خبرگزاری فارس-همدان، علی پنبه‌ای: افطار که شد پیام‌های «حلالم کنید» و «التماس دعا» سرازیر گوشی‌های هوشمند شد، روزه‌داران به دنبال آن بودند که پاک‌ضمیر و پاک‌سرشت، مراسم شب قدر را آغاز کنند. هر جای شبکه‌های مجازی که سر می‌کشیدی مملو بود از این پیامها. از سوی دیگر همه دست به کار شده بوده بودند تا به سؤال همیشگی «شب قدر کجا برویم؟» پاسخ دهند، هر کی هم که ذوقی داشت، پوستری آماده کرده بود تا روزه‌داران را در تصمیم‌گیری یاری رساند.
بچه هیأتی‌ها و مسجدی‌ها هم به دنبال این بودند که آیینی برگزار کنند تا پنجره‌ای باشد از زمین بر روی آسمان، در اصل پل میان زمین و معراج همین مسجد محل آنها باشد. سؤال اینکه چه جایی کلید اتصال را با حضرت حق برقرار می‌کند و پاسخ آن برای همه مردم و بچه هیأتی‌ها از مرگ و زندگی حیاتی‌تر است. سوالی که دوست دارند، سال آینده خیلی‌ها مسجد آنها را معرفی کنند.
شب قدر کجار برویم؟
گردش در فضای مجازی، تلفن پشت سر هم، برای یافتن جایی برای سخن گفتن با خدا تا نیمه شب ادامه دارد، قرارهای خانوادگی و دوستانه در حال هماهنگی است، محور، افراد باتجربه‌تر هستند که تعداد زیادی از مراسم‌ها را شرکت کردند.
چند سالی هم هست که مراسم خودرویی در تپه مصلی جنب کتابخانه مرکزی همدان برقرار است و سخنران اصلی آن هم نماینده ولی‌فقیه در استان.
شب قدر قرار نیست، سکوت خیابان‌ها و کوچه‌ها را فراگیرد، جمع‌های دوستانه هم پررونق است، اما خیابان‌ها و کوچه‌ها پر از عابرانی است که سر در گریبان به محل برگزاری مراسم‌ها می‌روند و حرفشان را مزه مزه و خودشان را آماده می‌کنند تا چگونه با خالقشان سخن بگویند، حرف‌های زیادی است که این شب‌ها باید گفته شود. حاجت‌های بسیاری باید اجابت شود، چراکه امشب درهای رحمت الهی به برکت نازل شدن قرآن بر پیامبر اکرم(ص) وسعت بیشتر یافتند و قرار است هر آنچه این بنده‌ها می‌خواهند اجابت شود.
لحظه‌های بی‌قراری
در هر محل و مسجدی، جمع مستان اندک اندک می‌رسد، لحظه‌های بی‌قراری وجود مردم را فرامی‌گیرد. جمع‌های چهارنفره و بیشتر، کوچک و بزرگ در خیابان‌ها به سمت مساجد سرریزند، از سکوت در کوچه‌ها خبری نیست. این شب‌ها فقط چشم‌ها حرف می‌زنند و هر کسی از در مسجد وارد می‌شود، در جستجوی گوشه‌ای دنج برای راز و نیاز با خداوند سرسرای مسجد را از زیر نگاهش می‌گذراند تا بالاخره گوشه‌ای، چشمش را بگیرد.
رحل‌های قرآن برپاست، تا صدای نماز قضا بلند می‌شود. نماز که تمام شد، دعای جوشن کبیر آغاز می‌شود، شهادت باید داد به یگانگی همان خالقی که امشب همه به سوی او می‌روند و قسمش دهیم به نام‌های فراوانش به رحمت بی‌دریغش. زیر ماسک‌ها چشم‌ها خیس شدند، اینجا فقط چشم‌ها سخن می‌گویند، قلب‌ها می‌لرزند و عرش تکان می‌خورد، مشخص نیست چند میلیارد نفر در کره زمین حاجت روا می‌شوند، کاش می‌شد حاجت‌ها را ثبت می‌کردیم و برآوردشدنشان را می‌سنجدیدیم، به زبان امروزی نمودارهای غول‌پیکری خلق می‌شد اما چه کنیم دفترخانه ثبت حاجت‌ها؛ دل است و هنوز همه آدمها خواندن و نوشتنش را نیاموختند.
قرارها برای سال آینده
کم کم، چشم کوچکترها که با کلی شوق و ذوق آماده رفتن به مراسم شب قدر می‌شوند، سنگین می‌شود؛ از پارسال که خوابش برده بود تا امسال با خود قرار گذاشته بود که بالاخره همه شب را بیدار می‌ماند، اما بازهم خوابش می‌برد، تا قرار و مدارش را سال آینده یا شب دیگری تمدید کند.
جمع نوجوانان گرم است، گوشه‌ای از مسجد گاهی پچ پچ‌هایی می‌شود، برخی چیزهای جدید در مکاشفه خود به دست می‌آورند که می‌خواهند زودتر با دوستانشان به اشتراک بگذارند.
دعای جوشن کبیر که به پایان می‌رسد، کم کم سخنرانی آغاز می‌شود و قرآن‌ها به سر می‌روند تا خدا را قسم دهند به کتاب الله و پیامبر و امامانش تا بالاخره درون انسان‌ها پاک شود. از همه مسجدهای شهر صدای رهایی بلند شده است، او حتما می‌شنود، شب قدر خیلی‌ها حاجت روا می‌شوند.
راستی رمز «حلالم کن» را هم می‌شود فهمید، خدا فرصتی داده تا انسان به درونش بنگرد و دیگران را به انتقاد از خودش وادارد، تا اشتباهاتش را جبران و دیگر تکرار نکند، برای همین است که می‌گویند درهای رحمت الهی همیشه باز است و شب قدر فرصتی است برای دیدن این اشتباهات و برطرف کردن آنها.
انتهای پیام/۸۹۰۴۰/ی
