حمیدرضا آیت اللهی
معاد، با بقای روح پس از مرگ فرق می کند. بقای روح، یعنی اینکه ما پس از مردن تمام نمی شویم، و پس از مرگ، زندگی روحانی ما در عالم برزخ ادامه پیدا می کند.
معاد فقط زندگی پس از مرگ نیست.
اما معاد این نیست! معاد اشاره به زمانی دارد که خداوند تمامی انسانها را با هم به یکباره در صحرای محشر جمع می کند و اعمالشان را به آنها نشان می دهد و تمامی آنها مورد قضاوت قرار می دهد. این قضاوت نشان می دهد که آیا انسان مستحق بهشت است یا جهنم. پس، معاد فقط زندگی پس از مرگ نیست.
هر کاری که انسان در دنیا انجام می دهد عملش برای او می ماند و شاکله شخصیتی او را تشکیل می دهد. تک تک اعمال انسان چه خوب و چه بد شخصیت او را تشکیل می دهند.
هر کاری که انسان در دنیا انجام می دهد شاکله شخصیتی او را تشکیل می دهد.
خداوند می گوید انسان هرکاری که می کند عملش برای او می ماند و بخش جدائی ناپذیر هویت وی می شود. در معاد عین این شخصیت بروز پیدا می کند. یعنی اگر انسان یک کار نیک و یا یک کار بد کرده باشد، خداوند خود آن عمل را به صاحب عمل نشان می دهد.
در معاد عین این شخصیت بروز پیدا می کند.
بنابراین، معاد یک امر اضافه و گزافه ای نیست که خداوند آن را به جبر و زور ایجاد کند. معنای معاد آن است که انسان خود را دوباره و به صورت اعمالش می بیند. بهشت و جهنم تجسم عمل ماست و آتش جهنم جز خود انسانها و اعمالشان نیست.
معنای معاد آن است که انسان خود را دوباره و به صورت اعمالش می بیند.
این نکته بسیار مهم است که مربی نباید بهشت و جهنم را در قدرت جبارانه یا مهربانانه اضافی خداوند نشان دهد. بلکه باید به متربیان نشان دهد که انسان خود نفس عمل را می بیند، و ثمره عملش را به شکل بهشت و جهنم مشاهده می کند.
بهشت و جهنم تجسم عمل ماست و آتش جهنم جز خود انسانها و اعمالشان نیست.
در واقع بهشت و جهنم باید به عنوان نتایج طبیعی اعمال انسان معرفی شود.
انتهای پیام/
از شما صاحبنظر گرامی در حوزه تعلیم و تربیت هم دعوت می کنیم، از نویسندگان، ممیزان و اعضای هیئت تحریریه پنجره تربیت باشید. برای ارسال مطالب و عضویت در هیئت تحریریه، از طریق ایمیل FarsPanjarehTarbiat@gmail.com مکاتبه فرمائید.
