خبرگزاری فارس ـ اراک؛ روزها و ماه‌های سختی را پشت سر گذاشتیم، روزهایی پر از استرس و دلهره، روزهایی پر از اشک ریختن‌ها و سیاه پوشیدن‌ها و دل‌نگرانی‌هایی از جنس کرونا.
ماهها است زمین ناجوانمردانه پیکرها را یکی پس از دیگری در کام خود می‌بلعد، کرونا بر پیکرها لباس سفید بر تن کرده و بر در و دیوار خانه‌ها لباس سیاه.
چه بسیار دخترانی که بی‌پدر شدند و چه بسیار پدرانی که به جای دیدن دخترانشان در لباس سپید عروسی، آنها را در کفن دیدند.
چه بسیار مادرانی که حسرت‌ها را با خود به گور بردند و چه بسیار فرزندانی که برای همیشه از سایه پر مهر مادر محروم شدند.
کرونا تنها فرشته مرگ نیست، کرونا همچون دیوی است که به هیچ چیز رحم نمی‌کند، حتی به چشمان خسته پرستارانی که ماهها است ماسک بر صورت زده و چهره خسته و درمانده‌شان را پشت آن پنهان کرده‌اند.
کرونا همچون دیوی است که همه چیز را می‌بلعد و روز به روز بر قدرتش می‌افزاید، گویا هیچ چیز و هیچ کس را یارای مقابله با آن نیست،
این روزها دست‌ها بیش از هر زمان دیگر به سوی آسمان دراز است، دست‌هایی که شفای بیماران را می‌طلبد، دست‌هایی که حفظ آبرو می‌خواهند و دست‌هایی که کمک و یاری دیگران را.
کرونا هرچند زشتی‌هایش بیش از هر چیز دیگر خودنمایی می‌کند، اما زیبایی‌هایی از جنس همدلی را بارها و بارها به رخ کشید و همدلی‌هایی از کمک‌های مالی گرفته تا جان فدا کردن پرستاران و پزشکان و فداکارانی که جان خود را در راه مقابله با این بیماری فدا کردند.
ویروس منحوس کرونا گذشته از خسارت‌های جانی، خسارت‌های مالی فراوانی در حوزه بهداشت و درمان و اقتصاد بر جای گذاشت که جبران این خسارت‌‌‌ها نیازمند کمک خیرین و نیکوکاران است.
انتظار کمک و مساعدت مالی از صنایع در این روزهای سخت کرونایی در حالی است که استان مرکزی یکی از قطب‌های مهم صنعت در کشور محسوب شده و صنایع بزرگ و مادر تخصصی در استان و اراک مستقر است، اما این صنایع بزرگ و مهم که آوازه‌شان گوش فلک را کر کرده است، در بی‌مهری به کادر درمان و سلامت مردم استان سنگ تمام گذاشته و آبرویی برای صنعت استان باقی نگذاشته‌اند.
صنایعی که گاها آلاینده بودنشان نفس مردم این شهر و دیار را بند آورده است، متاسفانه از ابتدای شیوع این ویروس حضوری کم رنگ در صحنه داشتند و نه تنها کمکی به مجموعه بهداشت و درمان نکرده‌اند، بلکه طلب ماسک، دستکش و دیگر اقلام بهداشتی هم داشته‌اند، این در حالی است که نگاهی گذرا به اخبار سایر استانها نشان از مشارکت جدی صنایع به حوزه بهداشت و درمان و مهار بیماری کرونا دارد.
«کمک 10 میلیارد تومانی بخش خصوصی به دانشگاه علوم پزشکی کرمان»،«کمک میلیاردی مس رفسنجان برای مهار کرونا»، «کمک میلیارد شرکت گل‌گهر سیرجان برای مهار کرونا»، «کمک 80 میلیارد تومانی اتاق بازرگانی اصفهان به دانشگاه علوم پزشکی»،«اهدای رایگان دستگاه اکسیژن ساز به بیمارستان‌های اصفهان توسط شرکت فولاد مبارکه سپاهان»، «کمک ۵۰ میلیارد ریالی شرکت فولاد هرمزگان به دانشگاه علوم پزشکی استان هرمزگان»، «کمک 50 میلیارد ریالی اتاق بازرگانی فارس به کرونا»، «کمک مدیریت شهری کرج به دانشگاه علوم پزشکی برای مهار کرونا ویروس» و... تنها بخشی از اخبار مشارکت اجتماعی صنایع سایر استانها به بخش بهداشت و درمان در مهار بیماری کرونا است، اما دریغ از درج یک خبر در رسانه‌های استان مرکزی برای کمک صنایع به بهداشت و درمان.
این در حالی است که اتاق بازرگانی اراک با فهرست کردن اقلام اهدایی جزئی همچون 2500 ماسک و تعدادی دستکش و... از عملکرد صنایع با درآمدهای میلیاردی و اتاق بازرگانی دفاع کرد!!
با توجه به قطب صنعتی کشور بودن این موارد با مقایسه با صنایع دیگر استانها تفاوت از زمین تا آسمان است.
