به گزارش خبرگزاری فارس از ساری، ایران کشوری چهار فصل بوده که خداوند بزرگ به این کشور همه زیبایی‌های طبیعی و جلوه‌های لایتناهی خود نظیر کوه، جنگل، دشت، کویر، کوهستان، دریا و خشکی را یکجا عطا کرده است.
آئین «سیزده به‌در» پس از 12 روز پرتحرک نوروز طلوع می‌کند که در آن خانواده‌ها بعد از دید و بازدید اقوام، دوستان، آشنایان و همچنین میزبانی از میهمانان، خود را به سبزی طبیعت می‌سپارند و از نشاط و خرمی آن الهام می‌گیرند.
در سیزدهمین روز فروردین‌ماه که آخرین روز تعطیلات نوروزی محسوب می‌شود، جشن دیگری در نوروز فرا می‌رسد که در تقویم‌های رسمی ایران به «روز طبیعت» نامگذاری شده است.
البته برخی باورهای قدیمی از گذشتگان رفتن به دل طبیعت در روز سیزده بدر را به این خاطر می‌داند که در این روز مردم برای رانده شدن نحسی از خانه‌هایشان بیرون می‌روند و نحسی را در طبیعت به‌در می‌کنند.
نسل‌های پیشین و بسیار دور ایرانیان به دلیل آگاهی اندک نسبت به «سیزده به‌در» این روز را بدشگون می‌دانستند و بسیاری از آنان بر این باور بودند که باید برای بیرون کردن بدشگونی‌‌ها از خانه و کاشانه خود، کنار جویبارها و سبزه‌ها بروند و به شادی بپردازند.
متأسفانه در سال‌های گذشته بعد از گذران خانواده‌ها در طبیعت شاهد بی‌مهری و نامهربانی با طبیعتی خواهیم بود که تنفس، نشاط و حتی حیات خود را به آن مدیون هستیم.
طبیعتی که از هوا گرفته تا غذا و دوا را برای ما به لطف و مهربانی‌اش در دامن خود یکجا هدیه می‌کند، اما ما در مقابل استفاده از تمام امکانات آن، نمک خورده و نمک‌دان می‌شکنیم.
قطع کردن درختان و نهال‌های جوان، ضربه زدن به طبیعت و شکستن شاخ و برگ درختان به بهانه تفریح، بستن تاب و یا تهیه آتش، سوزاندن شاخه‌های جوان و نورس در فصل بهار که در برخی موارد با آتش‌سوزی و افروختن شعله‌های آن در دل جنگل همراه است از جمله بداخلاقی‌های دست انسان در طبیعت است.
ریختن زباله، نخاله و آشغال‌هایی که بعد از صدها سال نیز جذب طبیعت نمی‌شوند، جلوه دیگری از نامهربانی‌های ما را نمایان می‌کند که واقعاً شایسته و برازنده طبیعت مهربان نیست و حتی می‌توان گفت که این تخریب‌ها تاوان حضور انسان‌هایی است که الفبای همزیستی مسالمت‌آمیز با طبیعت را نمی‌دانند.
تکریم طبیعت از جمله وظایف خطیر ما در مقابل لطف بی‌کران آن است که در بیشتر مواقع نادیده گرفته شده و به جای حفاظت، حراست و نگهداری طبیعت دست به تخریب برده می‌شود.
در ایران اسلامی اندک خانواده‌ای را پیدا می‌کنیم که روز طبیعت به دل طبیعت نرود، با این وجود طبیعت مهربان همه انسان‌ها را در دامن سبز خود جای می‌دهد تا همه بتوانند در مقابل سخاوت و وسعت آن بهره بگیرند، اما این انسان است که در مقابل الطاف خداوندی روز تخریب طبیعت را رقم می‌زند.
نباید با عدم آشنایی و نحوه برخورد با طبیعت در مقابل هجوم بی‌سابقه مردم برای گذراندن روزی در کنار طبیعت لطمات و خسارات جبران‌ناپذیری را شامل شویم که برای احیای دوباره آن نیاز به صدها سال زمان باشد.
باید فرهنگ و رفتار برخورد مناسب و مطلوب با طبیعت در بین مردم نهادینه شود تا تعاملی دوسویه بین طبیعت و انسان را شاهد باشیم و هر دو از یکدیگر لذت ببرند.
در حالی که مسئولان استانی و شهری این روزها در تلاش هستند تا امکانات و فضای مناسبی را در شهرها و روستاها برای حضور مردم در دل طبیعت فراهم کرده و زمینه شادی و نشاط آنها را مهیا سازند ما نیز می‌توانیم با رفتاری مناسب و در خور شأن با طبیعت بی‌نظیر، آن را برای همیشه ماندگار و جاوید کنیم و برای سال‌های آینده نیز جهت بهره‌گیری از آن بتوانیم سبزی و زیبایی را در دل آن بجوییم.
بیاییم با نریختن زباله، نخاله، آشغال در دل طبیعت، نشکاندن شاخ و برگ جوان درختان و درختچه‌ها، شعله‌ور کردن بی‌مورد آتش در روز سیزده به‌در امسال، این بار نشان دهیم که در مقابل موهبت‌های طبیعی مهربانی پیشه کرده و هیچ وقت زیبایی‌های خدادادی را فدای خواسته‌های نفسانی و انسانی خود نمی‌کنیم.
=================
یادداشت از قربانعلی مسافر
=================
انتهای پیام/86012/ذ40/ض1002
