چگونه فطرت، وجود خداوند را می یابد؟ تبیین باورهای بنیادین دینی در تربیت دینی - بخش هفتم

حمیدرضا آیت اللهی

تربیت دینی ما توسط مربیانی انجام می شود که برخی مفاهیم و باورهای بنیادین دینی برای آنها هنوز واضح و روشن نشده است به همین جهت سلسله گفتارهایی بر اساس تجربیات علمی و فلسفی چند دهساله تنظیم شده است تا قدم قدم این مفاهیم و باورها روان و بدور از اصطلاحات فنی بگونه ای بازگو شود که بتواند راهنمایی برای مربیان برای نحوه انتقال آن ها به متربیان بگردد.

در گفتار قبل، نحوه آموزش حمد به متربی بیان شد. در این گفتار به این موضوع می پردازیم که چگونه فطرت، وجود خداوند را می یابد؟ برخی معتقدند خدا فطری است و فطرت ما دال بر وجود خداست. از طرف دیگر، سوالی که مطرح می شود این است که اگر خداشناسی فطری است پس چرا برخی مردم خدا را قبول ندارند؟ فطرت بالاتر از غریزه ای مثل مادری است. تمایلاتی بالاتر از غریزه است که فقط انسانها دارند و نوعی تعالی جویانه است. مثل زیبایی شناسی، کمال طلبی، جاودانگی.

یکی از امور فطری، احساس وابستگی تام انسان به موجودی فراتر از خودش است. این نوع احساس در انسان، پرستش را بوجود می آورد. بت پرست بر اساس این احساس فطری، بت را می پرستد. بی دین نیز نوعی تمایل به یک کمال ورای خودش دارد و حتی پوچگرا احساس می کند نسبت به پوچی مسئولیت دارد و نوعی سرسپردگی نسبت به آن دارد.

تمایل، فطری است ولی فرد می تواند مصداق آن را به اشتباه پی ببرد مثل کمال گرایی که می تواند مصداق نادرستی داشته باشد.

فطری بودن خداشناسی به معنای تمایل به خداوند است نه یافتن خود خداوند با ویژگی هایی که ادیان می گویند. پیامبران برای پاسخ و احیای این تمایل فطری و نشان دادن مصداق آن آمده اند.

ادامه دارد.

انتهای پیام/

از شما صاحبنظر گرامی در حوزه تعلیم و تربیت هم دعوت می کنیم، از نویسندگان، ممیزان و اعضای هیئت تحریریه پنجره تربیت باشید. برای ارسال مطالب و عضویت در هیئت تحریریه، از طریق ایمیل FarsPanjarehTarbiat@gmail.com مکاتبه فرمائید.