به گزارش خبرنگار حوزه اندیشه خبرگزاری فارس، تعصب به خودی خود آفت و مذموم است؛ اما بدِ ماجرا آن‌جایی است که این تعصب با بهانه‌های دینی و با اغراض الهیاتی همراه باشد. برگزاری مجالس دور از شأن شیعیان در نهم ربیع‌الاول که با عنوان «عیدالزهرا» و غیره معرفی می‌شود، یکی از این رفتارهای غیراصیل و متعصبانه است که به گفته «عبدالمالک ریگی» سرکرده یکی از گروه‌های تروریستیِ وهابی در جنوب شرق ایران، در شب قبل از عملیات‌های تروریستی، وقتی بعضی افراد کم‌انگیزه بودند، فیلم مجالس وحدت‌شکن را پخش می‌کرده و نیروها بعد از دیدن و شنیدن این جشن‌ها و توهین و تحقیر در آن، برای انجام عملیات مشتاق می‌شده‌اند.
مرحوم رضا بابایی در یادداشتی در کتاب «دیانت و عقلانیت»، به نقد اینگونه مجالس پرداخته است که در ادامه بخش‌هایی از آن را می‌خوانیم.
دوری شیعیان متقدم از مراسمات تفرقه‌آمیز
عصر صفویه در ایران پایان نپذیرفته است. گفتمان فرهنگی صفویه همچنان در ایران حاکم است و ما در همان حال و هوا نشوونما می‌کنیم. یکی از میراث‌های این دوران مراسمی است که در آن عده‌ای به بهانه شاد کردن حضرت زهرا (سلام‌الله علیها) سخنانی تفرقه‌آمیز می‌گویند. پیش از صفویه نیز بیش و کم چنین برنامه‌هایی در میان شیعیان بوده است ولی همانطور که عبدالجلیل قزوینی در کتاب «النقض» بیش از صد بار گفته است اینگونه برنامه‌ها و مراسمات در میان شیعیان بسیار محدود بوده است و اکثر شیعیان نیز از آن تبرّا می‌کردند.
گفت‌وگوی علمی با طرفداران اینگونه برنامه‌ها و مراسمات دو مشکل اساسی دارد: نخست اینکه این گروه کتاب‌هایی در دست دارد که بیش و کم افکار و رفتار شان را تایید می‌کند مانند، کتابی موسوم به «اسرار آل محمد» منسوب به «سلیم بن قیس هلالی» و «الاقبال لصالح لأعمال» سید ابن طاووس. درباره این دو کتاب سخن بسیار است و من اکنون بدان سو نمی‌روم. همین قدر می‌گویم که روایات و کتاب‌هایی که رفتار این گروه را نفی و بلکه سبّ می‌کند استوارتر و بسیار بیشتر از منابعی است که در دست ایشان است.
عمر سعد، نه عمر بن‌خطاب
تاریخ نیز به نفع مخالفان این عید جعلی گواهی می‌دهد، شادی در قتل خلیفه به هیچ و جه ریشه تاریخی ندارد و آنچه در قرون نخست اسلامی بوده است، مراسم «عمرکشان» به مناسبت قتل عمر بن سعد به دست مختار ثقفی است و هیچ ربطی به عمر بن خطاب ندارد، اما خوی و سنت «مغ‌کشی» در ایران باستان به مراسم عمرکشون دامن کشید و از عمر بن سعد به عمر بن خطاب رسید.
عالمانی که مخالفند، اما سکوت را ترجیح می‌دهند
مشکل دوم هزینه‌ها و عواقب آن است. برخی از آنان روش‌های دیگری را نیز در مواجهه با مخالفانشان به کار می‌گیرند که تکفیر و تفسیق، ملایم‌ترین آن است! برخوردهای بسیار تند و شدید این گروه بسیاری از عالمان را خاموش کرده و به آغوش تقیه فرستاده است. اعتراض کسانی همچون علامه سید محمد حسین کاشف الغطاء و آیت الله بروجردی نیز که کمتر از دیگران سکوت کردند پس از آن بود که جایگاهی ویژه و مقتدر در جامعه دینی یافتند. شجاعت ایشان نیز مزید بر علت بود اکنون در قم عالمان بسیاری با اینگونه برنامه‌ها و افکار به شدت مخالفتند اما سر در گریبان تقیه برده و عبای مصلحت بر سر کشیده‌اند.
بهانه در دست تروریست‌ها
اخبار نهم ربیع جهان اسلام را به شدت آزرده می‌کند و به تندروها و خشونت‌طلبان اهل‌سنت بهانه می‌دهد که دست به هر کاری بزنند از جمله شیعه کشی. بنابراین هر خونی که از شیعه در هر جای دنیا ریخته شود بر گردن گردانندگان این گونه برنامه‌ها در محیط‌های امن شیعی است.
استناد به اخبار جعلی و مشکوک!
تنها دستاویز صفوی‌زدگان برای برگزاری مجالس «عیدالزهرا» روایتی در بحارالانوار است که به تفصیل به قتل خلیفه و فضایل این روز به عنوان عید اشاره کرده است. این روایت در اصل برگرفته از کتاب مجموع الاعیاد اثر میمون بن قاسم طبرانی از عالمان بزرگ فرقه نُصَیریه (غالیان و معتقدان به الوهیت امامان) است. این کتاب مشتمل بر باورها و گزارش‌هایی عجیب است، از جمله اعتقاد به برگزاری جشن در «عید عاشورا» به مناسبت عروج امام حسین به آسمان‌ها! در این کتاب آمده است در روز عاشورا امام حسین کشته نشد بلکه مانند عیسی مسیح به آسمان رفت و به جای او ابن سعد شبامی که روح عمر در او حلول کرده بود کشته شد، حدیث رفع القلم نیز در همین کتاب آمده است.
پایان پیام/
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
