خبرگزاری فارس، رشت؛ ام‌سلمه فرد: جنس دردها باهم فرق دارند، گاهی مثل دندان درد آنقدر اعصاب و روان را درگیر می‌کند که دلت می‌خواهد نه صدایی بشنوی و نه کسی را ببینی. فقط به درمانگاه مراجعه کنی تا از شر آن دندان راحت شوی، اما برخی دردها مثلا وجود توده‌ای مزاحم در جسم، آنقدر احساساتت را تحت شعاع قرار می‌دهد که دوست نداری حتی لحظه‌ای فرصت کنار عزیزانت بودن را از دست بدهی .
بعضی از آدم‌ها تا درد به استخوان نرسد به فکر مداوا نیستند. با مطب دکتر تماس گرفتم منشی گفت اگر برای امروز نوبت می‌خواهی باید منتظر بمانی، من هم قبول کردم.
خانه‌ای ویلایی شاید قدمتش نزدیک به یک قرن هم برسد، وارد یک حیاط کوچک سرسبز شدم، درختچه‌های کوچکی که شبنم روی برگهایش نشسته بود حس طروات را به جان می‌بخشید. دوتا پله را بالا رفتم و از یک راهروی قدیمی عبور کردم.
منشی گفت: «آخرین بار چه زمانی مراجعه کردی؟ »
گفتم: «حدودا ۲ سال پیش». گشت و پرونده‌ای که مربوط به چهار سال گذشته بود را پیدا کرد، لبخندی زد و گفت: «عمرمان به سرعت طی می‌شود.»
نشستم کنج مطب و سرم را به دیوار تیکه دادم. استرس داشتم که آیا دردم بدخیم شده یا نه.
وجود یک کتابخانه قدیمی با کتاب‌های قطور که شیشه‌ای دودی رویش را پوشانیده بود، عکس یک روحانی سالخورده قاب شده به دیوار و علاقه من به آثار تاریخی باعث می‌شد تا از نگاه کردن به درو دیوارها خسته نشوم.
دختر جوانی آمد سمت میز منشی و شروع به صحبت کرد و گفت: «اسم خانم دکتر را در اینترنت جستجو کردم بعد کمی از بیماری‌اش توضیح داد، منشی هم در تأیید حرفهای مراجعه کننده، گفت: «خانم دکتر اولین جراح زن در ایران هستند.»
ناخواسته حرف‌هایشان را قطع کردم و با تعجب پرسیدم: «واقعا؟! واقعا اولین بانوی جراح ایرانی؟!» دردم فراموشم شد، در دلم ذوق داشتم که عجب سوژه‌ای پیدا کردم، یک الگوی زن موفق گیلانی، آن هم از شهر رشت.
بعد از حدود ۲ ساعت انتظار وارد اتاق پزشک شدم. پرونده‌ام را مرور می‌کرد، پرسید الان چی شده که بعد از چندسال دوباره آمدی؟»گفتم: «درد داشتم» بلافاصله پرسیدم: «شما اولین جراح زن در ایران هستید؟» سرش را بالا آورد و گفت: «بله: «با ۴۶ سال سابقه خدمت.»
گفتم: «اجازه می‌دهید گزارشی از شما تهیه کنم؟» با لبخندی گفت: «نه، خاطره خوبی ندارم.» گفتم: «حیف نیست؟! واقعا حیف نیست که شما را به عنوان الگو به دختران نوجوان و جوانی که دچار مشکلات هویتی و خودتحقیری هستند معرفی نکنیم؟»
گفت: «اول پیگیر سلامت خودت باش بعد به سایر موضوعات هم خواهیم رسید.»
فضای قدیمی اتاق مرا یاد دوران کودکی‌ام انداخت، موزاییک‌های قدیمی، یک میز چوبی قهوه‌ای تیره، پنکه‌ای کوتاه با پره‌های فلزی، همه یادآور روزهای ترس از آمپول دوران بچگی که از مطب فراریم می‌داد، اما این بار یاد آن خاطرات چقدر شیرین بود.
اصرارهای من برای نوشتن تجربه‌ها و موفقیت‌های پزشک باعث شد تا کمی از خاطراتش را برایم بگوید، اما اجازه نداد از او و مطبش عکس بگیرم.
