گروه غرب از نگاه غرب خبرگزاری فارس: آریستوکرات فرانسوی آلکسیس دوتوکویل در تلاش خود برای یافتن اسرار دمکراسی آمریکایی به نقش مهمی که مذهب در حیات آمریکایی داشته اشاره کرده است. او می گوید مسیحیان آمریکایی گریخته از حوزه اقتدار پاپ، از هر گونه سلطه و اقتداری آزاد بودند. او نتیجه گیری می کند که مسیحیت در دنیای جدید فقط می تواند به توصیف او «دمکراتیک و جمهوریخواه باشد.»
البته منظور او از جمهوریخواه حزب جمهوریخواه نبود، بلکه جمهوریخواه (مستقل) از دولت بود. و بیشتر مسیحیانی که او با آنها ملاقات کرده بود پروتستان بودند. جمهوری آمریکا توسط پروتستان ها تاسیس شده بود و برای مدت های طولانی نخبگان آمریکایی عمدتا پروتستان بودند. تا امروز جان فیتزجرالد کندی تنها رئیس جمهور کاتولیک این کشور بوده و او در جریان مبارزات انتخاباتی خود مجبور شد علنا تایید کند که او ابتدا به ایالات متحده آمریکا وفادار است نه واتیکان.
اما از زمان تاسیس جمهوری توسط پروتستان ها در سال 1776 اتفاق خارق العاده ای رخ داده است. پنج تن از هشت قاضی فعلی دیوان عالی کاتولیک هستند و ممکن است به زودی تعداد آنها به شش تن نیز برسد. نیل گورساچ یک پروتستان حاضر در این دیوان نیز کاتولیک پرورش یافته است. (دو قاضی دیگر نیز یهودی هستند.) نانسی پلوسی سخنگوی مجلس نمایندگان کاتولیک است، همانطور که دادستان کل آمریکا ویلیام بار چنین است. و جو بایدن که ممکن است رئیس جمهور بعدی آمریکا شود نیز کاتولیک است.
چگونه می توان ظهور این تعداد از افراد کاتولیک را در مناصب بالا توضیح داد؟ این موضوع چه اهمیتی دارد؟ کمترین چیزی که می توان گفت این است که سیطره نخبگان آنگلوساکسون سفیدپوست پروتستان به سر آمده است. کاتولیک ها که زمانی مورد بی اعتمادی قرار داشتند و به دلیل ناسازگاری فرضی بین ایمان آنها و اصول لیبرال دمکراتیک اغلب از حیات اجتماعی طرد می شدند، اکنون پست های کلیدی را به اشغال خود درمی آورند.
توکویل که خودش یک کاتولیک بود اعتقاد نداشت که کاتولیسیسم با دمکراسی به خصوص در آمریکا در تضاد قرار داشته باشد. برعکس او می گفت که کاتولیک ها از پروتستان ها که به آزادی فردی بیشتر از برابری اجتماعی ارزش می دهند، مساوات طلب ترند. او معتقد بود که کاتولیک های دنیای جدید که اغلب از اجتماعات مهاجر فقیر بودند، دقیقا با ایده آل های دمکراتیک آمریکایی هماهنگ هستند.
در واقع کاتولیک ها نیز به اندازه پروتستان ها دچار دسته بندی هستند. کاتولیک های دست چپی، کاتولیک های دست راستی و انواع و اقسام کاتولیک ها بین این دو وجود دارند. بایدن که مرد باتقوایی است و از هیچ نظر انسان رادیکالی نیست، سال گذشته به دلیل حمایت از حق زنان برای سقط جنین، از حضور در آیین عشای ربانی منع شد. در مورد بسیاری دیگر از کاتولیک ها از جمله یک عضو مهم لاتین تباران، مخالفت سرسختانه آنها با سقط جنین دلیل اصلی حمایت آنها از دونالد ترامپ است.
بایدن و پلوسی درست مثل کندی لیبرال های کاتولیکی هستند. سونیا سوتومایور یکی از قضات دیوان عالی نیز به همین ترتیب. اما چند قاضی دیگر و همینطور دادستان کل و استیو بنن یکی از مشاوران ایدئولوژیک اولیه ترامپ، به رگه بسیار متفاوتی از کاتولیسیسم تعلق دارند که اغلب با رهبری فعلی کلیسای کاتولیک، پاپ فرانسیس در تضاد قرار دارد.
