به گزارش خبرگزاری فارس، چهارم بهمن ماه سال 1400 مصاحبه‌ای با عنوان فرصت سوزی صنایع دستی در دوره کرونا/ چرا باید محصول ایرانی در عراق تولید شود؟ در خبرگزاری فارس منتشر شد، در این مصاحبه خبرنگار فارس با حسین بختیاری گفت‌وگو کرده بود اما به اشتباه نام علی بابا بختیاری در متن مصاحبه قید شد.
در همین راستا و با توجه به مطالب عنوان شده در این مصاحبه و با اعلام و پیگیری تکذیب متن منتشره توسط آقای محمد دانش پژوه وکیل آقای علی بابا بختیاری، با استناد به ماده 23 قانون مطبوعات، ضمن اعلام عدم انتساب مطالب منتشره به آقای علی بابا بختیاری که از پیشکسوتان و اساتید فن و هنر صنایع دستی شیشه گری ایران هستند، نامبرده در گفت‌وگو با خبرنگار صنایع دستی خبرگزاری فارس در ارتباط با مشکلات و دیدگاه کارشناسی نسبت به مسائل جاری در این حوزه چنین عنوان کرد:
«اولاً بنده به عنوان شخصی که به مدت 63 سال و به صورت مستمر در رشته شیشه گری صنایع دستی فعالیت می‌کنم و به لطف خدا تا به امروز توانسته‌ام به بخش قابل توجهی از اهداف خود که ارتقاء صنعت شیشه گری دستی در ایران و معرفی آن به جهانیان بوده دست یابم، متذکر می‌شوم که صنایع دستی، نماد و برآیند فرهنگ یک مملکت است و شیشه گری حاصل قرن‌ها هنرورزی و تجلی عرق جبین و عشق به این صنعت بوده است.
بنابراین لازم است که همه دست اندرکاران این حوزه با کنار گذاشتن اغراض شخصی و با حسن نیت و همکاری دلسوزانه نسبت به ارتقاء وضعیت این رشته و نشان دادن هنر و فرهنگ این مرز و بوم به ایرانیان و جهانیان اهتمام داشته باشند.
در ارتباط با مسائل و مشکلاتی که در این حوزه وجود دارد باید کمی به عقب برگشته و در مورد تحولاتی که در سازمان صنایع دستی ایجاد شد صحبت کنیم. در ایران حدود 250 رشته صنایع دستی وجود دارد و سازمان صنایع دستی قبلا تحت نظر وزارت صنایع و معادن فعالیت می کرد. تولیدات صنایع دستی در آن زمان از رونق خاصی برخوردار بود. سازمان صنایع دستی مواد اولیه لازم برای تولید کنندگان را فراهم میکرد و خود دارای فروشگاه‌هایی بود که تولیدات هنرمندان و صنعتگران را عرضه می‌کردند، در نتیجه تولید کنندگان دغدغه فروش محصولات خود را نداشتند. سیاست‌هایی در رابطه با حمایت از تولیدکنندگان صنایع دستی وجود داشت که به رونق صنایع دستی کمک شایانی میکرد.
زمانی که صنایع دستی از وزارت صنایع و معادن جدا شد و در سازمان میراث فرهنگی و گردشگری ادغام شد تولیدکنندگان با مسائل و مشکلات جدیدی مواجه شدند. سازمان صنایع دستی تشکیلات خود را از دست داد و دیگر بودجه و امکانات سابق را برای حمایت از تولیدکنندگان نداشت.
حتی فروشگاه‌های صنایع دستی هم به فروش رفتند. این وضعیت از یک سو و از سوی دیگر واردات بی رویه به کشور باعث ایجاد دلسردی در میان فعالان رشته های صنایع دستی از جمله شیشه گری شد و بسیاری از استادکاران و هنرمندان از این رشته رفتند اما طی چند سال گذشته که جلوی واردات تا حد زیادی گرفته شد ما شاهد بودیم که تعداد زیادی از این استادکاران مجددا برگشتند و کارگاه‌های شیشه‌گری تقریبا 3 برابر شد.
از نظر من بخش قابل توجهی از مشکلاتی که برای تولید کنندگان صنایع دستی وجود دارد مربوط به واردات بی رویه و بخش دیگری مربوط به تحولاتی است که در آن سال‌ها در سازمان صنایع دستی رخ داد و سازمان جایگاه پیشین خود را از دست داد. در چنین وضعیتی ما نمی توانیم انتظار داشته باشیم که سازمان وضعیت مطلوب گذشته را داشته باشد چون دیگر امکانات ،شرایط و جایگاه گذشته را ندارد.
من با این صحبت که کرونا برای صنایع دستی یک فرصت منحصر به فرد بود و ما در دوران کرونا می‌توانستیم محصولات خود را تولید کرده و در دوران پساکرونا به فروش برسانیم، موافق نیستم. من یک تولیدکننده هستم و با تمام کارگاه‌های بلورسازی هم در ارتباطم. در حال حاضر شیشه گران صنایع دستی این توانایی را دارند که محصول مورد نیاز را برای هر سرمایه گذار یا صادرکننده ای که شما معرفی می‌کنید تولید کنند، چون ظرفیت تولید بالاست و ما در زمینه تولید مشکلی نداریم. این نیست که تقاضا وجود داشته باشد و ما در عرضه مشکل داشته باشیم.
در آخر به عنوان فردی که از کودکی، عمر خود را در راه خدمت به هنر و صنعت این کشور صرف کرده معتقدم که در ایران توانایی های فراوانی برای تولید محصولات با کیفیت و قابل رقابت با بازارهای جهانی وجود دارد، چنانچه سیاست‌های کلی، تقنینی و اجرایی باعث رفع موانع در راه تولید گردیده و دست اندرکاران این صنعت اعم از هنرورزان و تولید کنندگان و مسئولین و اصحاب رسانه با همدلی و روشن بینی مسیر را برای رونق دوباره این صنعت هموار کنند.»
انتهای پیام/
