خبرگزاری فارس ـ گروه غرب از نگاه غرب: جامائیکا، رواندا، جزایر سیشل و مغولستان از جمله آسیب پذیرترین کشورها در برابر تغییرات اقلیمی هستند که در مجموع آلودگی جهانی سهم بسیار اندکی دارند. در سال جاری اقتصاد این کشورها از همه گیری کووید ۱۹ نیز لطمه دیده است. با این حال هر یک از این کشورها همان‌طور که در توافق اقلیمی پاریس سال ۲۰۱۵ مقرر شده بود، پیش از به پایان رسیدن مهلت تعیین شده در پایان سال جاری، طرح‌های اقلیمی به روزرسانی شده خود را به سازمان ملل ارائه کرده‌اند.
به عبارت دیگر کشورهایی که کمترین سهم را در بحران اقلیمی دارند، اکنون از جمله متعهدترین کشورها در حل این مشکل شده اند. این باید الگویی برای کشورهای پیشرفته از جمله ایالات متحده باشد که هنوز از تدوین و ارائه طرح‌های کاهش آلودگی آنها – که باید تا نیمه شب ۳۱ دسامبر تحویل داده شود- خبری نیست.
علاوه بر تدوین طرح‌های اقلیمی، توافق پاریس خواستار کمک مالی کشورهای ثروتمندتر در حمایت از یک طرح اقدام اقلیمی می‌شود. تا این تاریخ این حمایت‌ها- که مهلت آن نیز پایان سال ۲۰۲۰ در نظر گرفته شده است- نیز کاملا محقق نشده است. سازمان توسعه و همکاری اقتصادی برآورد می‌کند فقط حدود ۷۹ میلیارد دلار از سالانه ۱۰۰ میلیارد وعده داده شده به کشورهایی که بیش از همه به این وجوه نیازمندند تحویل داده شده باشد.
در حال حاضر کشورهای آسیب پذیر با تاثیرات مالی تغییرات اقلیمی نیز دست و پنجه نرم می‌کنند. طبق اعلام سازمان ملل آسیب پذیری زیست محیطی، در طول یک دهه گذشته هزینه وام‌های چنین کشورهایی را تا بیش از ۶۰ میلیارد دلار افزایش داده است. با لحاظ کردن بهره این وام‌ها، انتظار می‌رود طی دهه آینده این مبلغ به همین دلیل به ۱۶۸ میلیارد دلار بالغ شود. اقتصادهایی که بیشتر از همه در معرض خطر قرار دارند به یک تزریق فوری وجه بعلاوه ساختار دهی مجدد و بخشودگی بدهی‌های خود نیازمندند.
اکنون کووید ۱۹ در حال افزودن بر این مشکلات اقتصادی است و روشن است که این همه گیری آخرین نمونه از نوع خود نخواهد بود. چرا که تغییرات اقلیمی، جنگل زدایی و نابودی زیستگاه‌های طبیعی، خطر انتقال امراض جانوری جدید را افزایش داده است.
اقتصادهای پیشرفته به منظور اطمینان از اینکه جهان در حال توسعه در گرداب بدهی تنها نمی‌ماند و تهدیدات مرتبط با کووید ۱۹ و تغییرات اقلیمی له نمی‌شوند مسئولیت دارند که به این کشورها کمک کنند. آنها علاوه بر کمک به کشورهای آسیب پذیر، باید در طرح‌های احیای اقتصادی خود از کووید ۱۹ را نیز از این لحاظ مورد بازنگری قرار دهند. با این وجود هم اکنون متاسفانه شاهد رخ دادن چنین اتفاقی نیستیم. تریلیون‌ها دلار به سمت بسته‌های احیای اقتصادی هدایت شده که به گفته اقتصاددانان به معنای پاداش دادن به بخش‌هایی است که مسئول آلودگی‌های بیشتر هستند. چشم انداز اقتصاد جهان در سال ۲۰۲۰ که صندوق بین المللی پول منتشر کرده نیز بر مسئولیت کشورهای گروه 20 در به اجرا گذاشتن بسته‌های رشد برای کاستن از وابستگی خود به سوخت‌های فسیلی تاکید دارد. بسیار مهم است که دولت‌ها درک کنند که اگر ما می‌خواهیم جهانی ایمن تر را برای نسل‌های آینده تضمین کنیم، بازسازی اقتصادی بهتر و سبزتر سیاستی نیست که فقط به سال آینده تعلق داشته باشد.
