خبرگزاری فارس - اردبیل|کبری عزیزی: بعد از هجده سال خانهنشینی وارد اجتماع و دنیای ورزش می‌شود. باهمان پاهایی که گاه یاری‌اش نمی‌کند و با وجود تمام مشکلات فراوان حضور در رقابت‌های پاراآسیایی را تکه‌ای از پازل زندگی خود کرد. او هنوز هم باورش نمی‌شود از دنیای کوچک‌ِ چهار دیواری خلاص شده است.
زهرا حبیبی، بسکتبالیستی که معلولیت را سدی بر سر راه آرزوهایش ندانست و با وجود اینکه هجده سال، تنها همدم‌اش کنج اتاق بود با راهنمایی یک نفر وارد اجتماع و دنیای شیرین ورزش شد. او در کنار ورزش حرفه‌ای، به سراغ تحصیلی که باز مانده بود هم رفت.
به گفته خودش در سه ماهگی بعد از یک اتفاق پاهاش دچار مشکل می‌شود و تا مدتها بدون حرکت در خانه می‌ماند تا اینکه هشت سال پیش با عمل جراحی، موفق به راه رفتن به کمک عصا شده و بعد از آن تصمیم به خلاصی از زندگی یکنواخت و ورود به دنیای جدید می‌گیرد.
زهرا بعد از سال‌ها تلاش سال ۲۰۱۸ به همراه تیم ملی بسکتیال با ویلچر بانوان عازم بازی‌های پارا آسیایی شد و این تاکنون بهترین اتفاق زندگی ورزشی‌اش بوده است، ماهم پای صحبت‌های این ورزشکار اردبیلی نشستیم.
جراحی موفق، اتمام خانه نشینی هجده ساله شد
فارس: خانم حبیبی از چه سالی وارد دنیای ورزش شدید؟ چه اتفاقی شما را از خانه نشینی خلاص کرد؟
حبیبی: از زمان نوزادی به علت معلولیت از ناحیه پا کاملا خانه نشین بودم. حدود هشت سال پیش عمل جراحی کردم و خدا را شکر با همان عمل راه رفتن با عصا را شروع کردم. یادم هست دکتری که مرا جراحی کرد گفت به لطف خدا کاری میکنم تا دیگر به کسی محتاج نباشی و دقیقا همان اتفاق هم افتاد.
راه نرفتنم دلیلی بر خانه نشینی کامل شده بود ولی بعد عمل جراحی دنیای دیگری به روی من باز شد و من یک آدم دیگر شدم. بعد از عمل جراحی یک روز که به سازمان بهزیستی استان رفته بودم فردی با دیدنم از من خواست تا به عضویت انجمن معلولان دربیایم و این حرف سرآغاز فعالیت اجتماعی من شد.
ورزش را با دو رشته شنا و بسکتبال شروع کردم. در رشته شنا حتی مقام‌های مختلف استانی داشتم که بعدها به عضویت تیم ملی شنا درآمدم ولی بعد از مدتی تصمیم گرفتم روی یک رشته تمرکز کنم بنابراین بسکتبال را ادامه دادم.
بسکتبال با ویلچر را به صورت جدی و حرفه‌ای با تیم استانی ادامه دادم و سعی کردم تمرینات منظم و مرتبی را زیر نظر مربیان داشته باشم و آمادگی خود را حفظ کنم.
زهرا اجازه نداد معلولیتش او را به سمت خانه نشینی بکشد و این خودش جای تحسین دارد؛ جهانی که زهرا با تمام توانش و بدون کمک و چشم داشت از کسی و با وجود مشکلات فراوان برای خود ساخته است بسیار زیباست.
فارس: شما اولین بسکتبالیست اردبیلی هستید که به تیم‌ملی دعوت شدید و در رقابت‌های پارا آسیایی حضور پیدا کردید؟
حبیبی: بله درسته، اولین ورزشکار خانم اردبیلی هستم که به عضویت تیم ملی بسکتبال با ویلچر بانوان درآمدم، فکر میکنم سال ۹۵ بود که به تیم ملی دعوت شدم. به گفته مربیان دلایل دعوت به اردوی تیم ملی، توانایی و استعدادم بود. من واقعا همیشه با جان و دل در تمرینات و مسابقات حضور پیدا میکنم و تمام تمرکزم کمک به تیم و برد هست.
