«فرشاد مهدی پور» کارشناس رسانه در گفت و گو با خبرنگار رادیو و تلویزیون خبرگزاری فارس، درباره اینکه زدن برچسب سنی روی سریال هایی که در پلتفرم های مختلفی این روزها منتشر می شود، دردی را دوا نمی کند و باعث نمی شود ما چشممان را روی مسئولیت اجتماعی مان ببندیم گفت: اساسا بحث سر این است که تولید کننده ها باید چنین محتوایی تولید کنند یا نه؟! فارغ از اینکه حالا برچسب می زنند یا نمی زنند! برای مثال گاهی اوقات شما محصولی را در بازار توزیع می کنید و آن محصول خطرناک است مثل سم که اگر بخورید می میرید. سوال اینجاست که آیا سم را به همه رده های سنی می فروشند؟ حتی به بچه ۱۸ ساله؟
وی افزود: پس بنابراین موضوعی است که با زدن برچسب از تولید کننده سلب مسئولیت نمی شود. اگر تولید کننده ای محصولی تولید کند و در آن محصول خطایی کرده باشد که برای مصرف کننده خطرناک باشد حتی اگر در محصولش هشدار هم داده باشد، در واقع برای مصرف کننده ضامن است. برای مثال اگر دارویی مصرف کنید و برای سلامتی تان خطرناک باشد می توانید شکایت کنید. این روش برچسب سنی زدن نمی تواند مانع از نقض این رفتار شود. یعنی باید جامعه فرهنگی و هنری با جدیت این موضوع ها را نقد کند و اینطور نیست که بگویند برچسب سنی روی سریال مان زدیم و دیگر به محتوا اهمیت نمی دهیم.
مهدی پور افزود: مشکل اینجا است که برخی تولید کننده ها با ساترا در جدال هستند. ما باید از اقدامی که ساترا برای حذف محتوای نادرست برخی سریال ها می‌کند حمایت کنیم. نکته اینجا است که آیا سانسور واژه درستی است؟ در صورتیکه این محتوای نامطلوبی است که کارگردان از آن برای تبلیغ کارش استفاده می کند و همین محل بحث است. مدام می گویند سانسور شد سانسور شد!
وی تاکید کرد: سوال اینجا است که اساسا چرا شما محتوای نامطلوب تولید می کنید که نیاز به سانسور باشد؟! سرمایه گذار و شرکت تولید کننده باید بداند با ممنوع شدن این کار سرمایه اش از بین می رود و اگر منافع سیاسی در این کار نداشته باشد حتما مسیر خودش را اصلاح می‌کند اما چون اینها منافع سیاسی برای خودشان تعریف کردند و در این کار سود زیادی مدنظرشان نیست، خیلی هم نگران پخش نشدن سریالشان نیستند.
وی افزود: در حالت کلی رده بندی و درجه بندی سریال ها امر متعارفی است که باید انجام شود. اینکه در کشور نظام رده بندی واحدی برای کلیه تولید محتواها در سینما تلویزیون و بازی لازم داریم بحث مهمی است که باید به آن توجه شود. این رده بندی ها باید بر اساس یک سری شاخص تعیین شود و یک مرجع بین سازمانی اینها را تعیین کند و بگوید فلان سریال به دلیل داشتن این جنس محتوا و این شاخص ها رده بندی ایکس یا ایگرگ را می گیرد.
مهدی پور ادامه داد: به طور معمول کارگردان و نویسنده صلاحیت این را ندارند که بخواهند برای رده بندی سنی سریال ها نظر بدهند. برای همین باید یک نهاد بین سازمانی باشد. مثل سازمان تنظیم گری یا وزارت فرهنگ و بنیاد ملی بازی های رایانه ای و بخش دستگاه قضایی باید با هم دیگر بنشینند و نظام درجه بندی و رتبه بندی سنی را برای کلیه امور بوجود بیاورند. مسئله اساسی و بنیادی وجود و داشتن یک نظام رده بندی ملی است که روی همه تولید محتواها مسلط باشد.