کشورهای آسیب پذیر از بی عملی خسته شده اند. البته آنها صرفا خواستار کمک نیستند، بلکه با ارائه یک سرمشق تعهد خود را نیز نشان داده اند. برای مثال بانک مرکزی فیلیپین اخیرا یک چهارچوب مالی پایدار را برای محافظت از سیستم مالی خود در برابر خطرات رو به ظهور اقلیمی به کار گرفته است. این چهارچوب جدید بانک‌ها را تشویق می‌کند تا شروع به قیمت گذاری خطرات فیزیکی و انتقالی اقلیمی و نیز ارزشیابی فرصت‌های سازگار با اقلیم کم کربن کنند. علاوه بر این اقدام سودمند، این بانک مرکزی باید قرار گرفتن خود در معرض خطرات زیست محیطی را نیز فاش کند که می‌تواند به مستثنا کردن برخی دارایی‌های خاص – مثل سوخت‌های فسیلی- از سیاست‌های این بانک در آینده شود. این کشور در اواخر اکتبر احداث نیروگاه‌های برق جدیدی را که با سوخت زغال سنگ کار می‌کنند به حالت تعلیق درآورد.
در مقیاس جهانی، بانک جهانی و صندوق بین المللی پول با گروه ۲۰ در حال همکاری برای جذب سرمایه گذاری بیشتر به کشورهای فقیرتر از طریق کاستن از هزینه‌های ناشی از پروژه‌های «سبز» است. در ایالات متحده جو بایدن رئیس جمهور منتخب وعده داده ایالات متحده را به جایگاه خود به عنوان یک کشور متعهد به سازمان ملل، توافقنامه‌های بین المللی نظیر توافق پاریس و قوانین بین المللی بازگرداند. بازگشت آمریکا به جایگاه رهبری جهانی در مبارزه با تغییرات اقلیمی مورد استقبال قرار گرفته است. اما مثل سایر کشورهای پیشرفته، آمریکا هنوز باید طرح اقلیمی به روز رسانی شده خود را ارائه دهد.
بحران کووید ۱۹ نیاز مبرم به تدابیر بلندپروازانه تر را تحت الشعاع خود قرار داده است. در طول جنگ جهانی اول انگلیس اوراق قرضه جنگی را برای تامین مالی خود جنگ و بازسازی بعد از آن به جریان انداخت. برای کمک به جنوب جهانی به منظور گشودن راه عبور خود هم از این همه گیری و هم بلایای مرتبط با اقلیم، ابزارهای مشابهی را می‌توان مورد استفاده قرار داد. بعلاوه بانک‌های توسعه بزرگ و سرمایه گذاران خصوصی باید رهبری خود را با به اجرا گذاشتن دورنمای توافق پاریس و چرخش در سرمایه گذاری جهانی از انرژی کثیف به انرژی پاک به نمایش بگذارند.
اقدام اقلیمی را دیگر نمی‌توان به تاخیر انداخت. رهبران اقتصادهای پیشرفته باید پا پیش بگذارند و از الگویی تبعیت کنند که هم اکنون کشورهای در حال توسعه ارائه داده اند. رهبران واقعی کسانی نیستند که با بلندترین صدا سخن می‌گویند یا بیشتر از همه توئیت می‌کنند. رهبران واقعی کسانی هستند که به وعده‌های خود عمل می‌کنند. ما هم به خاطر خودمان و هم نسل‌های آینده، از کشورهای ثروتمندتر می‌خواهیم تا طرح‌های اقلیمی به روزرسانی شده خود را تا پیش از پایان سال ارائه دهند و به دیگر وعده‌هایی که در توافقنامه اقلیمی پاریس داده اند عمل کنند.
نویسنده: محمد نشید/ لورن لگاردا (Mohamed Nasheed) رئیس جمهور پیشین مالدیو/ Loren Legarda سناتور پیشین و معاون سخنگوی مجلس نمایندگان فیلیپین
منبع: https://b2n.ir/647080
انتهای پیام/