استان مرکزی در حالی از کمک صنایع به بخش بهداشت و درمان محروم است که سید محمد جمالیان رئیس دانشگاه علوم پزشکی استان مرکزی بارها و بارها در جلسات مختلف نسبت به این موضوع واکنش نشان داده و برای جلب کمک صنایع خواهش کرده، التماس کرده و حتی فریاد زده است.
رئیس دانشگاه علوم پزشکی اراک در یک سخنرانی با انتقاد شدید از صنایع استان اظهار کرد: « آیا در شهر اراک خانجات سوده وجود ندارد؟! آیا این کارخانجات و صنایع هیچ‌کدام وظیفه اجتماعی ندارند ؟! در ایجاد آلودگی‌ها سهمی ندارند... که الان چشم‌ها را بستند و پشت به مردم و دانشگاه ایستاده‌اند، چه کسی باید صنایع را دعوت کند؟! ما همواره این دعوت را در همه جا اعلام کرده‌ایم اما دریغ از یک بازخورد مناسب. در سمنان، اصفهان، خراسان و مناطق نفت خیز کمک‌های بسیار زیادی از سوی کارخانجات و صنایع صورت گرفته است، فولاد مبارکه در اصفهان به هر بیمارستانی که بیماران کرونایی خدمت دهد، اکسیژن مایع رایگان در اختیارشان قرار می‌دهد. در استان ما کارخانه‌های اکسیژن ساز قیمت را دو برابر می‌کنند و آن را فقط با پول نقدی در اختیار دانشگاه قرار می‌دهند، ۸۰ میلیارد تومان اتاق بازرگانی اصفهان کمک کرده اما صنایع ما دنبال گرفتن ماسک و دستکش هستند.»
سیدمحمد جمالیان همچنین ۲۳ تیر ۱۳۹۹ اعلام کرد: «با توجه به شیوع ویروس کرونا و ابلاغ استاندار مرکزی و نامه نگاری‌های فراوان، مبنی بر کمک نقدی صنایع، این وظیفه اجتماعی از سوی صنایع به خوبی اجرا نشده است.
وی در حاشیه دیدار با مدیرکل امور مالیاتی استان مرکزی، افزود: در استان صنایع بزرگی وجود دارد که برخی از آنها حتی در وضعیت کنونی، پر سود هستند که متاسفانه علیرغم مشاهده وضعیت بد اقتصادی دانشگاه علوم پزشکی و مشکلات فراوان برای تامین مواد مورد نیاز خود، آن طور که باید به کمک کادر درمان نیامده و تنها نظاره گر هستند.
رییس دانشگاه علوم پزشکی اراک همچنین 19 مرداد از بی‌توجهی صنایع و کاهش چشمگیر کمک‌های خیرین گلایه کرد و اظهار داشت: «در مصوبه شورای پدافند استان مطرح شده بود که هر کدام از شرکت‌های پتروشیمی و الومینیوم به میزان ۵ میلیارد تومان کمک کنند، از این میزان که مصوب شده بود تنها ۵۰۰ میلیون تومان پتروشیمی و ۲ میلیارد تومان آلومینیوم کمک کرد، دیگر هیچ صنایعی به ما کمک نکرده و جای گله‌مندی وجود دارد در استان که صنعتی است صنایع نسبت به سلامت مردم بی تفاوت باشند، با توجه به مشکلاتی که بر صنایع وارد است و آنهایی هم که مشکلاتی ندارند کمک نمی‌کنند و در قیاس با اصفهان و پالایشگاه‌های فعال در جنوب کشور کمک هایی که به دانشگاه‌ها کردند، افسوس می‌خوریم که متاسفانه در استان ما چنین اتفاقی نیافتاده است و همیشه دانشگاه است که باید به فکر صنایع باشد که اتفاقی نیافتد و عوارض و عواقب فعالیت‌های آنها را مدیریت بکند.»
آیت الله قربان علی دری نجف آبادی نماینده ولی فقیه در استان مرکزی نیز با واکنش نسبت به این بی تفاوتی صنایع گفته بود: «مشکلات مالی بیمارستان‌ها جدی شده و شرایط کشور سخت است اما در این روزها صنایع و سایر خیران برای حل مشکلات مالی دانشگاه علوم پزشکی و کمک به درمان سریع مردم در شرایط کرونایی باید به‌صورت ویژه وارد شوند.»
هرچند بی تفاوتی صنایع بزرگی همچون آلومینیوم سازی، پالایشگاه، پتروشیمی، ماشین‌سازی، واگن‌پارس، و دیگر صنایع مستقر در استان نسبت به رسالت اجتماعی خود مسبوق به سابقه بوده و این صنایع در حمایت از ورزش، نشاط اجتماعی، کمک به مسائل اجتماعی شهر حرفی برای گفتن ندارند و خود را به خواب زده‌اند، اما بد نیست بدانند این روزهای سخت هم سپری خواهد شد و تنها چیزی که باقی می‌ماند بدنامی صنایع استان در حق مردم این شهر است که سال‌ها است آلودگی‌ها ناشی از استقرار این صنایع را تحمل می‌کنند.
*********************
گزارش از حمید جلالی
*********************
انتهای پیام/و
