌السلام این بردباری را در ماجرای پرتابش درون آتش نشان داد و پسرش اسماعیل علیه‌السلام نیز این صفت نیکو را در ماجرای ذبحش متجلی ساخت.
ابراهیم علیه‌السلام نخستین‌بار در شب «ترویه» (شب هشتم ماه ذى‌الحجه) این خواب را دید، و در شب‌هاى «عرفه» و «عید قربان» (نهم و دهم ذى‌الحجه) خواب تکرار شد و از آنجا که خواب انبیا به علت دوری از القائات شیطانی، درست است؛ براى او کمترین شکى باقى نماند، که این فرمان قطعى خداست.
پدر با صراحت مسأله ذبح را با فرزند 13 ساله مطرح و از او نظرخواهى مى‌کند، براى او شخصیت مستقل و آزادى اراده قائل مى‌شود، او هرگز نمى‌خواهد فرزندش را بفریبد و کورکورانه به این میدان بزرگ امتحان دعوت کند، او مى‌خواهد فرزند، نیز در این پیکار بزرگ با نفس، شرکت جوید، و لذت تسلیم و رضا را همچون پدر بچشد!
از سوى دیگر، فرزند هم مى‌خواهد پدر در عزم و تصمیمش راسخ باشد، نمى‌گوید مرا ذبح کن، بلکه مى‌گوید: هر مأموریتى دارى انجام بده، من تسلیم امر و فرمان او هستم و مخصوصاً پدر را با خطاب «یا أَبَتِ»! (اى پدر!) مخاطب مى‌سازد تا نشان دهد این مسأله از عواطف فرزندى و پدرى سر سوزنى نمى‌کاهد، که فرمان خدا حاکم بر همه چیز است.
به هر حال، ابراهیم علیه‌السلام صورت فرزند را بر خاک نهاد و کارد را به حرکت درآورد و با سرعت و قدرت بر گلوى فرزند کشید، در حالى که روحش در هیجان فرو رفته بود و تنها عشق خدا بود که او را در مسیرش بى تردید پیش مى‌برد. اما کارد برنده، بر گلوى لطیف فرزند، کمترین اثرى نگذارد!...
ابراهیم علیه‌السلام در حیرت فرو رفت، بار دیگر کارد را به حرکت درآورد اما باز کارگر نیفتاد، آرى «ابراهیم خلیل» علیه‌السلام مى‌گوید بِبُر! اما خداوند «جلیل» فرمان مى دهد نَبُر! و کارد تنها گوش بر فرمان او دارد.
برای آگاهی بیشتر از درس‌ها و مفاهیم آیات می‌توانید به تفاسیر مختلف از جمله تفسیر نمونه مراجعه فرمایید.
اکنون از شما دعوت می‌کنیم این تلاوت زیبا را بشنوید.
 |
| تلاوت آیات 75 تا 132 سوره مبارکه «صافات» توسط «سید‌متولی عبدالعال» |
انتهای پیام/م.خ
