مرور خاطرات شیرین جشن های دهه فجر در مدارس؛ از دهه ۶۰ تا همین حوالی

به گزارش خبرگزاری فارس از آبیک، هر وقت ایام دهه فجر از راه می‌رسد یاد دوران مدرسه و تکاپوی معلمان پرورشی و دوستانم و حتی خودم برای تزیین و فضاسازی مدرسه می‌افتم که یا مشغول نصب کاغذهای رنگی، ریسه های پرچم، ریسه های رنگی برای چراغانی، پر کردن بادکنک و روزنامه دیواری بودیم و یا برای خواندن مقاله و اجرای تئاتر چند ساعتی را از فضای درس و کلاس به دور بودیم تا در جشن های دهه فجر و راهپیمایی ۲۲ بهمن، آنها را برای دانش آموزان مدرسه اجرا کنیم.

دهه فجر که می‌آمد مدرسه حال و هوای دیگری داشت و حس نشاط و سرزندگی به همه دانش آموزان و معلمان دست می‌داد. همه تلاش می‌کردند پیروزی انقلاب اسلامی را به نحو احسن جشن بگیرند و فضای راهروهای مدرسه را تزیین می‌کردند و شور و شوق خاصی در مدارس حاکم بود.

اوج شادی و زحمات دانش آموزان و معلمان در روز راهپیمایی ۲۲ بهمن متبلور می‌شد و دانش آموزان دسته دسته از مدارس به مکانی بزرگ برای تجمع و سخنرانی می‌رفتند و خیلی هم به آنها خوش می‌گذشت.

در چهل و پنجمین سالروز پیروزی انقلاب اسلامی در جمع راهپیمایان آبیکی حاضر شدم و با برخی افراد به مرور خاطرات دهه فجر و ۲۲ بهمن در گذشته پرداختیم.

حال و هوای مدارس در دهه فجر دهه ۶۰

در همین حین از یکی از شهروندان پرسیدم شما دهه شصتی هستید که تأیید کرد و پرسیدم خاطره‌ای دارید تعریف کنید که آقای محمودی با تمایل، قبول کرد.

وی در این خصوص گفت: در دورانی که مدرسه می رفتم، در دهه فجر گروه سرود داشتیم و مسابقاتی هم اجرا می‌شد که خاطرات شیرین زیادی از آن دوران برای بنده باقی مانده است. از جشن های ساده ای که به کمک سایر همکلاسی ها برپا می کردیم و در کوچه و مدرسه به شادی می پرداختیم.

با یکی از شهروندان که متولد سال ۸۲ بود صحبت کردم. مهدی بیگی که دانشجو است اول مصاحبه‌ با لبخند گفت که چیزی از دوران مدرسه و دهه فجر یادم نمی آید. سپس گفت در دهه فجر دو تیم می‌شدیم و بچه‌های فرهنگی دور هم جمع می‌شدیم و پرچم‌های ایران را نصب می‌کردیم و داخل مدرسه را تزیین می‌کردیم و جشن مفصلی برگزار می‌کردیم‌.

نصب پرچم در مدرسه حاشیه هایی هم داشت. یک بار یکی از دوستانم مشغول نصب پرچمی در سالن مدرسه بود که یک اتفاقی برایش افتاد.

از او پرسیدم دوست شما از صندلی روی زمین افتاد که سرش را تکان داد و مکثی کرد و گفت: یکی از بچه‌ها از روی شیطنت های کودکانه، حواسش را پرت کرد و او زمین خورد.(می خندد). البته بعد از این اتفاق از دل او درآوردیم.

از روستا برای شرکت در راهپیمایی به آبیک می آمدیم

وقتی مسیر راهپیمایی را تا میدان شهید عیوضی طی کردیم نزدیک مکان سخنرانی، آقایی دهه شصتی در وسط جمعیت ایستاده بود و خاطره‌ای از دوران راهپیمایی و دهه فجر بیان کرد: دوران ابتدایی در مدرسه روستای بهجت آباد درس می‌خواندم و جشن باشکوهی در حیاط مدرسه برگزار می‌شد و خانواده‌ها هم حضور پیدا می‌کردند.

