به گزارش خبرگزاری فارس از تبریز، در تازه‌ترین اظهار فضل‌های مطرح شده توسط جواد محقق، یکی از مدعیان ادبیات پارسی، شعر معروف «علی ای همای رحمت» به شاعری غیر از استاد شهریار نسبت داده شد.
این مطلب همانگونه که پیش‌بینی می‌شد، بازتاب گسترده‌ای در رسانه‌ها پیدا کرد و به نظر می‌رسد هدف اولیه مدعیان این اظهار نظر که همانا مطرح شدن در عرصه رسانه‌ای بود، تحقق یافته است!
با این حال کارشناسان مختلف با استناد به مدارک تاریخی و ادبی موجود، ادعای مطرح شده در این خصوص را رد کردند اما جواد محقق که از او به عنوان "استاد ادبیات پارسی" نام برده می‌شود به جای پاسخ به منتقدان اظهار نظر جنجالی خود، به ایسنا گفت: منظور من نه شعر مفتون همدانی بوده است و نه صهبا؛ بلکه شاعر دیگری منظورم است. البته شاعران دیگری هم هستند که شعرهای اینگونه دارند!
او درباره‌ی اینکه شاعر مورد نظرش کیست، گفت: من حالا چیزی نمی‌گویم. شما هم بگذارید آقایان حرف‌هایشان را بزنند و بعد من هم حرف‌هایم را می‌زنم!
محقق همچنین با اشاره به مفتون همدانی گفت: این شاعر همشهری من است؛ اما منظور من این شاعر نیست!
ادعاهای بی پایه و اساس افرادی چون جواد محقق که با حمایت‌های معنادار رسانه‌ای و حتی برخی محافل آکادمیک همراه می‌شود، این ضرب المثل معروف را در اذهان تداعی می‌کند که می‌گوید: کسی که نمی‌تواند شعر بگوید، منتقد شعر می‌شود!
ادعاهایی این چنین در تاریخ ادبیات ایران زمین به ویژه از سوی مدعیان بی‌بن و مایه ادبیات، همواره سابقه داشته است. چه آن زمان که از ملک الشعرای بهار خواسته می‌شود برای اثبات خود در ملاء عام اشعار بداهه بسراید، یا زمانیکه اشعار پروین را متعلق به یکی دیگر می‌خوانند!
گرچه شعرای یاد شده از نظر زمانی با عصر حاضر فاصله‌ای بعید داشته و هرگز فرصت دفاع از خود نداشته‌اند، اما استاد شهریار از شاعرانی معاصر محسوب می‌شود که همواره در پاسخ به منتقدان دروغین خود، از زبان گویا و تیغی برنده برخوردار بود و از این رو هیچکس را توان گزافه‌گویی در برابر خود نمی‌یافت.
حال این سئوال مطرح است که چرا افرادی نظیر جواد محقق‌ها ادعای خود را در زمان حیات شهریار مطرح نکرده‌اند که پاسخی در خور دریافت کرده و برایشان رفع ابهام شود؟!
به طور حتم، شهریار اگر زنده بود، پاسخ گویا، شفاف و در خور شان مطرح کنندگان چنین شبهاتی را با زبان شیوای خود ارائه می‌کرد؛ گرچه دیوان ترکی و فارسی استاد به اندازه کافی مملو از شاهکارهای ادبی است که جایی برای طرح چنین شبهاتی وارد نباشد.
اما سئوال دیگری که در اذهان عمومی مطرح است اینکه، نتیجه طرح اینگونه شبهات چیست؟ به اعتقاد کارشناسان، طرح چنین ادعاهای دروغین و مهملی آن هم خارج از دایره آکادمیک به طور حتم وحدت ملی و انسجام درونی را نشانه می‌رود.
اینگونه اظهار نظرهای بی پایه و اساس نه تنها کمکی به حل مشکلات نمی‌کند، بلکه مواضع گروه‌های تندرو متعصب را تقویت کرده و به واگرایی و تشدید اختلافات درونی منجر خواهد شد.
از سوی دیگر، محقق نماهای داخلی به جای طرح ادعاهایی اینچنین، بهتر است توان و تخصص خود را در دفاع از مفاخر تاریخی ایران زمین هزینه کنند چراکه در غیاب کارشناسان وطن دوست و میهن پرست، کشورهای همسایه مفاخر این سرزمین را سرقت کرده و در عرصه جهانی به نام خود به ثبت می‌رسانند.
به نظر می‌رسد، در صورت ادامه‌ی روند کنونی و سرقت مفاخر ایرانی از سوی کشورهای منطقه، حتی شهریار هم در سال‌های آتی صاحب پیدا کرده و با راحت شدن خیال منتقدان، افرادی نظیر جواد محقق‌ها دیگر کسی را برای شبهه‌افکنی و گزافه‌گویی پیدا نخواهند کرد!
==================
یادداشت از مهرداد خوشکارمقدم
===================
انتهای پیام/60002/ن40/چ3000
