قاسم عموعابدینی معاون آموزشی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری در گفتوگو با خبرنگار گروه دانشگاه خبرگزاری فارس با بیان این سؤال که چگونه میتوانیم با حفظ رتبه علمی به سمت مقالههای علمی موثر هم حرکت کنیم، گفت: استادمحوری، برنامهمحوری و شاگردپروری مبتنی بر دانشگاه حکمتبنیان و در تمدن ایرانی اسلامی است.
وی افزود: ما از سالیان دور حکیمپروری و مرجعیت علمی داشتیم، فقط با حوزه چاپ مقاله یا چاپ یک کتاب مواجه نبودهایم؛ بلکه اینها کنار هم بودهاند؛ یعنی هر استاد برای چنین برنامهای برنامه داشت و براساس برنامههایش شاگرد انتخاب و پرورش میداد که خروجیهای این موضوع ابعاد مختلفی پیدا میکرد و شاگرد توسعه علمی مییافت و راه علم ایجاد میشد.
عموعابدینی در ادامه یادآور شد: کتب و شاگردانی مانند خوارزمی، ابوعلی سینا، غیاثالدین کاشانی، زکریای رازی را که از تمدن ایرانی اسلامی بودند در جای جای توسعه علمی دنیا میبینیم و بهره گیری از کتب شاعرانی همچون حافظ، سعدی و فردوسی را نیز شاهدیم.
وی با بیان اینکه مدل مرجعیت در برنامهمحوری، استادمحوری یا شاگردپروری است، گفت: یک فرد نباید صرفاً یک مقاله ارائه کند و با آن مقاله کار را تمام شده بداند. باید کنار ارائه مقاله، شاگرد پرورش یابد و خروجی اثربخشی داشته باشد. به عنوان مثال ابوعلی سینا در ابتدا حرکت و شروع به درمان میکرد یعنی میتوان گفت که عملاش نافع بوده است. یکی از معانی اصلی دانشگاه حکمتبنیان و حکمت خیر کثیره یعنی علم نافع باشد، این علم نافع زمانی خودش را نشان داد که از برنامهمحوری، استادمحوری و شاگردپروری، مرجعیت علمی پدید آمد، اینک مرجعیت علمی بر روی شاگرد در نظر گرفته میشود و اگر روی کتاب در نظر گرفته شود، کتاب دیده میشود؛ اگر روی یک سخنران در نظر گرفته شود، سخنران دیده میشود و اگر روی یک مقاله در نظر گرفته شود قطعاً آن مقاله دیده میشود.
معاون آموزشی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری خاطرنشان کرد: اساتیدی در سطح کشور و دنیا داریم که یا مقاله ندارند یا مقالات کمی دارند که با روش حکمتبنیان توسعه علمی پیدا میکنند و علم نافع، ارزش آفرینی و هر حرکت استاد در این شرایط مورد توجه قرار میگیرد و دیده میشود بنابراین اصل علم، نافع است و خروجی علم نافع هرچیزی بود باید روی آن برنامهریزی کنیم و این موضوع برمیگردد به استاد، استادمحوری، شاگردپروری و برنامهمحوری. اگر این موارد کنار یکدیگر بیایند آن دانشگاه حکمتی است و خیلی از دغدغهها و بحثهایی که پیش میآید خیلی کمتر خواهد بود.
پایان پیام/