به گزارش خبرگزاری فارس از شیراز، آنچه ذهن می تراود، قلم بر روی کاغذ نشانه می‌رود و نتیجه‌اش می‌شود دغدغه‌ها و مطالبه‌گری‌ها و شور زدن‌هایی که قرار است نتیجه‌اش برای مردم مطلوب باشد.
خبرنگار در هیاهوی همین مطالبه‌گری‌ها خودش را از یاد می‌برد؛ چراکه خبرنگار از روزی که تصمیم به گام نهادن در این عرصه می‌گیرد خودش را کنار می‌گذارد و همه دغدغه‌اش می‌شود گره‌گشایی از کار مردم، قلم می‌زند، حرف می‌شنود، سختی به جان می‌خرد اما دم نمی‌زند تا شاید گرهی از کار پیرزنی در گوشه‌ای دور افتاده گشوده شود، یا لبخند نشاط بر چهره پدری بنشیند که گیر و گرفتاری‌های روزگار امانش را بریده است.
یک روز آنقدر روی یک سوژه تکراری کلیک می‌کند تا شاید قطره آبی به مردمی در نقطه‌ای مروم برسد و یک روز دیگر برای نجات جان هم‌وطنش آنچه در چنته دارد روی کاغذ پیاده می‌کند.
یک روز از کرونا و روزهای سیاه می‌نویسد و روز دیگر از دریچه دوربین ترک برداشته‌اش از خودگذشتگی‌های کادر درمان را به تصویر می‌کشد، یک روز از قهرمانی میدان‌داران ورزشی می‌نویسد و یک روز از سیاست‌های ریز و درشتی که شاید هیچ نفعی برایش نداشته باشد. آتش سوزی می‌شود، کرونا می‌آید، مرگ و میر رخ می‌دهد، بی‌آبی جولان می‌دهد، جهاد شکل می‌گیرد، موکب به پا می‌شود، همه جا و در همه زمان خبرنگار پای کار و زندگی مردم در خط مقدم همه رخ دادها قد علم کرده است.
همان بزرگ‌منشی که در حساب بانکی اش خبری از دریافتی‌های آنچنانی است و نه از بیمه و اضافه کار سهمی برده است اما همیشه و در همه جا با عشق و علاقه و ایثار تا پای جان پیش رفته و دم بر نیاورده است.
نمونه‌اش پرپر شدن دو بانوی خبرنگاری است که اتفاقا همین روزها مراسم چهلم‌شان نزدیک است، ریحانه و مهشاد دو خبرنگاری که تا پای جان برای رسالت خبری‌شان ایستادند و آب هم از آب تکان نخورد.
یا خبرنگارانی که در بحران کرونا جان‌شان را از دست دادند و باز هم اتفاقی رخ نداد. چه خوب که نام شهید صارمی جاودانه شد تا ما خبرنگاران برای یک روز هم که شده خودمان را به یاد بیاوریم و از دغدغه‌هایمان بنویسیم، دغدغه‌های تکراری و نخ‌نما شده‌ای که البته انگار راه درمانی هم برایش وجود ندارد اما حداقل نتیجه‌اش این است که دلمان سبک می‌شود و تمام...
انتهای پیام/س
