به گزارش خبرنگار حوزه حماسه و مقاومت خبرگزاری فارس، بقای اراده جنگی و تداوم ابتکار عمل آفندی ایران در جبهه‌ها و از همه مهم‌تر، شکستن دیوار دفاعی بصره در عملیات کربلای ۵، رژیم بعث و حامیانش را مجبور به واکنش جدی کرد. کشتن حجاج ایرانی در مکه به دست مأموران دولت عربستان سعودی، حضور ناوگان آمریکا در خلیج‌فارس، قتل‌عام مردم حلبچه با سلاح‌های کشتارجمعی و هدف قرار دادن و ساقط کردن هواپیمای مسافربری ایران بر فراز آب‌های خلیج‌فارس، ازجمله واکنش‌های نظام جهانی در برابر پیروزی‌های جمهوری اسلامی ایران بود.
پس از عملیات والفجر ۱۰ که ایرانی‌ها در آن پیروز شدند، جنگ وارد مرحله جدیدی شد که به رغم مدت کوتاه آن، نتایج تعیین‌کننده‌ای به دنبال داشت. در این مرحله عراق که به کمک ابرقدرت‌ها توان نظامی فوق‌العاده‌ای پیدا کرده بود، توانست با کمک این توان و به‌کارگیری تجارب گذشته، برای مدتی ابتکار عمل را در دست گرفته و صحنه نبرد را به نفع خود تغییر دهد.
وقتی ورق برگشت
با شروع دوره جدید، نیروهای سپاه در فاو، شلمچه، جزیره مجنون، مهران، حلبچه و ماووت خط پدافندی داشتند، به همین دلیل سازمان رزم سپاه نه تنها تجزیه شده بود، بلکه یگانی آزاد برای احتیاط کلی هم نداشت. نیروهای ارتش نیز در وضعیت مشابهی به سر می‌بردند و در پیرانشهر، قصر شیرین، میمک، فکه و عین‌خوش سرگرم پدافند بودند.
در چنین وضعیتی، در آغاز سال ۱۳۶۷ عراق با استفاده از برتری محسوس نظامی خود در جنوب و با تکیه بر حمایت روانی و سیاسی ـ تبلیغاتی حضور آمریکا در خلیج‌فارس، توانست روحیه لازم را برای خروج از وضع پدافندی و کسب اعتبار به دست آورده و حملات گسترده‌ای علیه ایران انجام دهد.
در ادامه می‌توانید مستندی از روند پذیرش قطعنامه ۵۹۸، که برای اولین بار منتشر می‌شود، مشاهده کنید:
عراق اولین حمله از حملات جدید خود را به فاو انجام داد. ارتش عراق ۲۸ فروردین ۱۳۶۷ بر اساس اصل غافلگیری و به‌کارگیری سلاح‌های شیمیایی گسترده در حد ۳ برابر منطقه عملیاتی فاو با وجود مقاومت رزمندگان ایرانی که عقبه‌شان تنها متکی به یک پل بود، فقط در ۴۸ ساعت این شبه‌جزیره را از ایران پس گرفتند.
پیروزی بعید به نظر آمد
با سقوط فاو، موانع روانی در ارتش عراق از بین رفت، ابتکار عمل به دست دشمن افتاد و رزمندگان ایران قبل از اینکه فرصت کنند با وضعیت جدید کنار ایند، با حوادث دیگری روبرو شدند. ۴ خردادماه ۱۳۶۷ ارتش عراق با سپاه‌های سوم، هفتم و گارد، به شلمچه هجوم برد و منطقه تصرف‌شده در عملیات کربلای ۵ را در اختیار گرفت. در این عملیات نیز دشمن به طور وسیع از سلاح شیمیایی استفاده کرد.
۴ تیرماه ۱۳۶۷ نیز ارتش عراق پس از به‌کارگیری وسیع سلاح شیمیایی، با سپاه‌های سوم، ششم و گارد به جزایر مجنون و منطقه جُفِیر هجوم آورد و مناطق آزادشده در عملیات خیبر و بدر را اشغال کرد.
درحالی‌که خلأ ناشی از تحریم‌های جهانی علیه ایران، منجر به عقب‌ماندگی خودی در برابر دشمن شده بود و برتری عراق را در مسابقه افزایش توان و توسعه سازمان رزم روشن کرده بود، وضعیت جنگ علیه ایران تغییر کرد. به همین دلیل در گزارش کارشناسانه‌ای که به امام ارائه شد، میسر نبودن دست‌یابی به پیروزی، قطعی تلقی شده بود؛ چشم‌انداز تاریکی که ممکن بود جمهوری اسلامی مجبور به پذیرش شرایط ناگوار شکست باشد.
جام زهر قطعنامه ۵۹۸
این عوامل امام خمینی(ره) را مجبور کرد با تصمیمی ناگهانی، اوضاع را به نفع ایران تغییر دهند و ۲۷ تیرماه ۱۳۶۷ قطعنامه ۵۹۸ را بپذیرند. ۲ روز بعد یعنی ۲۹ تیرماه ۱۳۶۷ امام خمینی(ره) به مناسبت پذیرش قطعنامه پیامی صادر کردند که در آن آمده بود:
«قبول این مسئله برای من از زهر کشنده‌تر است، ولی راضی به رضای خدایم و برای رضایت او این جرعه را نوشیدم. من با شما پیمان بسته بودم که تا آخرین قطره خون و آخرین نفس بجنگم، اما تصمیم امروز فقط برای تشخیص مصلحت بود و تنها به امید رحمت و رضای او، از هر آنچه گفتم، گذشتم و اگر آبروئی داشته‌ام، با خدا معامله کرده‌ام.
فرزندان انقلابی‌ام، ای کسانی که لحظه‌ای حاضر نیستید که از غرور مقدستان دست بردارید ... می‌دانم که به شما سخت می‌گذرد، ولی مگر به پدر پیر شما سخت نمی‌گذرد؟ می‌دانم که شهادت شیرین‌تر از عسل در پیش شماست، مگر برای این خادمتان این‌گونه نیست؟ ولی تحمل کنید که خدا با صابران است. بغض و کینه انقلابی‌تان را در سینه نگه دارید، با غضب و خشم بر دشمنانتان بنگرید و بدانید که پیروزی از آن شماست.»
از طرف دیگر، زمان پذیرش قطعنامه که به انعکاس جهانی آن منجر شد و خوی صلح‌جویانه جمهوری اسلامی را نشان داد، تبلیغات جهانی علیه ایران را خنثی کرده و باعث تحول در افکار عمومی شد؛ مخصوصاً که پس از این کار ایران، ارتش عراق در اقدامی ناکام باز هم به ایران حمله کرد.
پایان پیام/
