به گزارش خبرگزاری فارس از شیراز، مهمان امروز پنجشنبه‌های شهدایی، شهید عبدالله جوکار از شیراز است.
عبدالله در ۱۱ اسفند ماه ۱۳۴۲ در شیراز متولد و در خانواده‌ای متدین، متعهد و پرجمعیت که ۵ برادر و ۲ خواهر داشت و کوچکترین فرزند خانواده به‌شمار می‌رفت، پرورش یافت.
او در سن یک سالگی مادر خود را از دست داد و هفت سال بعد نیز از نعمت داشتن پدر محروم گردید و در کنار برادرانش، با سرپرستی برادر بزرگتر زندگی را ادامه داد و برادرش علاوه بر تأمین خرج زندگی، آنها را به مدرسه می‌فرستاد.
تحصیلاتش در دبستان مولوی و شعله و دوره راهنمائی را نیز در مدرسه ابوذر فیروزی به پایان رسانید و مدتی را در دانشسرای مقدماتی مشغول تحصیل شد.
عبدالله مدتی را در سپاه به صورت افتخاری به عنوان مبارزات با منکرات به خدمات مشغول بود تا اینکه در ۱۵ فروردین ۱۳۶۰ وارد هوابرد گردید.
وی همیشه در خیابان‌های شهر با منافقین در جنگ بود و گاهی در این مبارزات درگیری‌های جدی و ضرب و شتم پیش می‌آمد اما این مسئله هرگز او را سست نمی‌کرد و حتی این مسائل را با خانواده نیز در میان نمی‌گذاشت.
عبدالله دوران بسیار سخت چتربازی را در مدت چند ماه طی نمود. در یکی از تمرین‌هایش بر فراز زرقان بر اثر نامساعد بودن هوا از مسیر خارج و در حوالی تخت جمشید بر روی درخت بزرگی فرود آمد که با تلاش زیاد بندهای چتر را پاره نمود و خود را به پایین پرت کرد اما نوک زهر دار سر نیزه‌اش در زیر گلوی او فرو رفت و نیز فرکانس بی‌سیم نیز بهم خورد، پس از چند ساعت که فرکانس بی‌سیم را پیدا کرد و به فرماندهی اطلاع داد در اثر خونریزی بی‌هوش و مدتی در بیمارستان بستری شد.
بعد از مدتی بهبودی یافت و جهت طی کردن دوره توپخانه به اصفهان رفت و پس از دو ماه دوره توپخانه صحرائی را با معدل بالا به پایان رسانید و به شیراز بازگشت و چند روز بعد در حالی که هنوز در حال آموزش بود، داوطلبانه به جبهه دهلاویه رفت .
در عملیات فتح المبین با انفجار گلوله توپ زخمی شد و در بیمارستان بستری گردید، پس از بهبودی و بازگشت به جبهه در عملیات بیت المقدس نیز بر اثر موج انفجار و اصابت ترکش خمپاره، ۲ روز در بیمارستان اهواز بستری شد و پس از دو روز از بیمارستان مرخص و به او ۱۵ روز مرخصی استعلاجی دادند ولی نپذیرفت و باز راهی خرمشهر شد.
عزم رزمندگان بر فتح و گشایش بزرگ جزم بود و عبدالله نیز در این فتح جانش را تقدیم کرد و سرانجام در ساعت ۹ شب هفتم خرداد ماه ۱۳۶۲ بر اثر ترکش خمپاره ۱۲۰ که مستقیم به درون سنگر آنها فرود آمده بود، به همراه دو نفر از دوستانش به شهادت رسید.
امشب مصادف با سالگرد شهادت این شهید عزیز است و امیدوارم شفاعت او شامل حال همه ما شود، یادش گرامی و راهش پر رهرو باد.
انتهای پیام/س
