به گزارش خبرگزاری فارس از اصفهان، امروز و پس از گذشت حدود دو ماه از سی و دومین جشنواره فجر، فیلم شیار 143 در حالی در سینما سپاهان اصفهان به نمایش درآمد که جذابیت برخی صحنه‌های فیلم موجب ایجاد سکوتی مطلق در سینما شده بود و سکانس آخر فیلم نیز با هقهق گریه هنرمندانی که با علاقه تمام برای تماشای این فیلم صندلی‌های سالن سینما را پر کرده بودند، همراه بود.
امروز پس از اجرای میزگرد هنر انقلاب اسلامی به مناسبت سالگرد شهادت شهید آوینی و در حالی که سالن سینما سپاهان از جمعیت انباشته بود، فیلم «شیار 143» به نویسندگی و کارگردانی نرگس آبیار برای هنرمندان و اصحاب رسانه پخش شد.
این فیلم در سی و دومین جشنواره فجر مورد تحسین منتقدان، عامه مردم و حتی کارگردانان حاضر در جشنواره قرار گرفت به گونه‌ای که حاتمی کیا نیز جایزه فیلم «چ» را به آن تقدیم کرد.
شیار 143 داستان مادری است که فرزندش در آستانه ورود به دانشگاه و در حالی که عشق پاک دختر خاله‌اش را در دل دارد، راهی جبهه می‌شود و در عملیات فتح‌المبین مفقود می‌شود.
این مادر سال‌ها با خیال بازگشت فرزند خود به سر می‌برد و با توجه به اینکه شنیده است اسامی اسیران از رادیو عراق پخش می‌شود تا سال‌ها و حتی پس از آزادی اسرا نیز رادیویی را که روی موج عراق تنظیم شده با طناب به کمر خود بسته و همه جا با خود حمل می‌کند تا شاید خبری از فرزندش به دست آورد.
کم‌کم از تمامی جوانان مفقود این روستا خبری به دست خانواده‌شان می‌رسد، اما الفت حتی پس از آزادی اسیران نیز خبری از فرزند خود به دست نمی‌آورد و همچنان همراه با تحولات روزمره زندگی مانند ازدواج دخترش و دگرگونی‌های زندگی جوانان روستا، در حالی که غمی بر چهره دارد همه جا به دنبال فرزند خود می‌گردد و در این راه حالات معنوی خاصی دست پیدا می‌کند.
در حالی که الفت چشم‌انتظار فرزند خود است به وی خبر می‌دهند که فرزند وی جزو آزادگان بوده و به زودی باز می‌گردد اما امتحان بزرگ در راه است.
در نهایت سربازی به نام شاهین که کار تفحص شهدا را انجام می‌دهد، استخوان‌های فرزند وی را در شیاری به نام 143 پیدا می‌کند.
جالب است که شاهین از کاری که انجام می‌دهد راضی نیست و شیار 143 نیز به دلیل مین‌گذاری تاکنون جستجو نشده است، اما شاهین چندین بار پشت سر هم خواب فرزند الفت را می‌بیند که از وی می‌پرسد «می‌آیی مرا در شیار 143 پیدا کنی» و وی تحت تأثیر احساسی خاص برخلاف نظر مسئولان بالادستی خود این کار را انجام می‌دهد.
سکانس نهایی فیلم زمانی است که مادر پس از سال‌های دراز برای دیدار فرزند خود پرچم ایرانی که بر روی تابوت فرزندش کشیده شده است را کنار می‌زند و کفن کوچکی که حاوی باقیمانده استخوان‌ها و بدن فرزندش است را همانند قنداقه کودکی در آغوش می‌گیرد و صحنه‌های کودکی وی برایش تداعی می‌شود.
نکته جالب اینجاست که با وجود اینکه این صحنه تاکنون در فیلم‌های متعددی به نمایش درآمده، اما فیلم به گونه‌ای ساخته شده که به تدریج مخاطب را با خود درگیر می‌کند و تماشاگر از ابتدای فیلم در لحظه‌های تنهایی مادر شهید همراه و به هم ذات پنداری خاصی با وی می‌رسد به گونه‌ای که صحنه آخر به عنوان سکانس اوج داستان فیلم شیار 143، تمام سالن سینما را به گریه واداشت و صدای هقهق تماشاگران در میان صدای لالایی خواندن الفت برای فرزندش جلوه خاصی به لحظات تماشایی فیلم شیار 143 داده بود.
کارشناسان هنری معتقدند که هنر فیلم شیار 143 در این است که با وجود اینکه به دلیل روایتی خطی و ایده‌ای تکراری می‌توانست به یکی از بی‌رمق‌ترین فیلم‌های جشنواره تبدیل شود اما با انتخاب بهترین شیوه روایت، چاشنی کردن طنز و دیالوگ‌های ساده اما مؤثر، به یکی از بهترین فیلم‌های 30 سال اخیر سینمای ایران تبدیل شد.
در واقع ساخت فیلم شیار 143 توسط نرگس آبیار بار دیگر این مسئله را ثابت کرد که بهانه‌های برخی افرادی که با گرفتن بودجه‌های میلیاردی و ساخت فیلم‌های ضعیف همچنان کمبود بودجه را دلیل ساخت فیلم‌های بی‌رمق سینمایی می‌دانند پذیرفتنی و قابل‌قبول نیست و به واقع عدم خلاقیت و مسئولیت‌پذیری صحیح یکی از عوامل اصلی این رکود است.
انتهای پیام/63030/ذ40/پ3003
