به گزارش خبرگزاری فارس از اصفهان، چهل و چند سال است بهمن که شروع می‌شود حال دیگری داریم؛ بهمنِ عزیز، ماه سرور، عزت و غرور از زمستانی است که پدرانمان در سال ۵۷ به بهار تبدیل کردند. بعضی سال‌ها اما بهمن‌ش با سال‌های دیگر تفاوت‌هایی دارد؛ مثل سال ۱۳۵۹، ۲ سال بعد از پیروزی؛ ۲۲ بهمن بهانه مردمی شد که آمدند تا بگویند آنچه انقلاب‌شان را پیروز کرد، سلاح نبود، ایمان بود و همدلی، به لطف رژیم شاهنشاهی و استقلالی که نداشت اگر سلاح نداریم، ایمان داریم، همدلی داریم، باز هم پیروزی از آنِ ماست.
مثل سال ۱۳۸۸، سی‌ویک سال بعد از پیروزی؛ ۲۲ بهمن بهانه‌ای شد تا مردمی که پایداری و عزت و قدرت‌شان سه دهه جهان استکبار را به زانو در آورده بود به خیابان بیایند و باز هم ایمان و همدلی‌شان را به رخ بکشند؛ بگویند هر چه علیه ایران نقشه بریزید و عملی کنید، ما مردم گنجینه‌ای که سال ۵۷ به دست آوردیم را از دست نمی‌دهیم.
ساعتی مانده تا شروع مراسم میدان امام(ره) حضور مردم عاشق و دلداده‌ای را می‌بیند که مثل همیشه محکم و استوار پای انقلاب ایستاده‌اند.
حالا ۴۴ سال بعد، ۲۲ بهمن، اینجا اصفهان؛ ایستگاه مترو، ساعتی مانده تا شروع مراسم هرساله، برخلاف خلوتی روزهای تعطیل امروز وارد ایستگاه که می‌شوی، مجبور هستی آرام راه بروی که به دیگران برخورد نکنی، پدر دست دختر و پسرش را گرفته و مادر دوشادوش همسر و فرزندانش، مطمئن و محکم قدم برمی‌دارد.
مادر دختربچه سه چهار ساله‌اش را خوب لباس پوشانده که مبادا سرما و سوز هوا آسیبی به او بزند و پرچمی هم به دستش داده و فرزندش را به میدان آورده تا مبادا شر و خباثت دشمنان گزندی به کشوری وارد کند.
مادری به همراه فرزند ۵ ساله‌اش به راهپیمایی آمده و از خالی بودن جای حاج قاسم در راهپیمایی امروز می‌گوید.
صدای آشنایی ما را به انتهای ایستگاه، پشت دیوار می‌رساند، به پیرمردی برخورد می‌کنیم که به نظر می‌رسد برخلاف ظاهرِ جاافتاده‌ی امروزش، ۴۴ سال پیش موی مشکی به سر داشته و قامتش استوار بوده، حتما مبارزی تمام عیار هم بوده که سال‌ها برای آزادی جنگیده و امروز برای تجدید عهدش آمده است، گوشی موبایل را تا جای ممکن نزدیک به صورتش نگه داشته و به نوای پیروزی گوش می‌دهد، چیزی نمی‌گذرد که این آوای خوش کم کم مردم را به دور خودش جمع می‌کند.
پایان پیام/