اما وارد دبیرستان که شدم چون دبیرستان در روستا نداشتیم به روستای ناصرآباد می رفتم و درس می‌خواندم. در روستاها راهپیمایی برگزار نمی‌شد و فقط جشن بود اما دل به خواهی بود و هرکسی دوست داشت برای شرکت در راهپیمایی به آبیک می‌آمد‌. به دلیل اینکه پدرم ماشین داشت به همراه خانواده‌ام در دوران مدرسه به آبیک می‌آمدیم و در راهپیمایی شرکت می‌کردم.

ابوالفضل تک زارع یک دهه شصتی دیگر است که به همراه دخترش در راهپیمایی شرکت کرده بود، هم در گفت و گو با خبرنگار فارس بیان کرد: در دهه فجر در مدرسه ما مسابقات فوتبال و جشن های باشکوه برگزار می‌شد. سرودهای انقلابی پخش و شیرینی و شکلات توزیع می‌شد و دانش آموزان هم سرود می‌خواندند. من هم برای نقاشی کشیدن به همین مناسبت، کلاس درس را ترک می‌کردم و در راهپیمایی ۲۲ بهمن شرکت می‌کردم و تا آخر راهپیمایی هم می ایستادم.

جایزه گرفتن ها لذت بخش بود

تصمیم گرفتم برای مصاحبه نزد بانوان جوان هم بروم. خانمی در کنار دیواری تکیه زده بود. از او پرسیدم متولد چه سالی هستید که گفت متولد ۶۹ هستم. می‌گفت در دهه فجر کاغذها را رنگ می‌کردیم و به نی می‌چسباندیم و به بچه ها می‌دادیم و جشن برگزار می‌کردیم و با پرچم در راهپیمایی ۲۲ بهمن فریاد مرگ بر آمریکا و مرگ بر اسراییل سر می‌دادیم.

او همچنین می گفت خودکار و دفترچه هایی که به عنوان جایزه در دهه فجر می‌دادند و برگزاری جشن ها واقعا لذت بخش و خوشحال کننده بود و جزو دورانی بود که خیلی خوش گذشت. فکر نکنم دیگر دهه فجر دهه ۶۰ تکرار شود چرا که شور و هیجان و برکتی که آن زمان داشت امروز کم رنگ شده است.

خانم مافی شهروند دیگری هم که در کنار این خانم خانه دار ایستاده بود و متولد ۷۳ بود، بیان می‌کرد: دهه فجر از خاطرات خوب زندگی من است. در مدرسه روزنامه دیواری درست می‌کردیم و با آب رنگ، صورتمان را رنگ می‌کردیم و پرچم درست می‌کردیم. برای شرکت در راهپیمایی از طرف مدرسه می‌گفتند هرکس تمایل دارد حضور یابد که با دوستانم هماهنگ می‌کردیم و گروهی جمع می‌شدیم و در ساعت معین پرچم به دست در راهپیمایی شرکت می کردیم. من هر سال در راهپیمایی ۲۲ بهمن شرکت می‌کنم.

البته تا یادم نرفته باید عرض کنم که سراغ افرادی در جمعیت راهپیمایان بودم که از آنها بپرسم در ۲۲ بهمن ۵۷ چه خبر بود؟

کمی از حوزه مقاومت بسیج ثارالله علیه السلام که نقطه آغاز راهپیمایی امروز بود، پایین تر رفتم. چشمم به آشنایی خورد و سلام و علیک کردم گفتم سراغ افراد مسنی می‌گردم که از ۲۲ بهمن بتوانند خاطراتی را تعریف کنندـ به فرد مسنی که کنارش ایستاده بود اشاره کرد و گفت ایشان از آن دوران خاطراتی دارند.

پیرمرد خوشرویی که خودش را حسین عبدلی زیارانی معرفی کرد، می‌گفت متولد سال ۱۳۲۸ هستم. سال ۵۷ تهران بودم و در سال ۵۸ به آبیک آمدم. به پیرمرد مسن تری که در کنارش بود اشاره و اذعان کرد: با حاج آقا در ۲۲ بهمن با هم بودیم. راهپیمایی نبود برای پیروزی انقلاب به خیابان‌ها رفته بودیم و شب ۲۱ بهمن ماه به منزل ایشان رفتیم. مردم با هم بودند و اتحاد داشتند و شعار می‌دادند.

