به گزارش خبرگزاری فارس از اصفهان، محمد علی رجبی ظهر امروز در نشست تخصصی بررسی ساحت معنوی هنر نگارگری که به همت پژوهشکده هنرهای سنتی ـ اسلامی در موزه هنرهای معاصر برگزار شد اظهار کرد: موضوع هنر در فرهنگ ایرانی در ادوار مختلف تا امروز معنایی مختلفی داشته که یک بخش با معنای عام هماهنگ است و یک بخش بسیار خاص است و برخی که به سراغ بخش خاص می‌روند مطرح می‌کنند که گویا هنر ایران از سایر هنرها جدا است.
وی ادامه داد: این در حالی است که همین نقاشی نگارگری در ایران وجهی از نقاشی است وجهی از نقاشی بزرگ تاریخ بشر اما دارای ویژگی‌هایی است که باید اهدافش شناخته شود.
این هنرمند نگارگری تصریح کرد: برخی فکر می‌کنند نگارگری چیزی غیر از نقاشی است و این موضوع سبب میشود که نگارگری امری تزئینی شود در واقع برخی نقاشی را خراب دانسته و تنها به نگارگری بها می‌دهند و می‌گویند فقط نگارگری است که نقاشی است و این سبب میشود حتی از نقاشان خوب هم جدا شویم در صورتی که مایه اصلی تمام هنرها طراحی است که حتی مدرنیست‌ها هم از آن استفاده می‌کنند و همین طراحی در نگارگری نیز مبنا است.
وی تصریح کرد: اما اینجا چیز دیگری است که هنر نگارگری را خاص می‌کند.
رجبی در بخش دیگری از سخنان خود تصریح کرد: در هر صورت قبل از بررسی موضوع نگارگری باید گفت معنا با مفهوم متفاوت است.
وی ادامه داد: تمدن‌های دینی تمدن‌هایی هستند که در جستجوی معنا است اما در فرهنگ معنوی همه معانی به یک معنی که حق است باز می‌گردد.
این استاد دانشگاه و هنرمند فعال در عرصه نگارگری گفت: در تمدن دینی باید تمدنی باشد که برگرفته از فرهنگ نبوی است و باید آیات الهی را باز کند چنانچه یک اثر معماری به طور مسلم ما را در بر می‌گیرد و عملکردی دارد، این بنای معماری به طور صرف عملکردش معماری نیست چنانچه یک لباس نیز مبین فرهنگ ماست و بیهوده نبوده است که پیامبر گرامی اسلام در این خصوص فرمودند وای به حال قومی که می‌پوشند چیزی را که خودشان نمی‌بافند و حال باید دید وای بر ما که چه داریم قومی که در گذشته بهترین‌ها را داشته‌ایم.
وی در ادامه به وجه تمایز نگاه به نگارگری غربی و ایرانی اشاره کرد و بیان داشت: دو نوع نگرش در طول تاریخ پیدا شده است یک نوع نگرش بشر همان چیزی را که دیده است مورد شناسایی قرار داده است و حکم صادر کرده و در یک کلمه غربی‌ها گفته‌اند این شناخت "پرسپکتیو" است و "پرسپکتیو" فقط به معنای آن چیزی نیست که ما در نقاشی از آن استفاده می‌کنیم و هر چه دورتر باشیم کوچک‌تر و بالعکس.
رجبی بیان داشت: مقابل این فرهنگ تفکر واژه‌ای به نام نیهور بوده است که معنای آن این است که جهان از چشم حق است و در آن دوری و نزدیکی نیست و اگر در چشم حق نشسته جهان را آنگونه که هست می‌شناسیم.
وی ادامه داد: در هنر اصالت با دل آرایی است هنرمند اول با دل مشاهده می‌کند و ابتدا دل حقیقت را دیده و بعد پرسش می‌کند حقیقت چیست و پس از آن به سراغ خدا می‌آید و زمانی که پرسش کرد آنگاه می‌خواهد آنچه را که شناخته ظهور دهد.
رجبی تصریح کرد: هنرمند در این مرحله به خودآگاهی رسیده است و اینجاست که صنعت ظهور پیدا می‌کند.
وی در ادامه گفت: در این مرحله باید به رابطه ظرف و مظروف توجه کرد چرا که هر مظروفی نیازمند ظرف خاص خودش است و ما نمی توانیم فرهنگ دینی و معنوی را در قالب غیر دینی بریزیم.
این استاد دانشگاه با اشاره به موضوع ظرف و مظروف و یا قالب و محتوا اضافه کرد: ظرف خودش به تنهایی تمام تاریخ را نشان می‌دهد به همین دلیل وقتی می‌خواهیم یک اتفاق تاریخی و یا یک مثل تمدنی را بررسی کنیم ابتدا خود اثر را بررسی می‌کنیم و بعد در خصوص چیستی آن سوال می‌کنیم که اساس تفکر است.
وی بیان داشت: لذا در نگارگری نگاه یک نگارگر دینی است و نه پرسپکتیو چون با نگاه پرسپکتیو عالم به طور دائم در حال تغییر است و در فرهنگ معنایی نگارگری ما فرهنگ دینی را نگاه می‌کنیم.
رجبی ادامه داد: نگارگری یک نگاه نیکو دارد و نسبت‌ها را آنگونه می‌بیند که در تصور ما به اشیاء است.
وی در ادامه مطرح کرد: در نگارگری رنگ‌ها متحد می‌شوند و در بافت نیز یکی از عناصر اصلی نقاشی است و اگر بافت نباشد نقاشی به سمت تزئین پیش می‌رود.
این هنرمند نگارگری گفت: بافت به اثر هنری اتحاد بیشتری می‌دهد و سبب تلطیف نقاشی میشود اما در نگارگری بافت یک هویت مستقل می‌دهد.
انتهای پیام/63020/صا30/پ3003
