به گزارش خبرگزاری فارس از اصفهان، اینجا اصفهان است، اصفهان سال 92، اصفهان امروز، اما میزبان غیور‌مردان دیروز. اصفهان امروز زیباتر از همیشه طلوع را به تماشا نشست و زیباتر از همیشه خورشید را تا غروب بدرقه کرد.
امروز دوباره شهید آوردند، در میان این همه رنگ و ننگ گرداندند و شهر را به مطهره‌های عاشقی تطهیر کردند.
شهر من امروز زیر تابوت عزت و شرف رفت و مردانگی را دوباره بر تارک تاریکی دنیای امروزی نصب‌العین ساخت تا از تلالو نورشان سفید‌روی و بلندقامت گردد.
اصفهان امروز میزبان یادگارانی بود از فاو، والفجر 8 و اردوگاه‌های عراق، شهر من دوباره نور را در دامن دخترکان میهمانی کرد و لبخند اقتدار را بر لبان پسرکانی نشاند که حالا شاید عزت و اقتدار موضوع انشاء‌هایشان است.
امروز شهر من بوی یاس می‌داد، بوی خدا و شهید می‌داد، از دیار لاله‌ها برای کوچه‌های بی‌شهید، شهید آوردند و اصفهان را مانند حجله نو‌عروسان آراستند.
سربازان خمینی هرچند بی‌رمق و بی‌جان، ولی سربلند و آرمیده بر دست یار آمدند و رد عاطفه را از زلال نمناک مادران بر صحن و سرای گونه نشاندند تا رد خیسی اشک، بغض فرو خفته سالیان بی‌خبری مادران و پدران کمر به سختی روزگار سپرده شهیدان را بشکند.
دوباره شهید آوردند و دوباره شهر من یاد یاس کبود افتاد و دوباره دست‌ها روی سینه‌ها کوبشی از جنس وفا زد و دوباره شهر من زیر تابوت گل لاله رفت.
مردم که می‌آمدند کم نبودند، هرچند که بوقچی‌های غربی سال‌هاست که اینان را نمی‌بینند. مردم که آمدند خورشید بالای سرشان بود، کمی مایل به غرب، عقربه‌ها سه و نیم را نشانه رفته بود و رزم‌نوازان همچنان نوای عاشقی می‌نواختند.
میعاد عاشقان خیابان کمال اسماعیل بود و موعودشان لحظه لحظه‌های عارفی.
اینجا واژه واژه فخر بود و فجر، نصر بود و نصر
هنوز نوای عارفانه امام عاشقی در گوش رزمندگان دیروز و پاسداران امروز که برای دیده‌بوسی یارانشان آمده بودند، می‌پیچید که می‌گفت: در کجای دنیا می‌توانید شهری مثل اصفهان ببینید که در یک روز بیش از 300 شهید را تشییع می‌کنند؟ و به راستی هنوز کجای دنیا می‌توان شهری
مانند اصفهان را دید که از 230 هزار شهید گلگون‌کفن کشور 23 هزار شهید را تقدیم نظام کرده باشد؟
این بار سربازان امام پای چپشان زیر طبل بزرگ نبود، تمام وجودشان شیفته طبل حسینی بود، طبلی که هزاران سال است، می‌نوازد و خاموشی ندارد. سربازان هر کدامشان در یک جعبه چوبی آرام گرفته و روی دست مردم به سوی جایگاه می‌رفتند.
جایگاهی ابدی تا با نوای گرم و تاریخی‌شان بلند فریاد «درود سردار عشق و ایثار، درود امام و رهبر» سر دهند، جعبه‌های چوبی به پرچم سه رنگ و مقدس ایران مزین شده بود، روی آنها هم پر بود از گل‌های قرمز و سپید میخک و گلایول.
رنگ زیبای پرچم ایران در میان رنگ‌های پر زرق و برق تابلو خیابان‌های مرکز شهر گم شده بود، سربازان وطن با این همه تغییر بیگانه بودند، رنگ‌های به صورت نشسته و سیرت‌های رنگ باخته، زرق‌هایی که رمق خورشید را هم گرفته بود، ولی هنوز سرخی خونشان بر این رنگ‌ها و زرق‌ها غالب بود و هنوز برای نسل‌های مختلف حرف‌ها برای گفتن داشتند.
کاروان از روی پل قدیمی شهر گذشت و به میدان فیض رسید. سربازانِ عین و شین و قاف توقف کردند تا برای رقصی مستانه و بی‌منتهی در برابر معبودی لایتناهی آماده شوند، سربازان آماده می‌شدند تا «عند ربهم یرزقون» را برای من، تو و همه آنهایی که آنجا بودند و نبودند هجی کنند. مداحان روضه می‌خواندند و صدایشان در صدای رزم‌نوازی گروه موزیک سپاه در هم می‌پیچید، در طول مسیر همچنان بر تعداد جمعیت افزوده می‌شد.
مادر پیر شهیدی جاویدالاثر هم آمده بود، مثل اینکه زخم کهنه‌اش دوباره نشتر خورده و دلش را خون کرده بود، شهر آشوبی بود در دلش. پدری خمیده با صورتی آفتاب خورده در حالی که کلاه نمدی به سر داشت، دنبال کاروان عصا‌زنان راه می‌رفت، او هم می‌گفت «فرزند شهیدم وصیت کرده تا هر موقع شهید می‌آورند به استقبالشان بروم و آنها را مانند فرزند خودم تا گلستان شهدا همراهی کنم».
او پشتیبانی از ولایت فقیه و حفظ حجاب را از دیگر موارد وصیت‌نامه فرزندش یاد کرد و از خدا خواست تا آنهایی را که به وصیت‌نامه شهدا بی‌اعتنا هستند، اصلاح کند. کاروان به گلستان شهدا رسید، بوی عطر گلاب فضا را پر کرده بود.
تابوت شهید سید مهدی مدرس که در منطقه فاو پیدا شده بود رهسپار گلزار عاشقی اصفهان شد، اذان مغرب را که می‌گفتند بر مزارش زیارت عاشورا می‌خواندند، مرتضی رفیعی دستجردی هم که بر اثر شکنجه در عراق به شهادت رسیده بود راهی گلزار عاشقی «برخوار» شد و غلامرضا شاه میرزایی هم که در والفجر 8 خدا را دیده بود، رهسپار آران و بیدگل شد تا مجنون عاشق همچنان دیوانه لیلی خود باشد و این قصه همچنان برگ برگ تاریخ ایران زمین را رنگی از طلا بزند. یک شهید خوشنام بی‌نام و نشان عاشقی هم امروز در مرکز توپخانه ارتش استوار و پابرجا زیارتگاه دل عاشقان شهادت می‌شود و دو شهید گمنام دیگر هم به «جرقویه» رفتند تا عطر یاس در استان اصفهان همچنان عطر‌افشانی کند.
انتهای پیام/2301/ن40/ژ1001
