به گزارش خبرگزاری فارس از تبریز، تقریبا یک هفته پیش بود که با یکی آشنایان از شهرهای استان تماسی داشتم که به علت بیماری قلبی نیاز ضروری به بستری و ادامه درمان در بیمارستان قلب تبریز داشت.
من به ایشان گفتم چرا بیمارستان شهرستان، بیمار را به تبریز اعزام نمی‌کند گفتند که بیمارستان‌های تبریز به دلیل نداشتن جا پذیرش نمی‌کند من به چند نفر از دوستان در تبریز تماس گرفتم، اما نتیجه نداشت، وخامت حال بیمار مسئولان بیمارستان در تبریز را مجبور به پذیرش او در بیمارستان شهید مدنی کرد و پس از 10 ساعت انتظار او از شهرستان به اورژانس این بیمارستان منتقل شد.
این حالا تازه آغاز کار بود ساعت حدود 6 عصر خودم را به بیمارستان شهید مدنی رساندم و دیدم اورژانس، بیماران فراوانی را در انتظار معاینه و درمان دارد چون این محل حدود 10 تا 15 تخت بستری موقت داشت و انصافا کادر پزشکی هم تلاش زیادی می‌کردند، اما کمبود جا و امکانات تلاش آنها را کمرنگ کرده بود همه توقع داشتند پزشکان به بیمار آنها برسد و...
بسیاری از بیماران به علت نبود تخت در تخت‌های سیار کنار سالن منتظر پزشک بودند و آنهایی هم که بیماریشان زیاد جدی نبود سرپایی معاینه و مداوا می‌شدند از قضای روزگار بیمار ما هم در تخت‌های کناری دراز کشیده بود که پزشکان و کادر پزشکی اقدامات اولیه از جمله اکو و نوار قلبی و ... را انجام دادند و دستور بستری در بخش مردان صادر شد.
ساعت حدود هشت و 45 دقیقه شب بود و ما منتظر انتقال او به بخش که ساعت نزدیک یک ساعت گذشت و از انتقال او خبری نشد و من مجبور شدم به نشانه اعتراض پیش سوپروایزر بیمارستان بروم و از او در مورد این ناهماهنگی بپرسم که رفتار زشت و بی‌ادبانه او مرا از این کار پشیمان کرد چون او بدون پاسخ قانع کننده با صدای بلند و لحنی طلبکارانه، نبود امکانات و پرسنل را علت این امر دانست و از این بی‌نظمی و تأخیر دفاع جانانه کرد و من به ایشان گفتم خستگی همکاران شما و نبود امکانات دلیل کم کاری و تاخیر در انتقال بیمار نباید باشد و او با پررویی تا حدی پیش رفت که اگه تلفن رئیس دانشگاه را می‌خواهید بدهم به او هم بگویید.
این یعنی «تکریم» یا به قولی صحیح تر «تخریب ارباب رجوع» و مصداق واقعی «حق با مشتری» یا همان «بیمار است».
بالاخره بیمار ما را با این اعتراض پس از یک ساعت به بخش منتقل کردند که ضیافت بخش سفره‌ای طمطراق و قصه‌ای پر غصه بود که بماند.
از بیان این مطالب هدفم این بود که بگویم وضع بیمارستان‌ها همه مثل هم است و این به پست ما خورده بود و ... در دو روز بستری شدن آشنای ما چند مشکل دستگیرم شد که قابل تأمل است و بعضی مسئولان کم‌شنوا را بر آن اهتمام جدی آرزوست!
اول اینکه بیمارستان فعلی شهید مدنی تبریز، بیمارستان امام خمینی دیروزی با حدود 70 سال قدمت است که به علت زلزله سال 86 تخریب و محل غیرقابل استفاده تشخیص داده شده و خدمات این بیمارستان به بیمارستان جدید الاحداث امام رضا (ع) منتقل شد.
با وجود صدور مجوز تخریب از سوی متولیان امر با گذشت 6 سال هنوز نه تنها کار بازسازی یا مقاوم‌سازی صورت نگرفته بلکه با بی‌تدبیری آن را به عنوان بیمارستان قلب بکار گرفته‌اند که در صورت وقوع زمین لرزه‌ای قوی‌تر شاید فاجعه آن قابل جبران نباشد.
آنگاه پاسخگو چه کسی خواهد بود، از طرفی تنها نام زیبای بیمارستان امام خمینی را نمی‌توان در آدرس این شهر «اولین‌ها» یافت که جای تأمل دارد.
دوم اینکه بیمارستان 358 تختخوابی شهید مدنی تبریز در حال حاضر 250 تخت دارد و مراجعان بسیار، که با جواب جا نداریم درمان یا به بیمارستان‌های خصوصی هدایت می‌شوند آن هم با آن نابسامانی و ضعف مدیریت‌ها.
دست آخر اینکه میانگین وجود تخت بیمارستانی در حال حاضر به ازای هر یک هزار نفر در تهران 15 تخت بیمارستانی است اما در تبریز این مرکز شمال غرب و مراجعان چند استانی به ازای هر یک هزار نفر 1.5 تخت بیمارستانی وجود دارد که تا دیر نشده برای حل مشکل بیماران در استان مسئولان باید فکری بکنند چرا که «امروز نوبت من بود شاید فردا نوبت شما باشد».
....................
تبریز - حیدری
...................
انتهای پیام/60001/ش40/د1000
