به گزارش خبرنگار سینمایی خبرگزاری فارس شهید آوینی در کتاب «آغازی بر یک پایان» سوگ امام خمینی (ره) را چنین توصیف می‌کند:
«امام رفت و زمین ماند و ما نیز بر زمین ماندیم. با داغ جراحتی سخت بر دل و باری سنگین بر دوش. امام رفت تا بار تکلیف ما برگرده عقل و اختیارمان بار شود و همان سان که سنت لا یتغیر خلقت بوده است، چرخه بلیات ما را نیز به میدان کشد و آزموده شویم و این آیت ربانی درست درآید که ”لنبلونکم حتی نعلم الجاهد منکم و الصابرین.»
شهید آوینی در یکی دیگر از مقالاتش با عنوان «فراق یار نه آن می‌کند که بتوان گفت» نوشته است: «کوچه‌های جماران همراز کوچه‌های مدینه گشته‌اند بعد از ارتحال رسول. آنان که پای دارند هروله می‌کنند تا خود را به خانه‌ای برسانند مطاف ملائک حافظ تو بوده است و هر صبح و شام میهمان سفره‌ای که از بهشت بهر تو نزول می‌یافت، خانه‌ای که همنوازی تسبیحات تو هر صبح و شام نور می‌خورد و نور می‌آشامد و در عطر روح اللهی تو شناور بود. آنان که پای دارند هروله می‌کنند، اما آنان که پا در راه عشق تو باخته‌اند چه کنند؟ جانا، رحم آور! اینجا عالم ظاهر است و ظاهر حجاب باطن. چه کنیم؟»
ابراهیم حاتمی‌کیا کارگردان نام آشنای ایرانی در یک سکانس ماندگار از فیلم «از کرخه تا راین» لحظه ارتحال امام خمینی (ره)، تشییع پیکر و عزاداری‌های مردم ایران در روز ۱۴ خرداد را به تصویر کشیده است.
آوینی در ادامه همین متن اینچنین اندوه خود و ملت ایران را بیان می‌کند: «ستون‌های حسینیه جماران رازداران اُستُن حنانه‌اند اما بر حال ما می‌گریند، بر حال آن دلباختگانی که بی تو دیگر جانشان جز باری سنگین بر گرده فراق نیست. ستون‌ها می‌نالند. ذرات چوب و آهن و خاک، هر چه هست، می‌نالند. آنجا که تو می‌نشستی، اریکه حکومت عشق بر جان‌های مشتاقان، خالی مانده است...».
او در پایان می‌نویسد: «اکنون، این ماییم و امانت او. دست بیعت از آستین اخلاص برآریم و در کف فرزند و برادرش و تلمیذ مدرسه‌اش بگذاریم که اگر بعد از رحلت رسول الله ظهر حکومت اسلام به غروب خونین شهادت حسین بن علی و «شب بی قمر غیبت» انجامید، این بار امام فرصت یافت تا وثیقه حکومت را به معتمدین خویش بسپارد و این خود نشانه‌ای است بر این بار بشارت که خداوند اراده کرده است تا حزب الله و مستضعفین را به امامت و وراثت زمین برساند».
پایان پیام/
