به گزارش خبرگزاری فارس از شیراز، شاید روزهای اولی که زردی کودک بالا رفت و کار به بیمارستان کشید پدر و مادر چندان امیدی به زنده ماندنش نداشتند. کودکی که چند روز بعد از تولد با زردی ۲۵ درجه راهی بیمارستان و با معلولیت جسمی حرکتی و کاهش حس شنوایی مرخص شد.
آرزو دختر شیرازی نوجوانی که حالا آرزوی خوب خانواده‌اش شده و امروز قهرمان مسابقات آسیایی پارالمپیک جاکارتا است.
آرزو رحیمی متولد سال ۱۳۷۶ در شیراز و اصالتا اهل سپیدان از توابع استان فارس است. دختری که معلول cp، جسمی حرکتی و کم‌شنواست، اما امید و انگیزه و پشتکارش سبب شد که او امروز یک قهرمان باشد.
مادر آرزو به‌عنوان مشوق اصلی‌اش از سال۹۵ و وقتی آرزو ۱۸ سالگی را تمام کرده بود تصمیم می‌گیرد او را راهی کلاس‌های ورزشی کند و آرزو رشته دو ومیدانی شاخه پرتاب وزنه و کلاب را انتخاب می‌کند.
وی با تلاش در این رشته و انگیزه بالا در سال ۹۷ راهی مسابقات پارا آسیایی جاکارتا شده و در رشته خود مقام قهرمانی و مدال طلا را به دست می‌آورد.
مقصد بعدی شرکت در مسابقات کشوری پرتاب وزنه در تهران است که منجر به کسب مقام سوم می‌شود و در مسابقات استانی نیز به مقام نخست دست می‌یابد.
آرزو اکنون ۲۳ ساله است و یک خواهر و برادر دارد که هر دو سالم هستند، او دانشجوی رشته کامپیوتر است و در مقطع کارشناسی، مهندسی نرم‌افزار می‌خواند.
وی از روزهای سختی سخن می‌گوید که شبانه‌روز در سرما و گرما در محل نامناسب تمرین کرد و هیچ حمایتی از وی نشد
آرزو می‌گوید: در روزهای سرد و گرم در محل نامناسب و زمین خاکی کنار ورزشگاه یادگار امام در بلوار امیر کبیر شیراز که پر از زباله است و افراد معتاد بسیاری آنجا هستند تمرین می‌کنم و علی‌رغم کسب مقامات جهانی، کشوری و استانی حمایتی از من صورت نگرفته است.
وی ادامه می‌دهد: در این روزهای کرونایی، تمرین خود را ترک نکردم و در خانه به تمرینات بدنسازی ادامه می‌دهم و همچنان در تلاشم که در مسابقات بعدی نیز پرچم عزیز کشورم را بالا ببرم .
او که از مددجویان بهزیستی فارس است می‌گوید: تنها در زمان کسب مدال طلای جاکارتا بهزیستی مبلغی وجه را به حساب من واریز کرد.
نگاه‌های غیرعادی در دوران مدرسه و دانشگاه و کوچه و خیابان نتوانست آرزو را از پای درآورد و امید و انگیزه‌اش را برای رسیدن به آرزوهای بزرگش از بین ببرد.
او حالا پا به عرصه جوانی گذاشته است و علی‌رغم نامهربانی‌ها برای افتخارآفرینی‌های آینده برای کشور سرافراز ایران و نام پر آوازه شیراز و فارس دست از تلاش برنمی‌دارد.
مهم‌ترین هدف آرزو رسیدن به جایگاهی بالا در ورزش و شاد کردن دل خانواده و مردم شهر و کشورش است
او تنها از مسئولان انتظار دارد که برای تمرین کردن مکانی مناسب را در اختیار او و بقیه دوستانش قرار دهند تا آنها با آرامش خاطر برای آینده ورزش کشور، قدم بردارند.
وی می‌گوید: در این سال‌ها مسئولان حتی به ما سرکشی هم نکردند تا ببینند چه خبر است و ما در چه شرایطی تمرین می‌کنیم، اما همه این نامهربانی‌ها سبب نمی‌شود من انگیزه‌ام را از دست داده و از رسیدن به هدفم دست بکشم.
آرزو با تشکر و قدردانی از خانواده‌اش گفت: دست مادر دلسوز و مهربانم را می‌بوسم که از کودکی تا به امروز همه عمرش را به پای من ریخت تا ذره‌ای کمبود احساس نکنم.
وی همچنین از تلاش‌ها و حمایت‌های مربیانش در طی این چند سال قدردانی کرد و گفت: آقایان فیروزی و ادریسی و خانم‌ها برمشوری و محمدی بسیار برای من زحمت کشیده، از من‌حمایت کرده و به من انگیزه دادند که از آنها تشکر و قدردانی می‌کنم.
معلولان بسیاری امروز در جامعه ما زندگی می‌کنند که علاوه بر تحمل نگاه‌های ترحم‌آمیز دیگران باید شرایط دشوار زندگی را در فضایی که برایشان مناسب‌سازی نشده است، بپذیرند.
در این میان بسیاری از آنها با همه وجود در مقابل این ترس‌ها و ناملایمات قد علم می‌کنند و با تلاش در عرصه‌های مختلف نشان می‌دهند که معلولیت محدودیت نیست.
آری تعداد زیاد معلولان موفق نشان می‌دهد هیچ مانعی برای رسیدن به هدف وجود ندارد، بدون‌شک اصلاح فضای جامعه چه به لحاظ روحی و معنوی برای برخورد صحیح با معلولان و چه به لحاظ مناسب‌سازی فضا بسیار حائز اهمیت است.
شایسته است در روز پارالمپیک برای قدردانی از زحمات این قشر ورزشکار و مظلوم جامعه تمام‌قد بایستیم و در رفع مشکلات آنها گامی جدی برداریم.
انتهای پیام/ن/و