حدود ۵ سال است که عضو ثابت تیم ملی بسکتبال با ویلچر کشورمان هستم. در اولین سال حضورم در تیم ملی به دو مسابقه خارج از کشور اعزام شدیم. در رقابت‌هایی که برای کسب سهمیه مسابقات پارا آسیایی برگزار شد با همدلی اعضای تیم ملی توانستیم مقام اول را به دست بیاوریم و با این مقام جواز حضور در رقابت‌های پاراآسیایی را کسب کردیم.
برای حضور در رقابت های پاراآسیایی ۲۰۱۸ با انتخاب سرمربیان ۲۲ بازیکن از سراسر کشور دعوت شدند که بعد از اردوهای مختلف نهایتا ۱۲ نفر به عنوان اعضای تیم ملی انتخاب و راهی مسابقات پاراآسیایی شدند و خوشبختانه من هم جزء نفرات تیم اعزامی شدم.
سطح مسابقات پارا آسیا بالا بود و حریفان با آمادگی کامل آمده بودند. مهم‌تر از هر چیزی ویلچر بازیکنان بود که در مقایسه با ویلچر‌های قدیمی تیم ایران بسیار پیشرفته بود. با وجود تلاش تک تک بازیکنان و مربیان متاسفانه نتوانستیم در این رقابت‌ها مقامی را کسب کنیم و تنها با یک امتیار کمتر بازی را باختیم و به رده بندی رفتیم.
بازیکن تیم ملی بسکتبال با ویلچر ایران در خصوص تیم باشگاهیش نیز گفت: بعد از عضویت در تیم‌ملی، از سایر استان‌ها درخواست ملحق شدن به تیم‌شان را دریافت کردم ولی چون دوست داشتم در تیم استان خودم باشم قبول نکردم. البته باید بگویم وضعیت تیم سایر استان‌ها مثل تیم مشهد و اصفهان بسیار بهتر از تیم اردبیل است. ما در اردبیل حتی امکانات اولیه مناسب برای تمرینات داخلی هم نداریم.
به گفته خودش همچنان می‌خواهد به ورزش ادامه دهد، هرچند در لابه لای صحبت‌هایش از نبود سالن و ویلچر مناسب در اردبیل گلایه‌مند هست ولی دوست دارد در وهله اول برای پیشرفت تیم بسکتبال با ویلچر استانش تلاش کند و حالا حالا قصد خداحافظی از دنیای ورزش را ندارد.
حجاب مایه افتخار ما ورزشکاران است
فارس: نظر شما درمورد حجاب ورزشکاران چیست؟ برخی‌ها حجاب را مانع پیشرفت می‌دانند؟
حبیبی: حجاب به هیچ‌وجه برای ما محدودیت نیست، حتی در تمرینات داخل سالن هم همیشه پوشش کامل را داریم و این نشان می‌دهد که ورزشکاران حجاب را اولویت خود می‌دانند و هیچگونه مشکلی با حجاب ندارند. برای ورزشکاری که تمام تلاشش برای قهرمان شدن هست هیچ چیزی مانع نیست.
برخی‌ها که هیچ ارتباطی با ورزش ندارند حجاب را مانع پیشرفت در دنیای ورزش می‌دانند ولی از نظر من این‌ها به دنبال ایجاد جنجال و حاشیه‌سازی هستند و نزدیکی مسابقات حساس، روحیه ورزشکاران را نشانه می‌گیرند.
تا به حال از هیچ ورزشکار خانم نشنیدم که از حجابش گلایه‌مند باشد. در میدان مسابقه مخصوصا مسابقات بین‌المللی و جهانی تمام تمرکز ورزشکاران به گرفتن نتیجه بهتر و مهم‌تر از همه چیز بالا بردن پرچم خوش رنگ کشورش هست.
