بهترین عمل بعد از انجام واجبات به روایت امام رضا(ع)

به گزارش خبرگزاری فارس، آیت‌الله روح‌الله قرهی مدیر حوزه علمیه امام مهدی(عج) حکیمیه تهران در شب میلادت ثامن الحجج علی بن موسی الرضا(ع) به ایراد سخنرانی پرداخت که گزیده‌ای از آن در ادامه می‌آید:

*نشستن در مجالس احیای امر حضرات معصومین و حیات جاودانه قلب!

قال مولانا علی بن موسی الرضا(ع): «مَن جَلسَ مَجلسا یُحیا فیهِ أمرُنا لَم یَمُتْ قلبُهُ یَومَ تَموتُ القلوبُ»، چقدر عالی، زیبا و بشارت دهنده!

احیای کلام و امر آن حضرات، خصوصیّت بسیار عالی مراسمی است که برای حضرات معصومین برگزار می‌شود. احیای امر آن‌ها هم احیای قلب انسان است.

حیات جسم به تغذیه و نفس کشیدن است، امّا حیات قلب و روح، به ذکر پروردگار عالم است، ولی یاد پروردگار عالم میسور نمی‌شود الّا به یاد حضرات معصومین، چون پروردگار عالم، حلقه بین اتصال عبد و خودش را، وجود مقدس حضرات معصومین و بعد هادیان الهی قرار داده است.

لذا حیات قلب، با حیات جسم فرق می‌کند، جسم از نطفه شکل می‌گیرد و بعد از خروج از رحم و گذراندن دوران کودکی به نوجوانی و جوانی و بعد هم میانسالی و کهنسالی و کبر سن رسیده و دیگر تمام می‌شود. یعنی جسم، رشد و سقوطی دارد که هر دو تدریجی است. اگر کسی در نوجوانی و جوانی نمیرد، بالاخره حیاتش، اندازه‌ای دارد. بعد هم قاعده کلّی این است که این جسم درون قبر از بین می‌رود (البته اولیاء خدا را کنار می‌گذاریم).

اما خصوصیت قلب و روح بر عکس است. در مورد قلب هر چه می‌گذرد، حیاتش بیشتر می‌شود و مطالبش، صعودی است. لذا حیات و شادابی روح، روز به روز بیشتر می‌شود و نه تنها برای آن مرگی نیست و بعد از این صعود، افولی نیست، بلکه این صعود تا قرب الی الله هست. اما به شرط اینکه حیاتش از طریق عصمت باشد.

لذا یکی از خصوصیات این مجالس اهل‌بیت، مانند امشب که شب میلاد حضرت ثامن الحجج(ع) است، این است که حیات ما را تا قیامت تضمین می‌کند، لذا خود حضرت می‌فرمایند: «مَن جَلسَ مَجلسا یُحیا فیهِ أمرُنا» هر کسی در مجلسی بنشیند که در آنجا، امر ما را زنده می‌کنند، «لَم یَمُتْ قلبُهُ یَومَ تَموتُ القلوبُ».

قلب، مرکز تفکر و حرم الهی است که اگر بمیرد، جسم یک مرده متحرک است. امّا اگر زنده شود، هم دنیا را درک می‌کند و هم آخرت را؛ یعنی هم دنیای او دنیای نیک است و هم آخرتش، «ربّنا آتنا فی الدّنیا حسنة و فی الاخرة حسنة».

اولیاء خدا خلاف آنچه به ظاهر تبیین می‌شود، لذّتی را از دنیا می‌برند که هیچ احدی نمی‌برد. چون آن‌ها می‌دانند دنیا، مزرعه آخرت است، لذا وقتی با مشکلات روبه رو می‌شوند، آرامش دارند و با قلب آرام و مطمئن برخورد می‌کنند، «الا بذکر الله تطمئن القلوب».

لذا اگر در مجلس اهل‌بیت بنشینیم، قلبمان تا روز قیامت نمی‌میرد. کسی که در دنیا در مجالسی نشسته باشد که امر حضرات احیا می‌شود، در روز قیامتی که روز حسرت و اضطراب است، قلبش زنده است. یعنی حیات قلبش از این دنیا آغاز می‌شود و تا عالم برزخ و بعد هم تا قیامت ادامه خواهد داشت، حیات این دنیا، حیات جاودانه خواهد بود، مثل شهید که در موردش آمده: «لا تحسبن الذین قتلوا فی سبیل الله امواتاً بل احیاء عند ربهم یرزقون».

