مثنوی خون؛ سجده بر شقایق‏های پرپر

به گزارش خبرگزاری فارس از سمنان، شلمچه با همه ابهت و گیرایی معنوی‏اش، توفیق اجباری سفری با هدف "همایش" بود؛ همایش مدیران ارشد و سرپرستان خبرگزاری فارس در استان‏ها؛ اما این بار با طعم معنویت و ایثار.

*** وارد حجله‏گاه خون، شلمچه، که شدی، ناخودآگاه اشک‏هایت بر گونه‏هایت نشسته و مبهوت و متحیری!

وقتی می‎روی، دل‏گویه‏ای داری اما این بار قابل تامل‏تر . . . !

وقتی اوج نگاهت از پشت شیشه‏های گل گرفته اتوبوس کاروانت به کرانه آسمان آبی شلمچه می‏افتد؛ در آخرین نقطه‏ای که نگاه می‏کنی، انگار حلقه‏ای از سرخی در حدقه چشمانت نقش می‏بندد، گویی آفتاب هم از "خون" حکایت می‏کند! *** می‏گویی این بار با خود که چه کرده‏ایم پس از شما؟

منظورت از شما، "خون" است. شایدم شهید. شاید سلاله‏ای از پاکان که اینک در این زمین سرد خفته است.

جواب سئوالت را وقتی راوی کاروانت لب به سخن می‏گشاید و آن دیگری که البته هم رزمنده بوده و هم امروز مدیرکل روابط عمومی خبرگزاری عشق، فارس، است، با چشمانی اشک‏بار توضیح می‏دهد، خواهی یافت.

جواب این است: هیچ، هیچ نکرده‏ایم پس از شما...!

منظورم از شما، "خون" است. شایدم شهید. شاید بدن تکه تکه فرزندی غیور که اینک بی‏تفاوت از رویش می‏گذری.

*** با خود می‏گویی شاید آرزوی زیبایتان هنوز بر زمین است؛ آرمان والایتان دیری است گرفتار مانده در چنگال فراموشی و غفلت.

با خود می‏گویی ما فقط گشتیم و گشتیم و تنها لباس‏های خاکی‏تان - نه شاید بهتر باشد بگوییم لباس‏پاره‏های گلی‏تان- را از خاک تاریک نژند یافتیم؛ خاک جبهه‏های نبرد.

نمایشگاهی برپا کردیم از خون شما. به تماشا گذاشتیم عصاره جانتان را تا امروزی‏ها بیایند و در کنار عکس و تنها عکس و باز هم عکس شما، نقطه‏ای مشترک بیایند بین خودشان و شما!

منظورم از شما، "خون" است. شایدم شهید. شاید فرزند پدری. شاید تنها یادگار پدر شهیدی. *** با خود می‏گویی زیاد هم بد نیست. همین که می‏دانیم جوانان امروز و می‏بینیم آینده‏سازان فردا از اینکه خودشان را به شما وصل کنند، افتخار می‏کنند؛ باز هم خرسندیم. این خرسندی هم از خون شماست.

میدان‏های مین، تکه تکه شدن بدن عزیزتان زیر هجوم خمپاره‏ها و تیرهای سرکش دشمن؛ امروز گرچه همه یادمان رفته است اما شما باز هم رهایمان نمی‏کنید، این از بزرگی‏تان است؛ عظمتی که شما در وصال حق یافتید.

منظورم از شما، "خون" است. شایدم شهید. شاید مادری با همه ایمانش به تو که برمی‏گردی. مادری با همه امیدش به تو که تنهایش نمی‏گذاری.

*** با خود می‏گویی همین که می‏بینیم جوان ایرانی امروز عشقش اتصال به شماست؛ به خود اندکی غره می‏شویم که چون شمایی داریم.

منظورم از شما، "خون" است. شایدم شهید. شاید برادر داغداری که چون راوی‏اش می‏گوید، تاب تحمل و شنیدن ندارد.

برادری که بی‏اختیار و ناگهان می‏زند زیر گریه؛ هق هق گریه‏اش ما را که از قضیه خیلی دوریم، دائم متوجه خود می‏سازد؛ گویا تمامی ندارد. صورتش معلوم نیست. چفیه‏اش بهره عشقش را می‏برد و گونه‏اش بی‎نصیب مانده.

*** با خود می‏گویی گر چه تن رنجورتان را در لا به لای سیم خاردارهای سیاه و سخت رها کردیم؛ اما باز هم خوشحالیم که شما بودید که جهانی را مقهور عظمت خود ساختید و نام ایرانی را در سراسر گیتی پرآوازه و جاودانه نمودید.

با خود می‏گویی گرچه برخی‏هایمان در گذر زمان رنگ عوض کردیم و چون قوس قزح هر دمی به لونی دیگر درآمدیم و عهدمان را شکستیم؛ اما وقتی می‏بینیم با مشاهده صحنه‏های شلمچه اشک در چشمان بسیاری از مشتاقانتان حلقه زده؛ به روح ربوبی‏تان می‏بالیم.

با خود می‏گویی گرچه دعای عهد را فراموش کردیم و امروز گرچه راحتیم و آسایشمان از شماست؛ اما باز هم دوستتان داریم، عشقی به اندازه تمام جان؛ دوست‏داشتنی به درجه عروج شما!

