به گزارش خبرگزاری فارس از شیروان، لطیف در سوم فروردین ماه سال 1317 در شیروان متولد و در 2 دی ماه سال 87 بر اثر عارضه سرطان در سن 70 سالگی پس از پنجاه سال کار خبرنگاری با مجله کیهان ورزشی و عرصه قلم‌زنی در مطبوعات کشوری در بیمارستان فیاض بخش تهران به دیار باقی شتافت و در قطعه نام‌آوران بهشت زهرا پایتخت به خاک آرامید.
گوش‌های شکسته و گونه‌های برآمده، گردن برافراشته، سینه ستبر، انگشتان درشت و بازوهای قوی از اهلیت و تخصص وی در کشتی حکایت می‌کرد.
استاد لطیف در دوران قهرمانی کشتی گیری قابل اعتنا و شاخص بود و مبارزه‌های وی با محمدعلی صنعت‌کاران (قهرمان جهان) محمود معزی‌پور (عضو تیم ملی) و قهرمانی دوگانه وی در رقابت‌های قهرمانی آموزشگاه‌های کشور و پیروزی بر داریوش ذاکری قهرمان محبوب و خوش فیزیک کشور (قهرمان بازی‌های آسیایی) و یا نمایش فن و قدرت مقابل ملی پوش ژاپنی (ساساکی) در دیدار دوستانه با خراسانی‌ها بر فهم و درک و شعور وی برای تحلیل پیچیده‌ترین ورزش روی زمین صحه می‌گذاشت.(در مسابقه کشتی خراسانی‌ها با تیم ملی ژاپن دو کشتی گیر معروف شیروانی، حسین داوودی و زنده یاد اختری هم مبارزه جانانه‌ای با ژاپنی‌ها داشتند.)
استاد لطیف جزو داوران متقدم بین‌المللی کشتی ایران هم بود که در سال 1971 و در رقابت‌های قهرمانی جوانان جهان در توکیوی ژاپن، حتی جلوتر از رافی مارتینی رئیس فدراسیون بین‌المللی کشتی به درجه داوری بین‌المللی رسید و در این عرصه هم صاحب نظر بود.
لیکن همه این کوشش‌ها در مقابل هنر اصلی او که نویسندگی و تحلیل و تفسیر رویدادهای کشتی جهان بود در حجاب ماند، چرا که لطیف در این عصر آنچنان درخشان و با صلابت ظاهر شد که شاید هیچ کشتی‌نویس دیگری را نتوان با چنین خصوصیاتی پیدا کرد.
استاد منوچهر لطیف (نویسنده و مفسر بین‌المللی کشتی)، شاید تنها کشتی‌نویس ایرانی بود که در کشوری دیگر هم کشتی می‌نوشت. روزنامه معروف و پر تیراژ(حریت ترکیه) به او کارت افتخاری داده بود و لطیف در رقابت‌های جهانی 1974 در استانبول، برای این روزنامه کشتی نوشت.
لطیف ساده و روان و قابل فهم می‌نوشت. در سراسر مطالب او حتی یک کلمه‌ای که نیاز به مراجعه به لغت‌نامه یا فرهنگ لغات داشته باشد وجود نداشت نوشته‌های او برای همه قابل فهم بود. لطیف خوش خط و خوانا و بی غلط می‌نوشت و این نوع نگارش از دقت و حوصله و البته از اشراف او به ادبیات حکایت می‌کرد، وی شیرین و پر نغز، شفاف و منطقی، مستند و کامل و دقیق می‌نوشت.
منوچهر لطیف شجاع بود چه در نوشتن و چه در رفتارها و برخوردهای روزانه. وی اجازه نمی‌داد کسی پایش را از گلیمش درازتر کند و یا حق او را نادیده بگیرد او اجازه نمی‌داد کسی به او زور بگوید و حاضر نبود به کسی هم زور بگوید.
وی یک عمر با عزت زندگی کرد. شاید اگر او هم مثل نان به نرخ روز خورها دلاری و درهمی می‌گرفت و در جیب می‌گذاشت و یا بلندگوی تبلیغاتی این و آن مدیر می‌شد و یا اگر شرافت و مردانگی را به مسافرتی می‌فروخت، چند روزی هم بیشتر عمر می‌کرد.
لیکن مرگ با عزت را به زندگی ننگین ترجیح داد تا آیندگان و نسل جدید روزنامه نگاری ورزش در ایران الگویی برای شجاع بودن و پاک بودن داشته باشند.
یادداشت از غلام‌رضا مینا
انتهای پیام/63002/ج40/ث3001