من نمیدانم با چه اصولی حجاب را مانع پیشرفت می‌دانند واقعا جای تعجب و سوال دارد. ما ورزشکاران همیشه و همه جا به ایرانی و مسلمان بودنمان افتخار می‌کنیم و مهم‌تر از شرکت در میادین مختلف ورزشی، حجاب و آرمان‌هایمان است حتی ما موفقیت‌ها را هم مدیون خداوند متعال می‌دانیم.
فکر نمی‌کردم روزی از خانهنشینی خلاص شوم/ بازماندن از تحصیل و ثبت نام در نهضت سوادآموزی
فارس: از خاطرات شیرین وتلخ دوران ورزش‌تان بگویید؟
حبیبی: بهترین اتفاق طول عمرم، ورود به ورزش و ادامه دادن آن است. تا ۱۸ سالگی به علت معلولیت کاملا خانه نشین بودم و تنها همدم من در آن دوران و روزهای سخت چهار دیواری شده بود. خوشبختانه به لطف خدا توانستم از خانه نشینی خلاص شوم و به دنبال دنیای بدون محدودیت رفتم.
آن روزها حتی یک درصد هم فکر نمی‌کردم خانه نشینی مرا رها کند و بتوانم زندگی متفاوت‌تر را با وجود معلولیت تجربه کنم. ولی حالا با تلاش و پشتکار خودم حتی در میادین مختلف جهانی شرکت میکنم و این بهترین و بزرگترین اتفاق زندگی‌ام هست.
و اما خاطره تلخ دوران ورزشی، به مسابقات پارا آسیایی برمی‌گردد. اولین سال حضور من در این رقابت‌ها بود و خیلی دوست داشتم حداقل جزء سه تیم برتر مسابقات شویم ولی سطح تیم‌های شرکت کننده بسیار بالا بود و تیم ایران نتوانست خوب ظاهر شود.
این بدترین و تلخ‌ترین خاطره نه تنها برای من بلکه برای تمام اعضای تیم ملی بسکتبال با ویلچر بانوان است. علت اینکه از این اتفاق به عنوان خاطره تلخ یاد می‌برم این است که در دقایق پایانی و تنها با یک امتیاز مسابقه را به تیم مقابل واگذار کردیم.
زهرا حبیبی سالیان سال طعم تلخ خانه نشینی را چشید. او حتی به خاطر معلولیت از درس خواندن هم محروم مانده است. ولی با وجود همه این اتفاقات بعد از عمل جراحی به سوی آرزوهایش پَر کشید و حتی به گفته خودش در کنار ورزش، از طریق نهضت سواد آموزی شروع به یادگیری خواندن و نوشتن می‌کند البته هرچند بعدها به علت بالا بودن هزینه تحصیل و عدم حمایت بهزیستی مجبور به ترک تحصیل می‌شود ولی حداقل سواد خواندن و نوشتن را با پشتکار کسب کرده است.
زهرا جمله‌ی «داشتن آرزوهای بزرگ در دنیای کوچک آدم‌ها، گامی به سوی موفقیت است» را در ذهن خود دیکته کرده و برای موفقیت تلاش می‌کند.
شهر برای معلولان نیست/ مدیرکل ورزش استان به قول خود عمل نکرد
فارس: از مشکلات برایمان بگویید؟ امکانات ورزش بسکتبال با ویلچر در استان در چه وضعیتی هست؟
حبیبی: مسؤولان در شهر از نظر ساختاری شرایط لازم را برای یک معلول فراهم نکرده‌اند، حتی ماها از کوچکترین حق شهروندی هم محروم هستیم مثلا عبور از جوب‌ها همیشه یک معضل بوده و هست. با وجود تمام چالش‌ها و مشکلات باز بدون اعتراض به زندگی ادامه می‌دهیم ولی کاش مسؤولان هم بدانند که عدم اعتراض دلیلی بر فراهم بودن امکانات نیست بلکه از بس گفتیم و گوش شنوا ندیدیم دیگر بیخیال شدیم.
با خنده پاسخ سوال وضعیت امکانات ورزشی را می‌دهد: اصلا امکانات خاصی نداریم که وضعیتش را هم بگوییم، راستش از لحاظ امکانات بسیار در مضیقه هستیم، از سوی هیات و اداره کل ورزش استان اردبیل حمایت آن‌چنانی نمی‌شود و از طرف دیگر اسپانسر خصوصی هم نداریم.