دکتر فاطمه روحی جمال چکوسری، دکترای حرفهای پزشکی و جراح عمومی است. در ابتدای حرفهایش از خانواده‌اش گفت: «پدرم طلبه باسواد و دانایی بود و مادرم یک دختر افغانی که با خانواده‌اش در ایران زندگی می‌کردند. مادرم ۱۳ ساله بود که من متولد شدم، پدرم هم درس می‌خواند و هم در کارهای منزل و فرزندان داری کمک می‌کرد، مادرم را هم به دانشگاه فرستاد، با اینکه هر دو بچه دوست داشتند اما تقدیر این بود تا من تنها فرزند خانواده باشم.»
خانم دکتر از علاقه زیاد پدرش به نام فاطمه که آن را روی تک دخترش گذاشته بود حرف می‌زد: «پدرم نام مرا فاطمه نهاد و دائماََ به من تأکید می‌کرد که این نام متعلق به بزرگ بانوی اسلام است، در جمع خانواده و بستگان تکرار می‌کرد که پیامبر اکرم (ص) یک فاطمه داشت که مایه افتخار و عزتش بود من هم یک فاطمه دارم که مایه آبرو و سربلندیم است، از همان کودکی باشنیدن این جملات به خودم می‌بالیدم و سرم را بالا نگه می‌داشتم.»
این بانوی موفقی گیلانی و نخستین جراح زن در ایران، تحصیلات پزشکی‌اش را در کشور هندوستان سپری کرد. در اوایل ورود به دانشگاه نامه‌ای از سمت پدرش دریافت کرد: « پدرم در اوایل ورود به دانشگاه نامه‌ای را برایم فرستاد و گفت عکسی از خودم در دانشگاه برایش ارسال کنم، بعدها علت را جویا شدم و فهمیدم که فامیل‌ها برایشان غیرقابل باور بود که یک روحانی اهل رعایت تنها دخترش را برای تحصیل آن هم رشته پزشکی به سرزمین دیگری فرستاده باشد و پدر آن عکس را به عنوان سند به آنها نشان داد.»
این بانوی پزشک و پرافتخار گیلانی که علاقه‌ای نداشت عکسی از او بگیرم؛ پس از اینکه در رشته جراحی عمومی مدرکش را گرفت، تلاش کرد که برای تأسیس مطب اقدام کند اما همکارانش به شوخی و کنایه سعی می‌کردند او را از تصمیمش منصرف کنند و دلیلشان هم این بود که کسی به جراح زن اعتماد نمی‌کند و جانش را دست او نمی‌سپارد.
اما این پزشکِ مؤمن همیشه حرفهای پدرش را به یاد می‌آورد که می‌گفت: «اگر برای خدا کار کنی، اگر نیت همراه با اخلاص باشد و هدف خدمت به بندگان، خدا تمام درهای رحمت را برایت می‌گشاید و یاری او برایت کافی است.»
ترکیب علم و دانش با مبانی و مفاهیم دینی راه درست و زندگی صحیح را نشان می‌دهد و این بانوی گیلانی نشان داد که می‌تواند در این مسیر موفق و پیروز باشد.
مطبش را بین چهار راه میکائیل و میدان حشمت، در منزل پدری افتتاح کرد و برخلاف تصور آشنایان و همکارانش در هفته اول افتتاح مطب مراجعه‌کنندگان برای ویزیت شدن پیش خانم دکتر صف کشیدند و خانم دکتر روحی این امر را نشان از لطف همیشگی پروردگار نسبت به خود می‌داند.
کمی نگاهم کرد و با صدایی آرامتر و لبخندی عمیق گفت: «ببین دخترم، اکثر دردهایی که تبدیل به سرطان شدند و پیشرفت زیادی در بدن داشتند، به خاطر عوامل روحی و روانی هستند، استرس و اضطراب در روند بیماری خیلی تأثیرگذار است، سعی کن غم و اندوهی را در وجودت نریزی، خدا هرگز بندگانش را رها نکرده، پس با توکل و امید برای زندگی ات تلاش کن.»
حرفهایش دلی بود و طعم عشق و افتخار می‌داد، من هم به عنوان شنونده احساس غرور می‌کردم، موفقیت زنی که با توکل و پشتکار توانست به رویاهایش برسد.
به نظر من، زن مسلمان شگفت انگیز است به خاطر ترکیب ویژه‌ای از عاطفه و عقلانیت که در او نوعی ایمان خروشان فراهم می‌آورد و او را به یک زن قوی تبدیل می‌کند که با وجود احساسی بودن، نقش و موقعیت تاریخی و تمدنی خود را می‌شناسد و حکیمانه سرنوشت خود را رقم می‌زند.
پایان پیام/۸۴۰۰۷
