وقتی فوتبال فراموشکارم می‌کند

به گزارش خبرگزاری فارس از آبادان، فوتبال در ایران آبادانی است حتی اگر آبادان دیگر فوتبال نداشته باشد، اینجا هنوز هم بوی خوش‌طعم چمن می‌آید و هنوز گرمی چرم توپ دلنواز است.
آبادان باز هم سربلندی را تجربه می‌کند و اینجا دوباره غول می‌کشد به راحتی نوشیدن جرعه‌ای آب.
خوشحال نشدیم برای یک مسابقه فوتبال و یک سه امتیاز که در هر مسابقه‌ای آمدنی است و به همان اندازه از کف‌رفتنی.
فوتبال از آن آبادان است اما سه‌شنبه شب گذشته را سر شاد نبودیم از آن بابت که آبادانی فوتبال در تهران به رخ کشیده شد.
شادمان بودیم برای آن صداهای بوق ممتدی که گویی گوشخراشی بوق را به همراه نداشته و آوای چکاوک بودند.
آوازهایی که از ته دل آمده و در روزها و شب‌های اینچنینی مرهم شده‌اند بر زخم‌های من و توی آبادانی.
استقلال را بردیم و و صدرنشین را مغلوب اما این پیروزی‌ها و آن شکست‌ها در پس مسابقه‌های ورزشی آنی بوده و زودگذر.
پشت یک سه امتیاز و یک غول‌کشی این شادی‌های مردم آبادان بود که خاطره شد، همان مردمی که بس عجیب دلخوشند به پیروزی مجموعه‌ای که زرد خوشرنگش گاهاً چشم‌ها را می‌سوزاند!
آمدیم به خیابان و گل دادیم و شیرینی گرفتیم، بوسیدیم یکدیگر را و به آغوش کشیدیم در پهنه به دست نسیان سپردن دلخوری‌ها.
به آسمان پریدیم و فریاد زدیم تا بشنود آن بالا صدای غرور و طنین آبادانی بودن ما را و این بود قصه سه‌شنبه‌ای عزیز.
فوتبال را بردیم تا شادمانی را هدیه بگیریم، پیروز شدیم و فراموشکار وقتی از یاد بردیم که ما همانیم که شاید فردای مسابقه‌مان را قرار است به مبارزه با ریزگردهای وحشی رفته و رسیدن به مرز خفگی را تجربه کنیم.
برنده نبرد آزادی بودیم تا شاید لحظه‌ای فراموش کنیم که هنوز کرایه منزل ماه گذشته را پرداخت نکردیم.
صنعت نفت و آبادانی را در اوج دیدیم تا از خاطر محو کنیم ساعتی پیش از آغاز سوت محسن ترکی و دویدن 22 مرد زرد و آبی‌پوش نشستن بر روی صندلی بیمارستان را حضور داشته و دردی در درون، برون‌مان را نیز در هم کرده بود.
صنعت نفت پیروز شد و این یعنی خوشی آبادانی. مردان آبادانی سر را بلند کردند تا آبادان برخیزد به شادمانی.
خوشحالیم برای انسان‌هایی که خوشحالی‌شان به خوشحالی زردها وابسته است، صنعت نفت پیروز شد و آبادان سرخوش و این علت همواره همین معلول را داشته و بس.
یادداشت از امین جوکار
انتهای پیام/غ20