وضعیت سایر استان‌ها خیلی خوب هست در مسابقات کشوری همه تیم‌ها با لباس‌های ست، کفش‌های مناسب می‌آیند ولی برای تیم اردبیل متاسفانه لباس مناسب هم تهیه نمی‌کنند.
مهم‌تر از هر چیزی نبود ویلچر مناسب در مسابقات بیشتر اذیت می‌کند چرا که ویلچر خوب ارتباط مستقیم با سطح و سرعت بازی‌ها دارد. خود من چندماه پیش با حضور در برنامه تلویزیونی از نبود ویلچر گلایه‌مند شدم ودرهمان برنامه مدیرکل ورزش و جوانان استان از تحویل دوماهه ویلچر گفت ولی با گذشت چندماه از آن روز همچنان اقدامی انجام نشده است.
البته این اولین وعده مسؤولان نیست که عملی نشده بلکه ما ورزشکاران به این بی‌مهری ها عادت کردیم ولی کاش حداقل مسؤولان بدانند که نباید حرفی بزنند که قرار نیست به آن عمل کنند. در حال حاضر اعضای تیم‌مان با ۴_۵ ویلچر تمرین می‌کنند که متاسفانه با کمبود ویلچر رو به رو هستیم.
زهرا حبیبی ورزشکار اردبیلی بدون شک جزء افرادی است که با وجود معلولیت‌های جسمی ناامید نشده‌اند و به آنچه که آرزویش را داشته‌اند، دست یافته‌اند.
رویای پارالمپیکی شدن در سر می‌پروراند
فارس: یک آرزو و حرف پایانی؟
حبیبی: همیشه اهدافی زیادی در سر داشتم و برای رسیدن به اهدافم خیلی تلاش کردم. حال بزرگترین آرزویم حضور در رقابت‌های پارالمپیک هست؛ آرزوی هر ورزشکاری رسیدین به بالاترین درجه و افتخارآفرینی برای کشورش است و من هم مثل همه ورزشکاران دوست دارم نام ایران را به گوش دنیا برسانم.
به عنوان حرف پایانی به کسانی که همچون من مشکلی در اعضای بدن خود دارند توصیه‌ای دارم، هیچ‌وقت معلولیت را محدودیت ندانند و در گام اول استعداد خود را کشف کنند و بعد به دنبال طی کردن پله‌های موفقیت بروند. من یقین دارم که خواستن توانستن است.
به گزارش خبرگزاری فارس از اردبیل، زهرا راهی را شروع کرده است که خیلی از افراد سالم از لحاظ جسمی هیچ‌وقت به سراغش نرفتند. این ورزشکار خوش اخلاق ما که تا دیروز خواسته‌اش حضور در تیم‌ملی بسکتبال با ویلچر جمهوری اسلامی بود حال بعداز عضویت و حتی حضور در مسابقات مختلف جهانی، بین‌المللی و پارا آسیایی، آرزویش حضور در پاراالمپیک و درخشیدن دراین میدان هست.
در جامعه شاید برخی‌ها، افراد معلول را به دلیل محدودیت جسمی، ناتوان خطاب کنند ولی امثال زهرا حبیبی‌ها در استان و کشورمان کم نیست. کسانی که با وجود همه سختی‌ها و مشکلات پای خواسته‌های خود ماندند و برای اینکه ثابت کنند معلولیت محدودیت نیست با جان و دل تلاش کردند.
پس با وجود موفقیت بسیاری از ورزشکاران معلول و جانباز در میادین مختلف، به‌نظر می‌رسد باید در ترویج ورزش بین معلولان تلاش مضاعف شود. در کنار ترویج ورزش، فراهم کردن امکانات هم یکی از نیازهای اساسی این قشر پر توان است امکاناتی که حق و مطالبه به جای این ورزشکاران است و زیر ساخت‌ها باید ارتقا یابد.
انتهای پیام/۳۴۶۳/ی
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
