اصغر محمدی امروز در گفت‌وگو با خبرنگار فارس در دهاقان با تأکید بر لزوم اقدام دولت جدید برای کاهش حاشیه‌نشینی و فاصله اجتماعی بین حاشیه‌نشینان و سایر شهروندان اظهار داشت: لازم است برخی موارد مانند کاهش بروکراسی اداری در حوزه شهری به ویژه در مناطق حاشیه شهرها، بازنگری و آسان‌سازی در قوانین ساخت و ساز و عمرانی شهری و در حین نظارت و فعال‌کردن شوراهای محلات شهری به‌خصوص در مناطق حاشیه شهرها مورد توجه قرار گیرد.
عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد دهاقان افزود: استفاده از سرمایه‌های اجتماعی حاشیه‌نشینان در مدیریت شهری به ویژه در مناطق حاشیه‌ای، دخالت گروه‌های قومی و محلی (مهاجران و بومیان) در امور شهری، اسکان مدیران و مسؤولان شهری در مناطق حاشیه‌ای در زمان مدیریت آن‌ها به منظور افزایش همگرایی مردم و مسؤولان، رفع تبعیض‌ها در تخصیص امکانات شهری مانند امکانات رفاهی، فرهنگی، تفریحی، آموزشی و اقتصادی و توانمندسازی حاشیه‌نشینان در حوزه‌های فرهنگی و آموزشی و رفاهی باید مورد توجه مسؤولان قرار گیرد، امیدواریم دولت جدید بتواند در این مورد اقدامات مؤثری انجام دهد.
وی در ادامه بیان کرد: ۸ کلان‌شهر در کشور وجود دارد که این کلانشهرها با مشکلات و معضلات اساسی روبه‌رو هستند، حمل و نقل شهری، آلودگی، ترافیک، مهاجرت، مسکن، آسیب‌های اجتماعی و حاشیه‌نشینی بخشی از این مشکلات هستند.
محمدی ادامه داد: حاشیه‌نشینی در جهان از زمان انقلاب صنعتی آغاز شد، در ایران نیز این موضوع از سال ۱۳۴۰ و با اصلاحات ارضی آن آغاز شد، حاشیه‌نشین به افراد و خانوارهایی گفته می‌شود که در محدوده اقتصادی و اجتماعی شهر ساکن شدند، اما جذب زندگی مردم شهرنشین و نظام شهری نشده‌اند و نتوانستند با فرهنگ شهرنشینی انطباق پیدا کنند.
عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد دهاقان عنوان کرد: در دنیا سیاست کشورهای توسعه‌یافته بر این است که شهرها از تراکم جمعیت خاصی افزایش پیدا نکند و به همین دلیل با سیاست‌گذاری‌های صحیح سعی در کاهش جمعیت‌های مازاد کلانشهرهای خود دارند، حدود ۷۰ سال قبل نسبت جمعیت شهری به روستایی در ایران عکس امروز بود، در آن زمان ۳۰ درصد ساکن شهرها و ۷۰ درصد ساکن روستاها و مناطق عشایری بودند.
وی همچنین بیان کرد: با وجود این‌که حاشیه‌نشینان انسان‌های شریف، زحمتکش، فعال، سختکوش و قانعی هستند، اما از ویژگی‌هایی مانند ساختار نابهنجار مسکن، دسترسی ضعیف به آب آشامیدنی و تغذیه سالم، فعالیت‌های عمدتاً غیرقانونی عمرانی مسکونی، دسترسی کم به امکانات شهری، مکان‌گزینی زندگی در لبه‌های شهر مانند بزرگراه‌ها و حواشی خطوط راه‌آهن، فقر نسبی و وجود خرده فرهنگ‌های خاص برخوردار هستند.
محمدی ادامه داد: در شهرها عامل‌های جاذبه مانند درآمد بهتر، امکانات بهداشتی و رفاهی بهتر، آموزش مطلوب‌تر، کار بهتر، زرق و برق شهری و در روستاها عامل‌های دافعه مانند کمبود درآمد و تورم، سختی کار، خشکسالی، فقدان رفاه و کمبود امکانات، بیکاری و عوامل اجتماعی مانند نابرابری‌های اجتماعی، فرهنگ فقر و عوامل سازمانی و مدیریتی مانند فقدان برنامه‌ریزی علمی مدیران شهری، تبعیض در اعطای امکانات در گسترش حاشیه‌نشینی در کلانشهرها به‌ویژه اصفهان تأثیر بسزایی دارد.
انتهای پیام/۶۳۱۲۲/ح۲۰/
