روایتی از یک انتظار تلخ/ وقتی قرآن، وسیله نجات ما شد

گروه خانواده: مریم اویسی؛ ازدواج یکی از شیرین ترین اتفاقاتی است که می تواند ، مسیر زندگی افراد را تغییر دهد. تجربه زیستی جدید که با وجود چالش ها و دغدغه های زیاد ، رنگ و بوی استقلال و تعهد و عشق می دهد، همسران، ناگزیر فاصله زیادی با زندگی مجردی پیدا می کنند. همه چیز از یک امضا و یک قول شروع می شود که در میان شادی و هلهله دوستان و خانواده ها آشکار و شرعی می شود. اما کسانی که داشتن فرزند را تجربه کردند ، این موهبت الهی را بهتر و شیرین تر از هر اتفاق و تصمیمی در زندگی می دانند.

درست چند سال پس از عقد زناشویی، زمانی فرا می رسد که زن و شوهر ، خلا حسی را درک می کنند که  به آنها گوشزد می  کند ، جای خالی کسی احساس می شود که گرچه با آمدنش، شلوغی و بی خوابی جایش را به آرامش و سکوت و خلوت های دو نفره می دهد اما ثمره عشق و علاقه است و انگیزه ای برای زندگی تلقی می شود.

برای هر زن و شوهری ، زمان رسیدن به این حس و درک این خلا متفاوت است اما می توان گفت که در اکثر زوج ها ، این موضوع ، سرانجام محقق می شود و انتظار برای داشتن فرزند به یکی از دغدغه های زوجین تبدیل می شود.

برخی از خانواده ها بدون هیچ مشکلی می توانند به این موهبت الهی دست پیدا کنند و طعم شیرین پدر و مادر شدن را بچشند اما در این میان کسانی هستند که داستان زندگی شان ، متفاوت تر است و برای در آغوش گرفتن فرزندشان ، تلاش و هزینه زیادی کردند.

سمانه و حسین زوجی هستند که قصه متفاوتی از پدر و مادر شدن دارند. قصه ای که گرچه فراز و نشیب و امید و نا امیدی زیادی دارد اما سرانجامش درست مثل قصه های کودکانه شیرین است و لذت سه نفره شدن خانواده شان به حدی زیاد است که تلخی روزهای درد و انتظار را به فراموشی بسپارند.

آنچه در ادامه این گزارش می خوانید ، روایتی است از آغاز زندگی مشترک این زوج جوان تا لحظه ای که توانستند لقب پدر و مادر را بگیرند .

اند احوالات سال اول ازدواج

سمانه: سال اول ازدواجمان یک سال پر از چالش و عشق و لحظه های فوق العاده بود. ما بعد از نزدیک به یک سال ، دوران عقد و نامزدی ، توانستیم با هم به زیر یک سقف برویم و البته چون من و حسین از دو فرهنگ متفاوت بودیم ، طبیعتا مشکلات زیادی بر سر راهمان قرار داشت اما می توان گفت که با وجود همه مشکلات و تضادهای فرهنگی ، بازهم سال اول ازدواجمان یک سال پر خاطره و شیرین بود. هر دوی ما از کنار هم بودنمان لذت می بردیم و هیچ چیزی نمی توانست بین ما فاصله ایجاد کند.

حسین: به نظر من هم ، سال اول ازدواجمان ، یک سال تکرار نشدنی، خاطره انگیز و پر از تازگی بود. در آن زمان ، سعی می کردیم ، هر چه زودتر دل خوری ها را رفع کنیم و از هم ناراحتی کهنه ای نداشته باشیم. سمانه ، ذوق هنری و کدبانویی خودش را به نمایش می گذاشت و من هم با انگیزه مضاعف سرکار می رفتم و با انرژی به خانه برمی گشتم. بعد از اولین سالگرد ازدواجمان بود که فکر پدر شدن از سرم گذشت و سعی کردم به طور غیر مستقیم ، سمانه را از این علاقه آگاه کنم تا نظر او را هم بدانم. سمانه در آن زمان ، واکنش زیادی به این موضوع نشان نداد و انگار از شنیدن و حرف زدن راجع به آن طفره می رفت.

سمانه : دقیقا ، همین طور بود. من احساس می کردم که تازه ، توانستم طعم خوشبختی و عشق را به خوبی احساس کنم و فکر می کردم اگر این خوشبختی همیشه به این شکل بین من و حسین وجود داشته باشد، دلیلی ندارد که خودم را برای به دنیا آوردن بچه ، به زحمت و دردسر بیندازم. راستش ، آن روزها احساس می کردم که هیچ وقت به وجود فرزند ، نیازی نداشته باشم علی الخصوص به خاطر اینکه برای بارداری و شیر دهی  هم آزادی های کنونی ام را ازدست می دادم و هم از لحاظ جسمی و اضافه وزن ، به زحمت می افتادم.