وی افزود: نکته دوم قواعد و توان اجرایی کردن آنها است. از وی او دی ها فاصله بگیریم و به سینما برویم فرض کنید فیلمی بالای ۱۵ سال است در ابن شرایط نباید به هر سنی اجازه ورود به سالن سینما دهند. ما نمی توانیم به بچه ها بگوییم نبین و تماشا نکن. این دو بخش دارد یکی از این بخش ها به خانواده برمی گردد و نباید جلوی بچه ها برخی سریال ها دیده شود. بخشی از آن به پلتفرم ها برمی گردد که باید تنظیم گری هایش را به صورت تکنیکال انجام داده باشد. برای مثال پلتفرم ها باید سطح دسترسی برای کاربران شان تعیین کنند و قفل کودک و نوجوان و بزرگسال داشته باشند.
مهدی پور ادامه داد: این موضوعی است که صاحبان پلتفرم ها باید به کاربران شان ارائه دهند و بتوانند دسترسی شان را مدیریت کنند. حتی وظیفه آنها فقط اعلام یک عدد سنی نیست بلکه شیوه اعمالش هم مهم است. برای مثال اکانت ها را داشته باشند و با توجه به مشخصات فردی هر کاربر به او دسترسی دهند. اگر سطح دسترسی به این شیوه رفتار نمی کند تنظیم گر اصلی نباید اجازه دهد تا محتوا مورد اشتراک گذاری قرار بگیرد. بنابراین ما یک نظام رده بندی ملی داریم که وظیفه آن درجه بندی کردن است. پلتفرم ها باید تنظیمات مربوطه و لازم را فراهم کنند اگر کاربر رعایت نکرد نباید دیگر به او اجازه نشر بدهند.
وی درباره اینکه صداوسیما هم اگر قرار است مسئولیت شبکه نمایش خانگی رو برعهده بگیرد نباید مثل وزارت ارشاد به این بی بند و باری بیافتد و در محتوای شبکه نمایش خانگی مخاطب تغییری در محتوا ببیند، گفت: ما نظام تنظیم گری ملی داریم که باید سازمان صوت و تصویر فراگیر در کشور را سامان بدهد و این پلتفرم ها متعلق به آن هستند. صدور مجوز هم باید در یک جا باشد. مثل مجوز پخش و مجوز تولید و امکان مشوق های مالی به آثار و ایجاد محدودیت ها باید در یک واحد متمرکز شود. الان ما شرایط مان طودی است که دچار تقسیم قدرت است ک چند نفر این کار را انجام می دهند. در صورتیکه این را باید یکپارچه کنند. الان وزارت ارتباطات وزارت ارشاد و ... نقش دارد.
این کارشناس رسانه همچنین بیان داشت: صدا وسیما روی محتوا نظارت دارد اما الان شرایط ما طوری است که چند بخش دارند این کار را انجام می دهند. وزارت ارتباطات و وزارت فرهنگ و ارشاد و ... در صورتیکه یک نهاد باید بر اساس منطق کلی مثل رده بندی ملی همه محتواها را تنظیم کند. پس آن نهاد باید بتواند در بحث زیرساخت و خدمات و محتوا اعمال قانون کند و نمی شود همه این بخش ها جدا جدا از هم تصمیم گیری کنند.
وی افزود: صداوسیما دارد روی محتوای این سریال ها کار می کند اما بخش های دیگر دارند مقاومت می کنند و کارگردان یک سریالی می آید محتوای نادرست سریالش که سانسور شده را در شبکه های مجازی اشتراک می دهد. چرا؟ چون شما ضوابط لازم برای پیگرد قانونی چنین موضوعی را تدارک ندیده اید. وگرنه می گفتید این بخش نشود. اگر چنین هماهنگی بین بخش ها نباشد هرج و مرج بوجود آمده و کارگردان محتوای نامطلوبش را نشر می دهد و توبیخ هم نمی شود و تازه تهدید هم می کند که اگر سانسور کنید سریال را حذف می کنم! موضوع این است که ماجرا کاملا دارد وارونه می شود و آنهایی که در مقام متهم هستند در مقام مطالبه گر ظاهر می شوند. هیچکس هم با آنها برخورد نمی کند چون بخش محتوایی داریم و بخش هایی که باید این کارها را انجام دهند باید این هماهنگی ها را داشته باشند که اجازه ندهند چنین مواردی ادامه پیدا کند.
انتهای پیام/
