به گزارش خبرنگار خبرگزاری فارس در کابل، به اعتقاد کارشناسان مسائل امنیتی با در نظر گرفتن شرایط افغانستان همانگونه که خروج تدریجی حدود بیشتر از 100 هزار نظامی خارجی از افغانستان نتوانست خلاء امنیتی بزرگی در این کشور ایجاد کند، انحلال شبه نظامیان آموزش دیده توسط سازمان اطلاعات آمریکا (سی.آی.ای) که تعداد آنان از 5 هزار نفر تجاوز نمیکند نیز آسیب امنیتی خاصی برای افغانستان به دنبال نخواهد داشت.
قرار است سازمان سیا واحدهایی را که برای مبارزه با القاعده و طالبان در مناطقی از جنوب و شرق افغانستان آموزش داده ایجاد کرده منحل سازد.
مقامات آمریکایی اعلام کرده‌اند:از این نگران هستند که خلاء امنیتی را که با از بین رفتن این نیروهای شبه نظامی ایجاد میشود، طالبان و بقایای القاعده پر کنند.
به نظر میرسد این گونه اظهارات مقامات آمریکایی به جای آن که صادقانه و واقعی باشد، بیشتر توهمآمیز، تبلیغاتی و به منظور بزرگ‌نمایی طالبان و تهدیداتی است که از ناحیه این گروه متوجه مردم افغانستان است.
پرسش این جاست که خروج نظامیان خارجی که به لحاظ کمی به بیش از 100 هزار نفر بود و به لحاظ کیفی مجهز به تجهیزات نظامی بسیار پیچیده و پیشرفتهای بودند، نتوانست خلاء امنیتی ایجاد کند، چگونه ممکن است انحلال شبه نظامیانی که نه به لحاظ کمی چشمگیر هستند و نه از آموزش نظامی لازم بهره برده‌اند، بتواند بستری برای نیروگیری و نفس تازه کردن طالبان فراهم آرد.
نکته دیگر این که نظامیان خارجی در بیشتر عملیات نظامی خود از حمایت حملات هوایی خود بهرهمند میشدند، با این وجود حضور آنان در جهت مهار، تعقیب و تضعیف شورشیان و شبه نظامیان طالبان چندان مؤثر و محسوس نبود.
این مسئله با انتقال مسئولیتهای امنیتی از نظامیان خارجی به نیروهای امنیتی افغان نه تنها به بدترشدن و بحرانیشدن وضع امنیتی نیانجامید، بلکه در مناطقی که حضور نظامیان خارجی اطمینان امنیتی ایجاد نتوانسته بود، اثبات شد.
پس از انتقال مسئولیتهای امنیتی مناطقی که امنیت آنها به نیروهای داخلی افغانستان واگذار شده بود، امنتر شده و تحرکات نظامی طالبان در آنجا به شدت کاهش یافت.
وقتی غیبت و عدم حضور مستقیم شمار زیادی از نظامیان آمریکایی نتوانست تأثیری بر وضع امنیتی افغانستان بگذارد، چگونه این احتمال میتواند منطقی و پذیرفتنی باشد که انحلال دستپروردهها و آموزشدیدههای آنان بتواند اثر و آسیب امنیتی به دنبال آورد؟
نکته دیگر این که اگر آمریکاییها به راستی با دولت افغانستان به عنوان همکار استراتژیک، آن گونه که خود ادعا دارند همکاری داشتند، چرا با تربیت و تسلیح این گونه شبه‌نظامیان به ایجاد هستههای نظامی موازی با نهادهای نظامی رسمی افغانستان (ارتش و پلیس این کشور) اقدام کردند؟
سخن دیگر این که اگر آمریکا بنای همکاری صادقانه را با دولت افغانستان داشته چرا به جای هزینه کردن برای آموزش این گونه شبه‌نظامیان، به تقویت و تجهیز بیشتر ارتش و پلیس افغانستان که نهادهای دولتی و دائمی هستند تمرکز نکردند بلکه افرادی را تربیت کردند که در صورت خروج نظامیان آمریکایی و پایان قرارداد با آنان، این واحدهای شبه نظامی سرگردان و بیسرنوشت بمانند.
نکته مهم دیگر این است که پس از خروج نظامیان آمریکایی چه تضمینی وجود دارد که این گونه شبه نظامیان از سوی افراد وفادار به طالبان شکار نشده و در استخدام اهداف و استراتژیهای این گروه قرار نگیرند.
عدم وجود پاسخهای پذیرفتی برای پرسشهایی که مطرح شد در نهایت خروج مسئولانه نظامیان آمریکایی را زیر سؤال میبرد و به افزایش شک و تردیدها در مورد همکاری صادقانه آمریکا با دولت افغانستان میانجامد.
سرانجام سخن این که شبه‌نظامیان یادشده مسئول تأمین امنیت مناطق مهمی نبوده‌اند که پایان فعالیتهای آنان به افزایش ناامنی در آن مناطق منجر شود.
دوم این که شعاع فعالیتها (نقشآفرینی نظامی آنان پیرامون پایگاهها و استحکامات نظامی آمریکاییها) آن هم در بخشی از افغانستان(مناطق جنوب و شرق) محدود بوده و در گستره فراتر و وسیع‌تر از آن تأثیر نداشته که انحلال آنها بتواند روی امنیت مناطق وسیعی از افغانستان اثرگذار باشد.
سوم این که نیروهای افغان که به خوبی توانستند از عهده تأمین امنیت مناطق مختلف افغانستان بر آیند جایگزین مناسبی برای خلاء اندک ناشی از عدم حضور 5 هزار شبهنظامی ایجاد شده توسط سیا هستند.
انتهای پیام/ز
