گروه دانشگاه خبرگزاری فارس- استفاده بهینه از زمان، بخش مهمی از زندگی دانشجویی است. اگر چه مدیریت زمان گاهی بخشی از مدیریت استرس محسوب می‌شود، ولی در این مجموعه با توجه به اهمیت نحوه گذران زمان در زندگی دانشجویی، بخش ویژه‌ای به مهارت‌های مدیریت زمان ویژه دانشجویان اختصاص داده شده است. در این بخش دانشجویان به صورت گام به گام می‌آموزند که چگونه زمان خویش را با اهداف خود سازگار و تنظیم کنند.
در این قسمت از میز دانشجو به مدیریت زمان در زندگی دانشجویی و موانع مدیریت زمان در زندگی دانشجویی می‌پردازیم.
مدیریت زمان در زندگی دانشجویی
در کنترل زمان در زندگی دانشجویی، قبل از هر چیز فرد باید بداند در حال حاضر زمان خود را چگونه می‌گذارند. برای پاسخ به این سوال بهتر است فرد یک هفته تمامی فعالیت‌های خویش را لحظه به لحظه ثبت کند. این فعالیت‌ها می‌توانند شامل فعالیت‌های همچون مطالعه، کلاس رفتن، کار، رفت و آمد، تماشای تلویزیون، لباس شستن، غذا خوردن، صحبت با تلفن، توپ بازی و غیره باشد.
گام بعد تهیه فهرستی از کارهایی است که فرد باید انجام دهد مثلاً برای یک دانشجو احتمالاً فعالیت‌های زیر باید یادداشت شوند سر فصل دروس و محتوای هر درس، برنامه کاری، فهرستی از برنامه‌ها و کارهایی که فرد باید انجام دهد مثل مسافرت، مهمانی، سینما، فعالیت‌های خیریه و انجمن‌های دانشجویی و اگر دانشجو با خانواده زندگی می‌کند، کارها و فعالیت‌های دیگر اعضای خانواده هم ممکن است او را درگیر کنند. مثلاً فعالیت‌هایی نظیر خانه تکانی، کمک به درس خواهر و برادر کوچک تر و نظایر آن که آن ها را هم باید یادداشت شوند.
موانع مدیریت زمان در زندگی دانشجویی
برخی از کارها زمان مشخصی دارند که باید درست در همان زمان انجام شوند، مثلاً وقت دکتر؛ باقی کارها را باید در طول هفته، نیم سال تحصیلی، یا سال، برنامه‌ریزی کرد. تمرین روش مدیریت زمان را بهتر است با برنامه‌ریزی‌های هفتگی شروع کرد. دانشجو برای برنامه‌ریزی هفته آینده باید اول زمان لازم را تخمین بزند، بعد اولویت‌بندی کند و سپس کارها را در خانه‌های خالی جدول بنویسد. بعد از انجام این برنامه‌ریزی، فرد باید این برنامه را پی‌گیری کرده و در طی کار به موانع و مشکلات رخ داده توجه کند. به این ترتیب لازم است که فرد همواره به موانع مدیریت زمان خویش توجه داشته و برای برطرف کردن آن موانع تدبیر اندیشی کند.
مثلاً فرد به این موضوعات توجه کند:
در زمان‌های خاصی فرد برای انجام کارهای خاصی آمادگی بیشتر دارد و اگر آن کار بخصوص را به آن زمان بخصوص واگذار کند آنگاه کیفیت و بازدهی کار وی افزایش پیدا می‌کند.
اگر عادت ندارد که شب هنگام مطالعه کند، درس خواندن را برای ساعات آخر شب برنامه‌ریزی نکند. چون در این صورت زمان لازم برای یاد گرفتن درس تا دو برابر افزایش می‌یابد.
کمتر خوابیدن زمان شما را برای انجام کارها افزایش می‌دهد اما این افزایش الزاما مفید نیست. یک راه افزایش زمان، کمتر خوابیدن است. اما بی‌خوابی خود می‌تواند منجر به کاهش توان فردی و حتی منجر به بیمار شدن بشود که در این صورت برنامه‌کاری به کلی مختل خواهد شد. کمتر خوابیدن به عنوان یک ابزار مدیریت زمان توصیه نمی‌شود.
برنامه‌های بزرگ، نیازمند زمان زیادی هستند. زمان لازم برای اجرای برنامه‌های بزرگ از دو راه به دست می‌آید.
زمان انباشته، یعنی زمانی که فرد هرکار دیگری را متوقف می‌کند تا تنها برروی یک چیز کار کند. به این روش، شیوه «چسبیدن به کار» گفته می‌شود.
زمان با فاصله، در این روش فرد در طول زمان به تدریج هر روز بخشی از کارش را انجام می‌دهد. به این روش شیوه «لاک پشتی» می‌گویند.
بالاخره این که مدیریت زمان یک آفت اصلی دارد و آن اتلاف وقت است.
این نشانه‌ها و رفتارها حاکی از آنند که فرد دارد وقت تلف می‌کند:
* تمام وقت خود را صرف برنامه ریزی کردن
* کمال گرایی
* خستگی و کسالت
* خشونت و عصبی بودن
* دائما در تله ضرب الاجل های فوری افتادن
پایان پیام/
