به گزارش خبرگزاری فارس از تالش، دبستان عشایری "انوار دشتکی بالا" یکی ده‌ها مدارس عشایری در این بخش است که معلمان دلسوز آن با کمترین امکانات و تحمل سختی‌های بسیار مشغول تعلیم و تعلم به دانش‌آموزان محروم آن هستند.
مسؤولین با ایجاد کلاس درس مجازی و معرفی برنامه‌های همچون شاد سعی در جبران این عقب‌ماندگی‌ها و آموزش به دانش‌آموزان کشور را دارند، اما اینجا در مدارس عشایری نه خبری از کلاس درس مجازی است و نه گوشی‌های هوشمند، دانش. آموزان اینجا امکان دسترسی به اینترنت و فضای مجازی را ندارند، این روستا تا چند سال پیش حتی راه دسترسی مناسبی هم نداشت چه برسد به اینترنت و فضای مجازی.
دانش آموزان مدارس عشایری که در شرایط عادی با صدها مشکل برای مدرسه رفتن مواجه هستند، ماه‌هاست که ویروس کرونا نیز بر مشکلات آنان اضافه‌شده، تعطیلی مدارس در کشور موجب برهم خوردن نظم برگزاری کلاس‌های درس و عقب‌ماندگی دانش‌آموزان از سرفصل‌های آموزشی شده است.
دبستان عشایری "انوار دشتکی بالا" در ۱۵ کیلومتری بخش حویق قرار دارد، این مدرسه پنج دانش‌آموز دارد و مبین شریفی معلم دلسوز این مدرسه برای اینکه دانش‌آموزانش از تحصیل بازنمانند کلاس‌های درسش را در فضای باز و با رعایت فاصله اجتماعی برگزار می‌کند.
اما عشق، همت و ایثار معلمان عشایری تالش هرگز اجازه نداد که دانش‌آموزان روستایی و عشایری از تحصیل علم بازبمانند، این معلمین دلسوز همه‌روزه با پای پیاده و موتورسیکلت این مسیرهای طولانی را طی می‌کنند تا با رعایت فاصله اجتماعی و هشدارهای بهداشتی کلاس درسشان را در فضای باز برگزار کنند.
به سمت روستای انوار دشتکی راه افتادیم، پس از طی مسیر کوهستانی به چند کیلومتری این روستا رسیدیم، بخشدار حویق در مسیر راه از محرومیت و شرایط سخت این روستاها در سال‌های گذشته می‌گوید و اینکه در طول سال‌های گذشته با مشکلات بسیاری مسیر دسترسی به این روستا را بازگشایی کردند.
مبین شریفی یکی از ده‌ها معلم عشایری بخش حویق و صدها معلم عشایری شهرستان تالش است که همه‌روزه مسیرهای پر پیچ‌وخم روستاهای کوهستانی را به عشق آموزش فرزندان بااستعداد این سرزمین طی می‌کنند.
نزدیک مدرسه شدیم دهیار روستا از قبل چند جفت چکمه برایمان آماده کرده بود، چکمه‌ها را پوشیدیم و راه افتادیم، جاده‌ای کم‌عرض که باران هم شب گذشته آن را گل‌آلود کرده است.
از دور کلاس درس آقای معلم در فضای باز مشخص بود، کلاس درسی ساده و بی‌ریا در میان جنگل و لا‌به‌لای درختان گردوی کهن‌سال و خانه‌های قدیمی با سقف‌های سفالی و خوش‌رنگ و نگار که زیبایی خاصی به این روستاها داده است.
گله‌های گوسفندان در حاشیه این مدرسه و سرک کشیدن آنان در کلاس درس نیز از نکات جالبی بود که به آن برخوردیم، معلم مدرسه به استقبالمان آمد.
همان ابتدا بخشدار حویق با اهدای جوایز نقدی به دانش‌آموزان، با توزیع بسته‌های بهداشتی و ماسک به معلم و دانش‌آموزان مدرسه انوار دشتکی از آنان خواست که مسائل بهداشتی را با جدیت بیشتری رعایت کنند.
آقای معلم از شرایط سخت مدارس عشایری و محرومیت و نبود امکانات در این روستاها می‌گوید که برای جلوگیری از عقب‌ماندگی دانش‌آموزانش همه روزه با عشق این مسیر را طی می‌کند.
او همچنین از اختصاص هزار متر زمین توسط یکی از اهالی جهت ساخت مدرسه سخن گفت و همه مردم و خیرین را جهت همکاری در ساخت یک مدرسه مناسب برای دانش‌آموزان این روستا دعوت کرد.
این معلم وظیفه‌شناس می‌گوید همیشه دوست داشتم معلم عشایری باشم و بتوانم به دانش‌آموزان مناطق محروم کمک کنم، دانش‌آموزان هم که گویا علاقه زیادی به معلمشان داشتند از روزهایی می‌گویند که آقای معلم خودش آن‌ها را از این جاده کم‌عرض عبور می‌دهد تا خدای‌نکرده در جاده گل‌آلود زمین نخورند.
آری معلمی شغل انبیا و تعلیم و تعلم عبادت است، معلمان شریفی همچون آقا مبین در این کشور بسیارند و تمامی سختی‌ها و محرومیت‌ها را برای موفقیت فرزندان این سرزمین به جان خریدند.
گویا بغض آسمان نیز از معصومیت و محرومیت و مهربانی این دانش‌آموزان شکسته و قصد باریدن دارد، خاطرات دوران کودکی‌ام را مرور می‌کنم، روزهایی که در شرایطی مشابه این دانش‌آموزان و در روستایی دورافتاده‌تر از انوار دشتکی، پای درس معلمانی باوجدان و دلسوز بابا آب داد را آموختیم.
دل کندن از این روستای زیبا کار سختی است اما چه کنیم که دیگر وقت رفتن است و باید از این دانش آموزان پرانرژی اما آرام و مظلوم خداحافظی کرد.
گزارش: عزیز عاقبتی
انتهای پیام/۳۳۸۹