علّت زنده ماندن جسم خاکی اولیاء خدا درون قبر هم همین حیات قلبشان است. یعنی چون قلبشان حیات پیدا کرده، جسمشان هم حیات دارد. اثر وضعی حیات قلب، حیات جسم است. وقتی به صورت ظاهر می‌میرد، «إنّک میّت و إنّکم میّتون»، به خاطر حیات قلب، فقط فراق بین روح و جسم اتّفاق می‌افتد و مرگ نیست. لذا جسم همان‌گونه می‌ماند.

*بهترین عمل بعد از انجام واجبات و ترک محرّمات

حالا این احیاء چیست؟

حضرت ثامن‌الحجج(ع) در روایت دیگری می‌فرمایند: «لا تَدعُوا العَملَ الصّالِحَ وَ الاِجتهادَ فِى العِبادَةِ اتِّکالاً عَلى حُبِّ آلِ مُحَمدٍ(ص) وَ لا تَدعُوا حُبَّ آلِ مُحَمدٍ(ص) لامرِهم اِتِّکالاً عَلى العِبادَةِ فَاِنَّهُ لایَقبَلُ اَحدَهُما دونَ الآخَر»، مبادا اعمال نیک را فقط و فقط به اتّکای به اینکه حبّ محمّد و آل محمّد(ص) را دارید، رها کنید و یا نکند به خاطر عبادت، حبّ محمّد و آل محمّد(ص) را ترک کنید که هیچ یک بدون دیگری پذیرفته نیست.

کسی فکر نکند که چون خودش اهل عمل صالح است، دیگر نیازی به حب ندارد. حتی اگر آن عمل، مشکل گشایی از مردم باشد که بسیار به آن سفارش شده است و روایتی هم از حضرت ثامن الحجج داریم که می‌فرمایند: «مَن فَرَّجَ عن مُؤمِنٍ فَرَّجَ اللّه عن قَلبِهِ یَومَ القِیامَةِ».

اولیاء خدا از جمله آیت‌الله بهجت و آیت‌الله بهاءالدینی تأکید بسیاری داشتند که بعد از انجام واجبات و ترک محرمات، هیچ عملی بهتر از رسیدن به خلق خدا نیست. لذا حضرت می‌فرمایند: هر کس از مؤمنی مشکل‌گشایی کند، پروردگار عالم آن گرهی را که در قلبش هست، در روز قیامت می‌گشاید.

مرحوم رجبعلی خیاط از گناه دوری کرد و عنایت اولیه  که همیشه بابت دوری از گناه است به ایشان مرحمت شد، اما بعد از آن، دیگر به جایی رسید که خودش هم فهمید که اگر از اینجا به بعد هم دارد به او عنایت می‌شود، به خاطر دوری از گناه نیست، بلکه به خاطر مشکل گشایی از مردم است. لذا ایشان نه تنها مانند بعضی که در مغازه خود می‌نویسند: نسیه ممنوع، عمل نکرد، بلکه نوشت: «قرض هم داده می‌شود»! یکی از اولیاء خدا هم فرمودند: فلانی، عمده رشدش برای این بود که دست خلق را می‌گرفت.

*گره خوردن حبّ و عمل صالح!

لذا عمل صالح و حبّ محمّد و آلش به هم گره خورده‌اند و حب بدون عمل و عمل بدون حب به درد نمی‌خورد. اینها لازم و ملزوم یکدیگرند. این طور است که قلب احیا می‌شود.

علت مجلس گرفتن برای اهل بیت هم همین احیای امر حضرات است. احیای امری که قلب را احیا می‌کند و اگر قلب احیا شد، جسم بعد از آن افتراقی که با روح پیدا می‌کند، باز هم به حیاتش ادامه خواهد داد و نمی‌پوسد!

لذا دقّت کنید که بحث وعظ و احیای امر حضرات خیلی مهم است. مبادا طوری شود که حتی در مراسم ختم هم - که یک عدّه در آن شرکت می‌کنند که شاید در حالت عادی اصلاً به مسجد نیایند – وعظ تعطیل شود و فقط مداحی مختصری انجام شود. اگر کسی شعور پیدا کند، به خودی خود شور هم پیدا می‌کند. بعضی از اولیاء خدا از بس قلبشان با معرفت است، تا سلامی به حضرات میدهند، شروع به گریه می‌کنند.

پس عزیزان! با نشستن در این مجالس آن قدر ثواب برایمان نوشته می‌شود که عجیب است. حالا نمی‌فهمیم. وقتی رفتیم، می‌فهمیم که چه مفت از دست دادیم. الآن مثلمان مانند ماهی در آب است که قدر آب را نمی‌داند.

خدایا! قلوب ما را به امر حضرات معصومین احیا بگردان.

انتهای پیام/