به گزارش خبرگزاری فارس از تبریز، حسین(ع) فرزند پیامبری است که خداوند سبحان او را (وانک لعلی خلق عظیم )نامیده است، او دعای پیامبر(ص) را عملی می‌کند که "اللهم اغفر لقومی فانهم لا یعلمون" که در لحظه لحظه حماسه کربلا تجربه می شود تا به روز تاسوعا می‌رسد.
تاسوعا تنها به معنی روز نهم محرم معنی نمی‌شود؛ تاسوعا یعنی ایجاد اتساع و وسعت یافتن و وسعت دادن، دایره را وسیع کردن، افق دید را باز نمودن و حتی دشمن را دوست دیدن و به او و سرنوشت او و آینده او حساس شدن است و به عبارت دیگر تاسوعا آمادگی و تمهید مقدمات ورود به عاشوراست.
تاسوعا یعنی بالا بردن ظرفیت ها و گشادگی قلب و صدر و سینه برای دیدن مهر و محبت و عشق امام حسین(ع) نسبت به حرّ ابن یزید ریاحی اولین کسی که راه را بر امام بست و با خواندن فرمان عبیدالله رنگ و رخسار امام را تغییر داد و دختران پیامبر را ترساند و خوف و لرزه بر اندامشان انداخت.
اما در تاسوعا حسین(ع) آن مهر مسلم و وفای مسجل آن حرّ را با یک جمله تنها با یک جمله “انت حر، و الحرّ حر حتی فی بطن امه “که چون آذرخشی بر جانش نهاد حرّ را دگرگون ساخت و حرّ یزیدی را چنان حسینی کرد که از امام خواست “مولایم چون اولین کسی بودم که راه را بر تو و کاروانت بستم اجازه بده اولین قربانی راه و مرام و دین و آیینت من باشم".
حسین(ع) با حرّ چه کرد؟ حسین فقط تاسوعا را عملا معنی و در جان و جهان حر القاء کرد که" ان رحمته وسعت کل شیء"
در تاسوعا امام به سپهسالار لشکرش دستور داد تا تمام نامه‌های دعوت اهالی کوفه را حاضر کند، عباس با تعجب خورجین نامه‌ها را آورد، امام گفت که همه را بریز زمین، و همه را آتش بزن و خاکستر کن تا فردا بعد از شهادت ما نامه‌های این مردم که الان در لشکر عمرسعد هستند و ما را دعوت و رها کردند به دست عبیدالله نیافتد!
اوج ستار العیوب بودن خدا که در وجود نازنین امام حسین(ع) متبلور گشته، زمانی است که بیعت را بر می‌دارد و می‌فرماید: خداوند شما را جزاى خیر دهد، بدانید که به همه شما اجازه می‌دهم که بروید و هیچ ایرادی هم نیست؛ اکنون پرده شب شما را فرو گرفته است به کمک این تاریکی از اینجا بروید.
و دوباره می‌فرماید: هر کس از شماحق الناسی بر گردن دارد، برود و به جهانیان بفهماند که حتی کشته شدن در کربلا ودر رکاب حسین(ع) هم از بین برنده حق‌الناس نیست.
تاسوعا روز نشان دادن محور قیام بود تا در کلاس عملی و واقعی به همگان نشان دهد که هدف او از این حرکت عظیم زنده کردن وبندگی واقعی خداست و از دینی که به ظاهر نماز وروزه و... و در باطن حاکمیت یزید ویزیدیان است، بیزار است.
در تاسوعا اوج وفاداری ابولفضل العباس را می‌بینیم که در مقابل امان‌نامه شمر مشق وفا کرد و سرمشق وفاداری در طول تاریخ شد امام حسین(ع ) در مقام برادر وفادارش فرمود: عباس را نزد خدا منزلتی هست که روز قیامت، همه شهیدان بر آن رشک می‌برند.
"در کلاس عاشقی عباس غوغا می کند
در دل هر عاشقی عباس مأوا می کند
هر کسی خواهد رود مکتب عشق حسین
ثبت نامش را فقط عباس امضا می کند"
مجاهدت‌هاى سیّدالشهدا علیه السلام و همه شهداى راه حق و فضیلت در طول تاریخ، براى آشنا کردن مردم با خداوند متعال و استقرار یگانهپرستى در سایه حکومت دینى در جهان بود؛ آنچه حسین(ع) را می‌آزرد، دوری مردم از روح دین و بندگی خدا بود.
امام حسین(ع) در تاسوعا آنقدر خودش و یارانش با ظرفیت و گشاده دل و گشاده دست شدند تا توانستند در عاشورا همه چیزشان را حتی عبدالله رضیع و شیر خوار یک روزه و علی اصغر یک ساله را نیز به خدا دادند.
تاسوعا روز نمایش جلوه‌های زیبایی از وفاداری، بصیرت و جدایی مرز اسلام حقیقی از اسلام ظاهری یزید، عشق و جانفشانی یاران اندک اما وفادار حسین (ع) است.
عشق و محبت به حسین عشقی است، الهی و دوستدار حسین محبوب خدا؛ حسین به تنهایی خود یک امت و آیین است او آیینه تمام نمای دین و ایین پیامبر است.
محبت وعشق به امام حسین (ع) دین، قومیت، مذهب و نژاد و رنگ نمی‌شناسد چراکه خدا خود عاشق محبان حسین است. ((احب الله من احب حسینا ))
انتهای پیام/60027
