به گزارش خبرنگار حوزه اندیشه خبرگزاری فارس، یکی از مهم‌ترین نتایج احیای بینش سیاسی به اسلام در طول مبارزات انقلابی مردم ایران، بازخوانی نهضت عاشورا و سیره سیدالشهدا است. در این بین، عاشورا نه فقط یک واقعه تراژیک و غم‌انگیز، بلکه یک جنبش و حرکت عظیم اعتراضی و انقلابی در برابر دستگاه جور اموی است.
مرحوم علی شریعتی؛ که به تعبیر میشل فوکو، فیلسوف فرانسوی بعد از امام خمینی(رحمة‌الله علیه) باید او را دومین چهره شاخص انقلاب اسلامی در اجتماع ایرانی دانست، در تحلیلی که از عاشورا و قیام کربلا دارد، به زوایای پنهان و مورد غفلت این اتفاق اشارات جالب توجهی می‌کند که در ادامه بخشی از آن‌ها را می‌خوانید:
بی‌سر و ته کردن واقعه عاشورا
ما داستان کربلا را از روز تاسوعا می‌دانیم و عصر عاشورا ختمش می‌کنیم بعد دیگر نمی‌دانیم چه شد! همین طور هستیم تا اربعین آنجا شُلِه‌ای می‌دهیم و بعد قضیه دیگر بایگانی است! بعد سال دیگر باز همین طور و سال دیگر و سال دیگر باز هیمن طور. داستان کربلا، نه از آغاز تاسوعا و یا محرم شروع می‌شود و نه به عصر عاشورا یا اربعین تمام می‌شود. این است که دو طرف قیچی‌اش کردیم و آن را از معنی انداخته‌ایم. مثل قلبی که از داخل بدن در بیاوریم، که دیگر قلب نیست! باید قلب را در این سینه و اندام بزرگ بشری و در تسلسل عظیم یک‌دست تاریخ انسان بگذاریمش؛ آن وقت تپش پیدا می‌کند و آن وقت خون حسین، خون می‌شود. الآن از آن، ماده تخدیری درست کرده‌ایم!
تبدیل مذهب حیات به مذهب گریه
مذاهب دیگری را که می‌خواستند منحرف کنند، راهش این بود که نقاط مترقیِ آموزنده و سازنده‌اش را کتمان می‌کردند و طرح نمی‌کردند و بیشتر، مسائل بی‌ضرر و بی‌بو و خاصیت تخدیرش را دائماً تبلیغ و منتشر می‌کردند و مردم به وسیله آن مذهب، آرام و بی‌ضرر و بی‌بو و خاصیت می‌شدند. اما در اینجا معجزه تازه‌ای در کار است، آن اینکه همه مسائل در تشیع، همه مسائل دیگر اسلامی، تحت‌الشعاع قرار گرفته و در سایه رفته، بایگانی شده، مجهول مانده و قربانی داستان کربلا شده است. ما به عنوان شیعه امروز فقط یک پرده خون در برابر چشممان می‌بینیم. از همین ماده خون که مترقی‌ترین و سازنده‌ترین ماده حیاتی انسان است، ماده تخدیری ساختیم که اصولاً به هرکس تزریق می‌شود، فلج می‌شود! آن وقت مذهب زندگی و حرکت و حیات و هجرت و کمال، مذهب گریستن شده.
شما بخشی از این کتاب را می‌خوانید
راز نیمه‌تمام گذاشتن حج امام حسین چه بود؟
حسین (ع) یک درس بزرگ‌تر از شهادتش به ما داده است و آن نیمه تمام گذاشتن حج و به سوی شهادت رفتن است، حجی که همه اسلافش، اجدادش، جدش و پدرش برای احیای این سنت، جهاد کردند. این حج را نیمه تمام می‌گذارد و شهادت را انتخاب می‌کند، مراسم حج را به پایان نمی‌برد، تا به همه حج گزاران تاریخ، نمازگزاران تاریخ، مومنان به سنت ابراهیم، بیاموزد که اگر امامت نباشد، اگر رهبری نباشد، اگر هدف نباشد، اگر حسین نباشد و اگر یزید باشد، چرخیدن بر گرد خانه خدا، با خانه بت، مساوی است.
در آن لحظه که حسین حج را نیمه‌تمام گذاشت و آهنگ کربلا کرد، کسانی که به طواف، همچنان در غیبت حسین، ادامه دادند، مساوی هستند با کسانی که در همان حال، بر گرد کاخ سبز معاویه در طواف بودند. زیرا شهید که حاضر است، در همۀ صحنه‌های حق و باطل، در همه جهادهای میان ظلم و عدل، شاهد است، حضور دارد، می‌خواهد با حضورش این پیام را به همه انسان‌ها بدهد که وقتی در صحنه نیستی، وقتی از صحنه حق و باطل زمان خویش غایبی، هر کجا که خواهی باش! وقتی در صحنه حق و باطل نیستی، وقتی که شاهد عصر خودت و شهید حق و باطل جامعه‌ات نیستی، هرکجا که می خواهی باش، چه به نماز ایستاده باشی، چه به شراب نشسته باشی، هر دو یکی است.
پایان پیام/