مردم در آن برهه خیلی خوشحال بودند و حالشان خوب بود. حتی به یاد دارم در سال ۱۳۵۸ که اولین سالگرد پیروزی انقلاب بود، جمعیت عظیمی در راهپیمایی ۲۲ بهمن شهر آبیک شرکت کردند.

ما تا ابد انقلابی هستیم

از کرم کریمی دوست این فرد که کنارش بود، سوال کردم حاج آقا شعارهای سال ۵۷ را به یاد دارید؟ که گفت بله شعارها «الله اکبر خمینی رهبر» و «وای اگر خمینی حکم جهادم دهد، ارتش دنیا نتواند که جوابم دهد» بود.

او ادامه داد: ۱۰،۱۲ نفر بودیم. از دانشگاه تهران پیاده تا امامزاده حسن علیه السلام می‌رفتیم و شب به خانه برمی گشتیم. پرسیدم از انقلابیون بودید؟ که با خنده‌ای گفت حالا نمی‌شود گفت انقلابی ولی می‌رفتیم که با مزاح به او گفتم، انقلابی هستید.

به گفته خودش، هر سال در راهپیمایی ۲۲ بهمن شرکت می‌کند به جز سال گذشته به دلیل بیماری در بیمارستان بستری بود.

در بهشت زهرا قیامتی برپا بود

گفت‌وگو را با حسین عبدلی زیارانی که کمی ته لهجه زیارانی هم داشت، ادامه دادم.

او از خاطرات روز ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ اینگونه صحبت کرد: یادم می آید ۲۱ بهمن چون کشتار زیادی شده بود، همه پنبه و ملحفه دستشان بود و یک حاج باب الله نامی داشتیم که می‌گفت به خدا قسم، این مردم پیروزند‌.

روز ۲۲ بهمن صبح همه مردم در خیابان‌های تهران بودند و اکثرا دبیرستان وفا می‌رفتند و تا غروب به خانه برمی‌گشتند. در این روز قدم به قدم سنگربندی بود و زن و مرد و پیر و جوان حضور داشتند و به دلیل اینکه امام خمینی (ره) دستور داده بود به خیابان‌ها بریزید بالاتر از سه راهی آذری به پاسگاه جی میخواستند حمله کنند که زن و مرد به ویژه زنان سنگر می‌ساختند تا مبارزان پشت سنگر بایستند و دفاع کنند.

من و دوستم جلوی دانشگاه تهران با هم بودیم و جلوتر که رفتیم دیدیم پادگان دست مردم افتاده و مردم روی تانکها ایستاده‌اند.
این خاطره هیچ گاه از ذهنم پاک نمی شود. برای کمک و تدفین جنازه‌های مانده بر روی زمین به بهشت زهرا رفته بودم. چه قیامتی برپا بود. زنان برای جمع آوری جنازه‌ها خیلی زحمت می‌کشیدند. کادر نیروی هوایی ارتش زیر پیراهن خود نامشان را نوشته بودند که اگر اتفاقی برایشان افتاد ناشناس دفن نشوند.

از او پرسیدم شما هر سال در راهپیمایی شرکت کردید؟ که پاسخ داد تا زنده ام انشاءالله در راهپیمایی شرکت می کنم. از هر دو شهروند تشکر و خداحافظی کردم.

در هر حال، انقلاب اسلامی با همه فراز و نشیب هایی که طی ۴۵ سال گذشته داشته، به برکت عنایات الهی و توجهات امام زمان (عج)، خون پاک شهدا، رهنمودهای امامین انقلاب و مقاومت مردم همچنان پابرجاست و مردم با وطن دوستی و ایستادگی و وحدت در برابر نظام سلطه ایستاده و اجازه نمی‌دهند کسی چشم چپ به ایران اسلامی نگاه کند و همچنان دفاعشان پابرجاست.

پایان پیام/