دومین شب قدر مشهدی‌ها در خیابانی رو به بهشتِ امام مهربانی‌ها

به گزارش خبرگزاری فارس از مشهد، اولین شب از شب‌های قدر را در خانه ماندم، احیای خوبی بود؛ اما نه آنطور که باید.

تصمیم گرفتم شب دوم از این لیالی عزیز را به سمت حرم مطهر راهی شوم هر چند از دور؛ اما دیدن گنبد طلا حال و هوای دیگری دارد.

در راه حرم خیابان‌ها شلوغ و خلوت می‌شدند؛ متوجه می‌شوم بعضی جاهایی که مراسم احیا برگزار می‌شود شلوغ و بقیه خیابان‌ها سوت و کور است.

کم کم به میدان شهدا می‌رسم و رفته رفته جمعیت پیاده‌ها از سواره‌ها بیشتر به نظر می‌رسد چون از میدان به سمت حرم محدودیت ترافیکی دارد و راه برای عبور و مرور وسایل نقلیه بسته است و فقط عابرین حق عبور دارند.

چهارراه شهدا را مطابق عادت رو به حرم می‌روم غافل ازین که این راه همیشگی شهدا و حرم فعلا بسته است پس راه کج می‌کنم و به خیابان آیت‌الله واعظ طبسی می‌رسم.

همان خیابانی که مفهوم زیارت امام رضا(علیه‌السلام) این روزها به قدم زدن در آنجا خلاصه می‌شود، گنبد آقا از اینجا بهتر از هر جایی دیده می‌شود.

نوجوانانی که شب قدر را واکسی شده‌اند

در ابتدای خیابان چند نوجوان مشکی پوش با ماسک‌های سفید مشغول واکس زدن کفش‌های رهگذران کوچه باغ حرم هستند.

از جوانی که وسط کوچه ایستاده و مردم را برای واکس زدن کفش‌هایشان هدایت می‌کند می‌پرسم از طرف چه تشکلی آمدید؟ در پاسخ می‌گوید: هیچ جا! سه نفری تصمیم گرفتیم سه شب قدر همین کار را بکنیم شب اول جای دیگری بودیم و امشب اینجا آمدیم.

از او درباره علت این کار می‌پرسم که در پاسخ می‌گوید: به دلیل بیماری کرونا مردم شاید خیلی به غذا و یا خوردن نذری اعتماد نکنند و حتی مجاز هم نباشد؛ اما این کار به بهداشت فردی هم کمک می‌کند و ثواب هم دارد.

با او خداحافظی می‌کنم و با خودم فکر می‌کنم چطور نیت صاف و ساده این نوجوانان می‌تواند هر فرچه واکس را بالی کند برای اوج گرفتن روح و جانشان به سوی معبودی که امشب درهای رحمتش را به روی همه بندگانش باز گذاشته است.

غربتی از جنس قبرستان بقیع

مسیرم را ادامه می‌دهم و در خیابان رو به گنبد طلایی آقا قدم می‌زنم، خیلی شلوغ نیست و سکوتی آرامش بخش دارد، خوب که گوش را تیز کنی از کنار مردمی که روی زمین و یا زیر اندازی نشستند صدای یا من لا...یا علیم..سبحانک یا لاالله...را خیلی آرام می‌شنوی.

برخی از عاشقان هم خیلی وقت است که آمده‌اند و هنوز مشغول افطار و باز کردن روزه‌های خود هستند.

هر چقدر به انتهای خیابان می‌رسم مردمی که ایستاده‌اند رو به حرم بیشتر می‌شوند و ناخودآگاه حس قبرستان غریب بقیع آدم را فرا می‌گیرد و غربت آنجا را درک می‌کنی.

همانطور که گفتم زیارت امام رضا(علیه‌السلام) این روزها در دیدن گنبد طلا در انتهای این خیابان و راز و نیاز با حضرت خلاصه شده است که البته حال و هوای معنوی خوبی هم دارد.

جوشن‌خوانی خودجوش زائران

سکوت همچنان فراگیر است و جز صدای جوشن کبیر از تلفن همراه یک نفر و زمزمه مردم و گاهی هم صدای گریه و اشک صدای دیگری شنیده نمی‌شود.

برخی ایستاده مشغول راز و نیاز و دعا خواندن هستند و بعضی هم روی زمین نشسته اند؛ کودکان هم در این کوچه باغ رو به بهشت از این طرف به آن طرف می‌روند.

آقایی به گلدان‌های میان خیابان تکیه داده و جوشن کبیر را نسبتا با صدای بلندتری می‌خواند؛ از نان، پنیر و سبزی که در کنار خود گذاشته مشخص است روزه خود را هم در این کوچه باغ رو به بهشت باز کرده است.

بلندگویی در کار نیست؛ اما صدای جوشن کبیری که از حرم پخش می‌شود خیلی ضعیف به گوش می‌رسد؛ با این وجود مردی با صدای بلند فرازهای دعای جوشن کبیر را می‌خواند و مردم اطرافش هم با او هم نوا شده‌اند.

قدر شب‌های قدر حرم را بعد از این بیشتر می‌دانم

خواهر و برادر را می‌بینم که وسط خیابان به گلدان تکیه داده و قرآن به سر دارند؛ بعد از تمام شدن عبادتشان به سمت آن‌ها می‌روم و از حال و هوای شب قدر امسالشان می‌پرسم که برادر در پاسخ می‌گوید: هر سال عادت داشتم شب‌های احیا در حرم امام رضا(علیه‌السلام) باشم اما امسال از حضور داخل حرم محرومیم اما اینجا هر چه باشد از خانه ماندن بهتر است.

از او می‌پرسم به نظر شما بهتر نبود حرم برای شب‌های احیا باز شود؟ که در پاسخ گفت: ما تابع نظر ولی‌فقیه، علما و کارشناسان هستیم آن‌ها هم به فرضیات دینی اشراف دارند  و هم صلاح مردم را مدنظر دارند؛ حتما صلاح در بسته ماندن حرم بوده است اما با این وجود قدر شب‌های قدر حرم را بیشتر می‌دانم، شب اول جای دیگری بودیم؛ اما امشب حال و هوای اینجا بهتر بود و قطعا شب بعدی هم همین جا می‌نشینم و قرآن به سر خود می‌گیرم.

هر چقدر که می‌گذرد خیابان شلوغ‌تر می‌شود و مردم با کودکان در کالسکه هم به این خیابان می‌آیند تا امشب را احیا بدارند.

زائران و مجاوران امام مهربانی‌ها امسال بیشتر از پیش قدر حرم امام رضا(علیه‌السلام) را به خصوص در این شب‌های عزیز می‌دانند چرا که محرومیت از نعمت قدرشناسی را بیشتر می‌کند؛ برخی از زائران امام غریب پشت درهای حرم بساط سحری خود را هم آورده‌اند و می‌خواهند امشب را قدر بدانند و نماز صبح را در این کوچه باغ رو به بهشت برپا کنند.

=====================

گزارش: سراج الدین شاهرودی

=====================

انتهای پیام/ 70071/و