خبرگزاری فارس لرستان_نسرین صفربیرانوند، محمد ایروانی متولد ۶۷ است و ۳۷ سال سن دارد. او از سال ۹۱ یادگیری را در حوزه فن بیان و سخنوری شروع میکند و حالا پس از حدود ۱۰ سال بیش از ۳ هزار هنرجو دارد.
ایروانی خلا سواد گفتاری را از معضلاتی عنوان میکند و میگوید: یادگیری فن بیان و سخنوری از نان شب هم واجب تر است.
وی حالا پس از حدود ۱۰ سال فعالیت در آموزشگاه خود با کمک و حمایت اداره کل فنی و حرفهای مجوز آموزشگاه را دریافت کرده است.
با ایروانی گفتوگوی کوتاهی انجام دادهایم که در ادامه میخوانید.
گفتید که مدیر تالار عروسی بودید، چطور شد دنبال فن بیان و سخنوری رفتید؟
بله من سالها مدیر تالار عروسی بودم شغل مناسبی بود و درآمد خوبی هم داشت، اما متوجه شدم که سواد اجتماعی و گفتاری پایینی دارم از طرفی هم فن بیانم هم ضعیف است بنابراین به عنوان یک مدیر احساس نیاز کردم.
دورههای آموزشی را کجا گذراندید؟
من برای آموزش مجبور بودم به تهران رفت و آمد کنم، حجم کلاسها سنگین بود، واقعا مسیر سختی را طی کردم.
متاسفانه در کشور رشته سخنوری و فن بیان به صورت دانشگاهی وجود ندارد و تنها یک رشته آموزشی است.
کسی مشوقتان بود؟
راستش را بخواهید نه تنها مشوقی نداشتم بلکه همه مخالف این کار من بودند، اما من عزم خودم را جذب کرده بودم و به همین دلیل کار را شروع کردم.
چه سالی شروع کردید؟
سال ۹۱ دورههای آموزشی را طی کردم و سال ۹۵ پس از مشورت با اساتید آموزش را به عنوان مربی شروع کردم.
به طور رسمی یعنی؟
نه سال ۹۵ به صورت خصوصی و غیر رسمی فعالیت داشتم، اما از سال ۹۶ فعالیت خود را به صورت رسمی شروع در آموزشگاه شروع کردم.
استقبال چگونه بود؟
استقبال خوبی انجام شد، حدود سه هزار دانشجو تاکنون در آموزشگاه دورههای آموزشی را طی کردند.
من ظرف این مدت حدود ۶۰ تا ۷۰ کارگاه و سمینار را به صورت رایگان و با هزینه شخصی برگزار کردم.
شما گفتید که صرفا برای خودتان آموزش دیدید، چطور شد، ادامه دادید؟
بله دقیقا من صرفا برای این رشته فن بیان و سخنوری را دنبال کردم که در شغل خودم اعمال کنم، اما وقتی وارد شدم و با بزرگانی چون حافظ و سعدی همنشین شدم و تفکرات انسانهای بزرگ را دیدم ترجیح دادم که ادامه دهم.
تاثیرگذاری تدریس فن بیان و سخنوری را در جامعه چگونه میبینید؟
ظرف فعالیت چند سالهای که داشتم، افراد بسیاری زیادی مراجعه کردند از کارمند و مدیران برخی دستگاهها تا افراد عادی و کسانی که حتی افسرده هم بودند، خوشبختانه شاهد تغییر در رفتار و گفتار بسیاری از مراجعه کنندگان بودیم.
گفتید که حدود ۳ هزار هنرجو داشتید، آیا حضور در این کلاسها توانسته به اشتغالزایی مراجعه کنندگان منجر شود؟
بله علاوه بر افرادی که کارمند و دارای شغل بودند حدود ۲۰۰ نفر با کسب مهارت از این کلاسها توانستند مشغول به کار شوند، از طرفی ۵۰ نفر هم به عنوان مربی در آموزشگاههای مختلف مشغول فعالیت هستند.
بیشترین مراجعه کنندگان شما از چه رنج سالی برخوردار بودند؟
معمولا رنج سنی ۲۵ تا ۴۵ سال.
بانوان یا آقایان بیشتر استقبال میکنند؟
شصت درصد هنر جویان بانوان بودند، و این خوب است زیرا وقتی بانوان مهارتها را کسب میکنند تاثیر گذاری بیشتری روی فرزندان و خانواده دارند و این خود به آرامش خانواده کمک میکند.
شما با ارگان خاصی هم ارتباط داشتید یا حمایتی از شما انجام شد؟
خیر، هرچند صدا و سیما ،حوزه هنری، ارشاد و فنی و حرفهی میتوانست ارتباط داشته باشد.
اما برای اولین بار اداره کل فنی و حرفهای مجوز راهاندازی آموزشگاه فنی حرفهای در حوزه گویندهگی، فن بیان و سخنوری را صادر کرد و این یکی از بهترین اتفاقات زندگی من بود، مدیرکل فنی حرفهای استقبال خوبی از این کار داشت.
از اینکه این رشته را دنبال کردید، پشیمان نیستید؟
با وجود سختی که داشتم اما خوشحالم و راضی چون علاوه بر وجهه اجتماعی و جایگاه خوبی که دارم توانستهام به کسب مهارت و اعتماد به نفس افراد کمک کنم.
از طرفی به لحاظ علمی هم واقعا تاثیر گذار بوده زیرا تاکنون ۱۰۷۳ کتاب را در زمینههای مختلف ادبی، عرفانی و سخنوری مطالعه کردم.
به نظر شما حضور در کلاسهای فن بیان و سخنوری چقدر اهمیت دارد؟
چند وقت پیش یکی از دانشجویانم در پاسخ به صحبت من مبنی بر اینکه فن بیان از نان شب هم واجب تر است، گفت: من معتقدم فن بیان و سخنوری مانند اکسیژن و تنفس نیاز است.
فن بیان و سخنوری برای همه به ویژه زوجین نیاز است، در واقع برای برقراری روابط عمومی، خانوادگی، دوستانه، فضای تجاری و کسب و کار و مدیریت لازم و ضروری است.
سخن پایانی اگر دارید.
قابل توجه کسانی که این مصاحبه را میخواندند متوجه باشند که حاضرم برای تمام سازمانها، نهادها و ارگانهای دولتی کارگاههایی را بدون هزینه برگزار کنم تا با این کار رسالت اجتماعی خودم را انجام داده باشم، چون این مهارتها تنها برای فرد نیست بلکه بازخورد اجتماعی دارد.
انتهای پیام/