در واقع الیزابت بروئینگ از تفسیرنویسان نیویورک تایمز اخیرا نوشت که «راست کاتولیک دیگر به شکل قابل تشخیصی کاتولیک نیست. آنها در حوزه سیاست کم و بیش به دیگر اعضای ائتلاف مسیحیت دست راستی شباهت پیدا کرده اند.»
این حرف از جهتی درست است. کاتولیک های دست راستی وجه مشترکی با پروتستان های انجیلی پیدا کرده اند که ترامپ را به عنوان یک منجی نامقدس می بینند که حق سقط جنین و موانع مختلف بین کلیسا و دولت را وارونه خواهد کرد. اما این ادعا که آنها دیگر به شکل قابل تشخیصی کاتولیک نیستند جای سئوال دارد.
سابقه وجه مشترک بین کاتولیک های واپسگرا و دشمنان پروتستان دولت سکولار به بیش از دو قرن پیش بازمی گردد. حتی از زمان انقلاب فرانسه که اقتدار کلیسای کاتولیک و به همراه آن سلطنت مطلقه را به زیر کشید، واپسگرایان کاتولیک از جمله فلاسفه ضد روشنگری چون ژوزف دو مستر (1821-1753) مشتاق احیای جایگاه مرکزی کلیسا در حیات سیاسی بودند. به همین ترتیب مخالفان پروتستان توماس جفرسون نیز به خاطر محدود کردن ایمان مذهبی به سپهر خصوصی، به او انگ «کافر» و «ضد مسیح» زدند.
این چالش یک بار دیگر سرباز کرده است، از جمله در دیوان عالی آمریکا که قضات محافظه کار در آن معمولا با گروه های سکولار خصومت می ورزند، هرچند دشمنان خونی نابودی آمریکا نیز بوده اند. بعلاوه اینکه ویلیام بار سخنرانی هایی در این باره کرده که ایده های بی خدایی، ارزش های «یهودی- مسیحی» را در مدارس دولتی و سایر نهادهای سکولار تهدید می کند.
مایک پنس معاون رئیس جمهور آمریکا که یک نوانجیلی است که کاتولیک پرورش یافته، اعلام کرده است که او «یک مسیحی، یک محافظه کار و یک جمهوری خواه است، با همین ترتیب.» و امی کانی بارت نامزد ترامپ برای سمت قاضی دیوان عالی نیز از اعضای «کاتولیک های کاریزماتیکی» است که ایمان کاتولیک را با آداب پروتستان در هم آمیخته اند، مثل سخن گفتن به زبان و ارتباط مستقیم با خدا.
کانی بارنت گفته است که ایمان او، در وظایفش به عنوان یک قاضی در تصمیم گیری بر سر مسائل تصریح شده در قانون اساسی دخالتی نخواهد کرد. ولی او این را نیز به دانشجویان حقوق در دانشگاه کاتولیک نوتردام گفته است که «به خاطر داشته باشند که هدف اصلی آنها در زندگی یک قاضی شدن نیست بلکه شناختن، عشق ورزیدن و خدمت کردن به خداوند است.» او از این ادعاها حمایت کرده است که حق سقط جنین که حکم دیوان عالی در سال 1973 بر آن تاکید کرده، یک گناه شرورانه است و امضای خود را ضمیمه درخواستی کرده که هدف آن محکومیت «میراث بربرانه» این حکم و تقاضا برای بازگرداندن آن است.
پس مشکل چیزی تحت عنوان کاتولیسیسم نیست که می تواند خیلی چیزها باشد. مشکل این است که افراد در عالی ترین مناصب حکومتی در حال فشار آوردن برای عقب راندن مرزهای بین کلیسا و دولت هستند که بنیانگزاران آمریکا با دقت زیاد به منظور تضمین اینکه حاکمیت با مردم خواهد بود و نه خدا پی ریزی شده است.
اینکه کسی چون ترامپ به دنبال فروریختن دیوار بین کلیسا و دولت باشد، مردی که ایمان مشخصی ندارد و بیشتر از هر یک از دشمنان سکولار خیالی ویلیام بار به نظم اخلاقی لطمه وارد کرده، باید عجیب به نظر آید. پی بردن به کنه راه های خداوند دشوار است. اما خیلی از مردم در آمریکا، چه کاتولیک و چه پروتستان، اکنون متقاعد شده اند که «خداوند به دلیلی ترامپ را به کاخ سفید رسانده است.»
نویسنده: یان بوروما (Ian Buruma) از نویسندگان سایت و نویسنده کتاب های متعدد
منبع: https://b2n.ir/761864
انتهای پیام.