منظورم از شما، "خون" است. شایدم شهید. شاید گریه سوزناک خواهری به یاد برادر. برادری که قبرش را نمی‏داند؛ خواهری که در میان نام‏های "فرزند روح‏الله" به دنبال آرام جانش می‏گردد.

*** با خود می‏گویی اگر امروز چفیه‏ای که مظهر دلدادگی است و شما روزی به عشق وطن بر گردن انداختید و خونتان را با آن آمیختید، برخی‏ها زیبنده جوان به ظاهر متمدن امروزی نمی‏دانند؛ اما باز هم امیدی هست به راهتان.

با خود می‏گویی امروز گرچه زمان ندبه و سمات را گم کرده‏ایم؛ اما قلبمان، باور ندارید؟ قلبمان به وصالتان گواهی می‏دهد و خیالمان به همین راحت است؛ چون می‏دانیم شما آنقدر عزیز و رحیمید که همین اندک را هم از ما می‏پذیرید.

منظورم از شما، "خون" است. شایدم شهید. شاید تمام بغض رهبری که در خفا برای فرزندان شهیدش می‏ترکد و می‏گرید به آستان مقدستان. شایدم آرزوی روح‏الله برای پاره‏های تنش.

*** با خود می‏گویی جالب است امروز گرچه به شوق شما آمده‏ایم و ادعایمان ارادت به شماست؛ وقتی شربتی به دستمان می‏دهند تا نکند در اندک دقایقی که آن هم در زمستان نه چندان گرم شلمچه در محضرتان بودیم، گلویمان گرفته باشد؛ بی‏توجه، به مارک آبمیوه‏مان می‏نگریم و با نسیان جرعه‏هایش را بر زمین می‏ریزیم.

در پایان هم به واژه "عطش" می‏خندیم. خنده‏مان از این بابت است که باور نداریم عطش شما را.

منظورم از شما، "خون" است. شایدم شهید. شاید رهبری که فرمان می‏دهد به ایثار. مویه می‏کند بر اندام سرخ‏رنگ شما.

*** تصاویرتان را در مشهد غربت چون پوستری تبلیغاتی برای خود می‏دانیم که باید و البته صد باید، لازم است تا بیاییم و در کنار تمثال نورانی‏تان چند لحظه و فقط چند لحظه‏ای بی‏عنایت به اصل وجودی‏تان، بایستیم و عکس یادگاری بیندازیم و سریع تغییر موضع به سمتی دیگر، که نکند از تعداد عکس‏های طول سفرمان حتی یک فریم کاسته شود.

با خود می‏گویی یادمان رفته با چه عکس می‏گیریم؛ فراموش کرده‏ایم این لباس خون‏آلود سرخ‏رنگ روزگاری بر تن جگر گوشه مادری بوده است؛ رسم نسیان است که ندانیم کلاه سوراخ سوراخی که کنارش یا شایدم پشت به آن ایستاده‏ایم و عکس می‏گیریم، عصری بر سر رزمنده‏ای بوده که عشقش خمینی، ایثارش در راه آزادی وطن، عهدش پایبندی به ولایت و نگاهش به کلام شیوای مقتدایش بوده است.

آری، فراموش کرده‏ایم جوشش شما را!

منظورم از شما، "خون" است. شایدم شهید. شاید هم‏سنگری در بر گرفته برادرش را. هم‏رزمی نشسته بر بالین ابدی رفیقی. مصاحبی در انتظار آمدن هم‏صحبتی. *** با خود می‏گویی همه را فراموش کردیم: تاول‏های شیمیایی را؛ چفیه گل‏آلود و خونین را؛ سر بندی که یا حسین‏اش به حق و به یمن قطرات خون پاک شما قرمز گشته است را؛ اسلحه‏ای را که امروز جز زنگاری از آن باقی نیست و روزگاری آلت تاختن علیه ظلم و تاریکی بوده است را.

با خود می‏گویی هر چه می‏بینی مخلوق عشق و اراده است؛ اما باز هم می‏اندیشی که عشقتان را که به بازی گرفتیم و از خون‏هایتان به راحتی یک جرعه نوشیدن آب گذشتیم؛ اراده‏مان هم که آنقدر نیست تا بتوانیم قدمی در راهتان نهیم.

اما . . . اما . . . اما می‏اندیشی که شاید باز هم امیدی باشد؛ و باز از سخن خود برمی‏گردی که قطعا امیدی هست؛ بارقه‏ای گرچه کم نور، باز هم هست.

با خود می‏گویی تا ولایت هست، حتما امید هم هست

تا عشق هست، یقینا ایثار هم هست

تا ایرانی هست، بی‏شک غیرت هم هست

تا شلمچه هست، بی‏تردید یاد شما هم هست

منظورم از شما، "خون" است. شایدم شهید. شاید راهی نوری. مسافری از دیاری. آشنایی از روز ازل. یاری در مشهد عشق؛ شلمچه.

__________________________

یادداشت از: مرتضی مزینانی‏صفابین

__________________________

انتهای پیام/و۱۰