حافظ تعالیم حکمت را با آیات قرآن تالیف می‌کرد

به گزارش خبرگزاری فارس از رشت، حسین صفری‌نژادگیلوایی در جمع دانشجویان زبان و ادبیات فارسی واحد رشت با اشاره به بزرگداشت شمس‌الدین محمد حافظ شیرازی یکی از بزرگ‌ترین غزل سرایان ایران اظهار داشت: حافظ یکی از افتخارات ایران در جهان است که او را لسان‌الغیب نیز می‌نامند.
وی با بیان اینکه حافظ شیرازی در اوایل قرن هشتم، یعنی در حدود سال 726 هجری-قمری در شیراز متولد شد و در زادگاه خود علوم و کمالات را در مجالس و محافل علما و فضلای زمان خویش چون قوام‌الدین عبدالله آموخت، افزود: حافظ قرآن مجید را بسیار مطالعه می‌کرد و آن را از حفظ داشت و آنچه که امروز از ابیات و معانی آن بر می‌آید تخلصش مشعر بر آن بوده است.
صفری‌‌نژاد گیلوایی به ذوق لطیف عرفانی حافظ اشاره کرد و گفت: حافظ با ذوق لطیف عرفانی خود تعالیم حکمت را با آیات قرآنی تالیف می‌کرد.
استاد زبان و ادبیات فارسی واحد رشت تصریح کرد: امروزه در دنیای شعر و ادب فارسی هر جا سخن از حافظ به میان می‌آید ذهن شنونده به یاد غزلیات هنرمندانه و عاشقانه او می‌افتد زیرا دیوانی که از حافظ تاکنون به دست ما رسیده شامل غزلیاتی عارفانه و عاشقانه است که عشق به ویژه عشق به خدا محور تمام اشعار اوست.
وی اذعان داشت: هنوز بین ادیبان بر سر اشعار عاشقانه حافظ اختلافات و نظریات متفاوتی وجود دارد اما آنچه که به وضوح می‌توان از اشعار حافظ دریافت، این است که معشوق او تنها یک معشوق زمینی نبوده زیرا اگر حافظ به یک معشوق زمینی اکتفا می‌کرده، اشعارش تا امروز به جاودانگی و این مقام بلند نمی‌رسید.
صفر‌ی‌نژاد گیلوانی به ویژگی‌های انسان در شعر حافظ اشاره کرد و بیان داشت: برخی ادیبان بر این عقیده‌اند که معشوق حافظ « انسان جامعی» است که به وجود می‌آید و شایسته تکریم و اشتیاق است البته با اوصافی که حافظ درباره معشوق خود در اشعارش می‌کند می‌خواهد اجزای پراکنده صفات معشوق را که در افراد مختلف وجود دارد، را در یک نقطه جمع کند.
وی با اشاره به اینکه گاهی معشوق او فراتر از این می‌رود و معشوقی ربانی و عرفانی می‌شود، افزود: گاهی این معشوق به قدری مفهوم وسیعی پیدا می‌کند که در مرکز آن می‌توان پروردگار را مجسم کرد.
حافظ پژوه گیلانی، عشق حافظ به حق و حقیقت را موجب این دانست تا شعر حافظ بیش از هر شاعر دیگری نفاق و ریا و تزویر و تظاهر را در اشعارش به باد سرزنش بکشد.
به گفته وی، حافظ شاعری عاشق است که به هر چه می‌نگرد آن را مظهری از حق تعالی می‌داند بنابراین دوستش دارد و عاشقانه توصیفش می‌کند.
انتهای پیام/ص20