خبرگزاری فارس- بوشهر، مرضیه جهاندیده: فاطمه نقش بازرگان را بازی می‌کند، آیدا طوطی می‌شود، زینب خواهر بازرگان است، یسنا فروشنده هندی است؛ صحنه نمایش حیاط مدرسه‌ای در روستای طلحه از توابع شهرستان دشتستان. بچه‌ها از شادی جیغ می‌کشند و صدای خنده‌شان حیاط مدرسه را فرا گرفته است. یکی قفسی که در خانه داشتند را با خودش آورده، آن یکی با کاغذ رنگی صورتک بازرگان را نقاشی کرده، دیگری طوطی را با وسواس قشنگی روی کاغذ رنگی طراحی کرده و خانم فرخی کارگردان این نمایش زیبا و هیجان‌انگیز با حوصله و مهارت خاصی صحنه را مدیریت می‌کند.
تدریس متفاوت
بچه‌ها عاشقش هستند. همه درس‌ها برایشان جذابیت دارد آخر خانم فرخی برای هر درسی برنامه‌ای ویژه دارد. برای درس قرآن مسابقه برگزار می‌کند. برگزیده‌ها به مسابقات استانی و سپس کشوری می‌روند. درس علوم را در طبیعت زیبای روستا یاد می‌گیرند. دانش آموزان به همراه معلم به کوهپایه نزدیک روستا می‌روند و آنجا تفاوت میان کوه و دشت و صحرا را به چشم می‌بینند. سنگ‌ها را لمس می‌کنند، پیدایش دره‌های عمیق و کم عمق روی کوه و دشت را بر اثر فرسایش خاک نظاره می‌کنند و در حالی که پر از اشتیاق بوی علف و گل‌های دشت هستند مفاهیم خشک و بی‌روح کتب درسی را یاد می‌گیرند.
زنگ ورزش زنگ هیجان و فعالیت بدنی است. کوهنوردی می‌روند و روی تپه‌ای کوچک فوتبال بازی می‌کنند. زنگ مطالعات اجتماعی و آنگاه که صحبت از هوای پاک است آن‌ها که هوایشان پاک است و پر از اکسیژن، اما بیشتر از بچه‌های شهر نگران هوا می‌شوند چرا که بهتر از هر کسی قدر این هوای پاک را می‌دانند. خانم فرخی به آن‌ها یاد داده که باید مراقب هوایشان باشند، زمین را آلوده نکنند و در مصرف آب صرفه جویی کنند تا زمینِ خدا با تمام نعمت‌هایش به نسل‌های بعدی هم برسد. زنگ ریاضی را با زنگ فارسی تلفیق می‌کند تا با یک تیر دو نشان بزند. وقتی می‌خواهد مبحث کسرها را تدریس کند کلمه‌ای فارسی را مثال می‌زند. حروف کلمه مخرج کسر می‌شوند و نقطه‌ها صورت.
خانم فرخی می‌داند کرونا با روحیه بچه‌ها چه کرده است. حالا تمام تلاشش را می‌کند تا آنقدر شادی و انرژی به دانش آموزانش بدهد که آن روزهای پر استرس و بد را فراموش کنند و یک بار دیگر با مدرسه و زندگی جمعی آشتی کنند.
در دنیای زیبای بچه‌ها هیچ عملی بدون عکس العمل باقی نمی‌ماند. دخترها وقتی به خانه برمی‌گردند با کشیدن نقاشی احساسشان را نسبت به خانم معلم بیان می‌کنند و فردا سرکلاس روی میزش می‌گذارند تا خانم فرخی با دیدنشان اشک شوق بریزد و چون سرمایه‌ای گرانبها نگه داریشان کند.
سوپرایز معلم!
چند روز پیش خانم فرخی وقتی وارد کلاس شد متوجه عطر گل‌های محمدی شد که تمام کلاس را فرا گرفته بود. دخترها گل‌های روییده در نخلستان و حیاط‌هایشان را چیده بودند و با سلیقه قشنگی اول نام کوچک معلم مهربانشان را با گلبرگ‌های گل محمدی روی میز طراحی کرده بودند. بچه‌ها عشق‌شان را خیلی ساده نشان می‌دهند. خانم فرخی می‌گوید این صحنه یکی از زیباترین لحظات زندگی‌ام خواهد ماند.
مرضیه فرخی معلم پایه چهارم دبستان ساره روستای طلحه با عشقی مثال زدنی تدریس می‌کند. معلمی برایش فقط یک شغل نیست بلکه وظیفه‌ای خطیر است که باید با دل و جان برایش وقت بگذارد. او باید جوانه امید را در دل ۱۸ دختر روستایی زنده نگه دارد. باید آن‌ها را شاد و قوی کند تا بتوانند آینده خوبی داشته باشند. دختران روستا نباید اسیر امکانات کم و محدودیت‌های آموزشی شوند. اگر مدرسه روستا آزمایشگاهی پیشرفته ندارد اما می‌توان از طبیعت روستا برای درک مفاهیم درسی استفاده کرد.
در حالیکه اکثر دانش آموزان بعد از دو سال آموزش مجازی دیگر تمایل چندانی به حضور در مدرسه ندارند اما ۱۸ دختر روستای طلحه شب‌ها به شوق مدرسه و دیدار معلم‌شان می‌خوابند، خانم فرخی رسالتش را خوب می‌داند و بچه‌ها نیز قدرشناسی را.
انتهای پیام/
