به گزارش خبرگزاری فارس از قم، در مدینه اگر نباشی دوست داری حداقل کربلا باشی، درست است که شهر مدینه زادگاه نبی خاتم است اما کربلا در ایام ولادت کم از مدینه نیست برای این حرف دلیل دارم، یک دلیل عاشقانه...
پیامبر اکرم بی‌شک کامل‌ترین انسان است یعنی خداوند آنچه قرار بوده است به انسان عطا کند یکجا به پیامبر داده است، هم تمام خوبی‌ها را و هم تمام دردها را آیا سراغ دارید کسی در عالم پس از آن همه سختی که برای هدایت انسان کشیده است دختر و فرزندان و بستگانش را این گونه آزار دهند، پس پیامبر حتی در درد هم در نهایت بوده است.
در خوبی و محبت هم ایشان در نقطه اوج بودند، یعنی اگر قرار باشد نهایت مهربانی پدر به فرزند را در انسان‌های طول تاریخ جستجو کنیم پیامبر همان نقطه اوج است. اگر بخواهیم عشق پدر بزرگ و نوه را ترسیم کنیم هم همین‌طور، پیامبر در نقطه اوج قرار می‌گیرد.
اینها را بگذارید کنار؛ از جمله «حسین منی انا من حسین» چه برداشتی می‌کنید... غیر از این است که حسین و پیامبر یکی هستند؟ غیر از این است که پیامبر با تمام جمالش همان حسین(ع) است... غیر از این است که حسین(ع) دردانه هستی است... غیر از این می‌شود گفت میلاد پیامبر(ص) همان میلاد حسین(ع) است و سوم شعبان همان هفده ربیع الاول است.
وقتی در ساحت حسین(ع) باشی چنان وحدتی احساس می‌کنی با پیامبر، که گویی این دو هیچگاه از هم جدا نشده‌اند. راستی شاید زینب(س) نیز در آخرین لحظه صدای ناله خویش را به مدینه رسول به همین دلیل روانه کرد.
پس امروز تولد «حسین منی انا من حسین» است و ما در کربلاییم. قرار است ضریح جدید لباسی باشد از ارادت مردم ایران و شیعیان مولا علی بر قبر ارباب بی‌کفن‌مان حسین(ع).
از صبح امروز مهندسان در حال نقشه‌برداری و جانمایی دقیق محل نصب ضریح هستند، حال و هوای خوبی است و ساعت حدود 2:30 دقیقه را نشان می‌دهد که چند دسته گل طبیعی قشنگ را می‌آورند و روی صندوقچه چوبی کنار دست همین مهندسان می‌گذارند... هرچه باشد جشن تولد پدربزرگ است... اصلاً به من باشد یک تابلو سفارش می‌دهم بزرگ بنویسند...
«جشن تولد حسین منی انا من حسین مبارک باد»
جای شما در کربلا سرخ است، مثل همین گل‌ها. مردم شکلات پخش می‌کنند و لبخند می‌زنند از آن لبخندهایی که پشت هر برق نگاهش یک دنیا غم جای دارد... والسلام
===============
حامد حجتی، کربلای معلی
===============
انتهای پیام/2258/ح30/چ3000
