به گزارش خبرگزاری فارس از بوشهر، از جاده دیلم به طرف خوزستان که می‌روید و از همان نزدیکی‌های گلوگاه دیلم به سمت چپ که نگاه کنی در فاصله 5 کیلومتری درختان بلند کهور، انجیر، بید و اکالیپتوس را می‌بینی که توجهت را جلب می‌کند. بله اینجا «بندر حماد» است و نام من "حماد" است نامی به یادگار مانده از پیشینیانم.
نامی به یادگار مانده از تاریخ کهن و روزگاری که بندری پررونق و آباد در زمان صفویه بودم. نامم برای دیلمی‌های قدیمی یادآور مُغِدَر است. (مُغِدَر چاه آبی بوده که مردم از آن هم برای نوشیدن و هم کشاورزی استفاده می‌کردند). علت نامگذاری آن هم بواسطه وجود گودال بزرگی بوده که در هنگام زمستان آب در آن جمع شده و تا اواخر بهار باقی می‌مانده است.
راستی مُغِدَر به چه معنی است؟ لغت عربی مُغِدَر از ریشه غدیر است که به معنای گودال آب است، بخصوص اینکه سال‌های سال ساکنین من(حماد) را اعراب تشکیل می‌دادند در اینجا(حماد) آب‌انباری نیز به دستور آقا شیخ حسین بهبهانی (سلیمانی) روحانی ساکن بندر دیلم احداث شده بود که مردم از آب آن استفاده می‌کردند و تا مدت زیادی آثار آن باقی بود.
آیا می‌دانستید نام من برگرفته از نام جد بزرگم شیخ حماد(حمید) از شیوخ بزرگ خلیفات(که از کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس آمده بودند) است که روزگاری به اینجا مهاجرت کرده و در اینجا(حماد) سکنی گزیده و بعد از آن این نام بر من نهاده شد.
به نوشته عبدالحمید صدیق یکی از پژوهشگران و مورخین دیلمی "در دوره محمدشاه قاجار (حدود 178 سال پیش) سه نفر بنام‌های: «شیخ خاطر»، «شیخ حماد» و «شیخ ارانی» از قبیله دیالمه از دهستان بنه رشید از رامهرمز به اطراف بندردیلم و بندرحماد جهت دامپروری کوچ کردند.
«شیخ خاطر» با استقرار در منطقه بنه خاطر مؤسس روستای بنه خاطر شد «شیخ حماد» نامش را بر بندرحماد گذاشت، یا اینکه به نوعی مؤسس بندرحماد شد. «شیخ ارانی» چون پسر نداشت و پس از فوتش دخترش شیخوخیت خانواده‌اش را در دست گرفت که یک درخت تنومند با دو حلقه چاه سر راه بندردیلم به طرف امامزاده شاه عبدالله قرار داده بود و تا امروز به «بُنت ارانی» معروف است.
آیا می‌دانستید من(بندر حماد) در زمان صفویه رونق داشتم و آباد بوده‌ام و مردم در اینجا به تجارت می‌پرداختند ولی در زمان کریم‌خان دوباره از رونق افتاده‌ام.
درساحل زیبای من(بندر حماد) انواع گبگاب‌های(خرچنگ)کوچک و بزرگ، گُچ(صدف)، گوش ماهی، حلزون و "شِلَمبو"( نوعی ماهی دوزیست) زندگی می‌کنند.
راستی آیا می دانستید شالوهای «سرظَهر» (ساحل ماسه‌ای بین دو خور شمالی و جنوبی) و «خور یفره»(خور شمالی و اصلی شهر) به اینجا(بندر حماد) کوچ کرده‌اند.
شالوهایی که زمانی با صدای زیبایشان، گوش ناخدایان و ملوانان را نوازش می‌دادند و از ماهی «گواف» و «پرزرد»(دو نوع ماهی دورریز تور) جدا شده از تورهای صیادان که سر «بَهته»(خشکی کنار خور یفره) افتاده بودند، تغذیه می‌کردند.
طبیعت زیبا و بِکر من(بندرحماد)، آرامش و سکوت جزیره، نرمی ماسه‌های دست نخورده و غروب زیبای خورشید جلوه وصف ناپذیری از خلقت خالق یکتا را برای هر دوستدار طبیعت و گردشگر در اینجا ترسیم می‌کند.
ای کاش می‌شد من(بندر حماد) دوباره به رونق گذشته‌ام برمی‌گشتم و تجارت و کسب و کار در اینجا رونق می‌گرفت و مردم برای آوردن آب به "مُغدر" می‌آمدند و در زیر سایه سار درختان کهور، بیدو، اکالیپتوس و انجیرم می‌نشستند.
=================
اسماعیل طاهری‌نیا – دیلم
==================
انتهای پیام/66006/ع30/ث3001
