به گزارش خبرنگار سینمایی خبرگزاری فارس، سینماهای سراسر کشور از ۳ اسفندماه ۹۸ با هدف پیشگیری از شیوع ویروس کرونا و بنابر اعلام وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی تعطیل شده‌اند و زمان بازگشایی آن‌ها مشخص نیست.
سازمان سینمایی برای جبران ضرر و زیان صنعت سینما در ایام تعطیلات کرونایی پیش‌نویس بسته‌ای حمایتی را آماده کرد. تخصیص نوبت‌های نمایش فیلم به صورت شبانه، افزایش زمان نمایش فیلم‌های پرفروش، افزایش روز‌های نیم بها با هدف رشد ضریب اشغال، تغییر بازپرداخت وام سینماگران و هنرمندان و بخشودگی جرایم دیرکرد از سوی صندوق اعتباری هنر، اقداماتی است که بعد از بازشدن سینما‌ها عملی می‌شود.
از روز گذشته، برخی مشاغل فعالیت خود را از سر گرفته‌اند اما سالن‌های سینما و پروژه‌های سینمایی همچنان تعطیل هستند. درباره اثرات شیوع ویروس کرونا بر سینمای ایران با ایزد مهرآفرین، روزنامه‌نگار و منتقد سینمایی گفت‌وگو کردیم.
او در ابتدای این گفت‌وگو اظهار داشت: سینمای ایران تازه داشت بعد از سالها دست و پنجه گرم کردن با مرگ کمی جان می گرفت. تازه داشت می فهمید که مردم چه فیلم هایی را دوست دارند و چه فیلم هایی را دوست ندارند. بخش خصوصی تازه داشت خودی نشان می داد و برای سینمای دولتی خط و نشان می کشید. امید این را داشت که در سال ۹۹ با حجم فیلم های متفاوت، تازه و بفروش در کنار کلی سینما و پردیس سینمایی جدید، بالاخره بعد از سالها روی پای خود بایستد و به عصای این و آن احتیاجی نداشته باشد. سینمای ایران باشد برای همه ایرانی ها.
وی افزود: اما نشد آنگونه که باید میشد. هیولای کرونا آمد و یک شبه مثل سیلی همه امید و آرزوهای سینما را با خود برد. «تراژیک» و دردناک مثل خیلی از فیلم های خود سینما. ولی حتی در تلخ ترین فیلم های سینما هم یک نقطه امید و روزنه نوری وجود دارد. درست مثل تکان خوردن دست محمد در فیلم «رنگ خدا». جایی که پدر تن بی جان محمد را از آب دریا گرفته است. جایی که می شود امید داشت که از پس هر فاجعه ای، شادی و زندگی دوباره متولد بشود. مثل تکان خوردن آن دست نوزاد در فیلم «ارتفاع پست». ولی ظاهرا قصه سینمای ایران شبیه هیچ فیلم سینمایی نیست و می خواهد پایان فیلم را با تلخی و سیاهی تمام کند و تیتراژ بالا بیاید.
مهرآفرین ادامه داد: متاسفانه باید گفت کسانی بین سینماگران و مدیران سینمایی هستند که دوست ندارد سینما دوباره زنده شود. هستند کسانی که دوست دارند تا جایی که می شود سالن های سینما خالی از مخاطب باشند و نور هیچ پروژکتوری دیگر بر پرده نقره ای سینما تابیده نشود.
وی گفت: سینمای ایران تا دلتان بخواهد «خانه» دارد، تا دلتان بخواهد شورا و اتحادیه و صنف دارد. تا دلتان بخواهد کارشناس و منتقد دارد، ولی آن چیزی که ندارد یک دلسوز واقعی است.
این منتقد ادامه داد: «خانه» اش که شده خانه آخرت اهالی سینما. اتحادیه تهیه کنندگاش جایی شده برای اختلاف و منیت چند تهیه کننده‌ای که سالهاست دیگر حرفی برای گفتن در سینما ندارند. تهیه کنندگانی که فیلمهایی با سرمایه دولتی می سازند و اگر حتی ۲ هزار مخاطب هم داشته باشد برایشان مهم نیست، چون با رانت برای خود دم و دستگاهی به هم زده اند و سود را در تولید برده اند نه روی پرده. تصور کنید این سینما فقط ۴ تا صنف تهیه کننده دارد. چرا؟ چون هیچ کدام آن دیگری را قبول ندارد!
وی تصریح کرد: راست و حسینی کسی به فکر خود سینما نیست. حرفش را می زنند، ولی شده لق لقه زبان. کسی ایده و برنامه و طرحی ندارد. شاید باورش سخت باشد، ولی کاملا واقعی است که خیلی از همین تهیه کنندگان که صبح تا شب درباره تعطیلی پروژه های سینمای سخنرانی می کنند، نانشان در باز نشدن و تعطیلی سینماست. دوست دارند در دفتر کارشان روی صندلی بنشینند و در نوستالژی گذشته خود غرق شوند. به قول معروف اینها «آرد خود بیخته و الک خود را آویخته اند» و چون دیگر نمی خواهند و یا نمی توانند با نیروهای تازه نفس سینما رقابت کنند، به همین خاطر برایشان مهم نیست که سینما باز بشود یا نشود. برایشان مهم نیست که الان ۵-۶ هزار نفر بیکار در خانه هایشان نشسته اند بدون هیچ امیدی.
مهرآفرین با طرح این پرسش که چه کسی پاسخگوی ۶ هزار سینماگر بیکار و در خانه نشسته است، ادامه داد: بیانیه می دهند که کارها را تعطیل کنید و حق ندارید فلان کار یا بهمان کار را بکنید. ولی خب کسی نمی گوید راهکار چیست؟ کسی نیست که بگویید تکلیف آن تهیه کننده بخش خصوصی که در نیمه فیلمبرداری کار را تعطیل کرده چیست؟ تکلیف پروژه ای که چند جلسه از فیلمبرداری اش مانده چیست؟
وی در پایان گفت: اشکالی ندارد تعطیل باشند. ولی چه کسی ضرر تهیه کنندگان غیردولتی را می دهد؟ گویا هیچ برنامه و ایده ای وجود ندارند. این سینما از مدیریت اشتباه رنج می‌برد و جان می دهد.
انتهای پیام/
افشای کامل
روایتگری موثر
زیستگاه رسانه
قصه های کرونا
کد اقناع
کیفیت حکومت