سال سوم ازدواج، احساس نیاز به تغییر

حسین: به خاطر آرامش روحی و روانی سمانه از تکرار خواسته ام یعنی بچه دار شدن، نزدیک به دوسال چشم پوشی کردم و سعی کردم خودم را با برنامه ای که سمانه برای زندگی مان چیده بود، هماهنگ کنم اما از هر فرصتی استفاده می کردم تا تلویحا علاقه خودم را به فرزندآوری نشان دهم و کشش سمانه به بچه دار شدن را نیز بیشتر کنم. مثلا در جمع های فامیلی ، با کودکان و نوزادان ارتباط صمیمانه و مهربانانه ای داشتم و هم بازی آنها می شدم تا سمانه متوجه علاقه ام شود و حتی می دیدم که اطرافیان هم به سمانه گوشزد می کردند که حسین علاقه زیادی به پدر شدن دارد و بهتر است زودتر خانواده شما هم سه نفره شود.

سمانه : با وجود اینکه اطرافیان ، این سخنان را می گفتند اما من توجهی نمی‌کردم و بهانه مشغله کاری و یا درسی ام را می آوردم و فکر می‌کنم حسین هم متوجه این موضوع شده بود که هیچ آمادگی برای مادر شدن ندارم. من بدون هیچ دلیل منطقی ، این اتفاق مهم را به تعویق می انداختم. شاید برخی از زوج ها با خودشان بگویند که ما به دلیل مشکلات مالی یا اقتصادی ، دلیل منطقی برای به تعویق انداختن بچه دار شدن داریم اما واقعیت این است که این گونه مشکلات، همیشه و حتی بدون فرزند هم گریبانگیر خانواده هاست و باید واقع بینانه به این موضوع نگاه کرد که در دو کفه ترازو چه چیزی قرار دارد. یک کفه ترازو ترس از مشکلات اقتصادی است و کفه دیگر نا باروری به خاطر تعویق بیش از حد بارداری است.

به رزاقیت خدا ایمان داشتم

حسین : من با وجود آنکه مستاجر بودیم و برای گذران زندگی ناچار بودم ، اضافه کاری کنم اما باز هم به دنبال فرزند آوری بودم چرا که در خانواده ای بزرگ شدم که به من از همان دوران کودکی گفته شده که به رزاقیت خداوند ایمان داشته باشم و او به من کمک می کند. به همین خاطر از تولد فرزندم ترسی نداشتم و خودم را برای تلاش بیشتر آماده کرده بودم.

انتظار برای جواب آزمایش مثبت

سمانه : بالاخره تصمیم گرفتم که دست از مقاومت بر دارم و برای مادر شدن آماده شدم. تصور می کردم که به محض اینکه اراده کنم و به دنبال فرزند آوری باشم ، این اتفاق می افتد ، چکاپ های پیش از بارداری را انجام دادم و هیچ مشکلی از لحاظ پزشکی وجود نداشت و هر روز را به امید باردار شدن می گذراندم . تا جایی که برنامه ریزی می کردم که فقط تا چند ماه دیگر سرکار می روم ولی هر ماه ، امیدم نا امید می شد و گریه جایش را به خوشحالی و ذوق بارداری می داد و این ماجرا تا یک سال ادامه یافت. به گفته پزشکم ، به دلیل آنکه زیر 30 سال ، سن داشتم اجازه داشتم تا یک سال بدون استفاده از هیچ دارویی برای بارداری اقدام کنم و پس از آن نیاز به مراقبت پزشکی داشتم. استرسم بالا رفته بود و از طرفی ، خواسته خانواده ها و اطرافیانم برای فرزند آوری ، بیشتر مرا تحت فشار قرار می داد. حسین هم نمی توانست ، دغدغه های من را درک کند و گرچه به دنبال آرام کردنم بود اما بازهم ، از آنچه در ذهن من به عنوان یک زن می گذشت ، بی خبر بود.

حسین: سال اول اقدام برای فرزندآوری ، روزهای سمانه به دو قسمت تقسیم می شد یا ذوق و خوشحالی و دعا و انرژی مثبت فرستادن برای بارداری یا ناراحتی و نا امیدی و گریه کردن به خاطر آنکه جواب آزمایش و تست بارداری منفی می شد. شرایط بدی بود و من هم هر کاری می کردم نمی توانستم او را آرام کنم. با مراجعه دوباره او به پزشک و تزریق ماهانه آمپول‌های هورمونی این امید درون او زنده شد که این بار نتیجه آزمایشات مثبت خواهد بود اما این پروسه 6 ماهه درمانی هم نتیجه نداد و من مستاصل شده بودم که چطور او را آرام کنم.

روزهای تلخ رسید

سمانه : خوب به خاطر دارم که درد درمان هایی نظیر IUI را می کشیدم و اشک می ریختم که چرا مانند سایر زنان ، نمی توانم به راحتی باردار شوم. شالوده زندگی ام از هم پاشیده بود و دیگر نه خبری از روزهای طلایی زندگی زناشویی بود و نه حتی روزمرگی معقولی داشتم. تمام زندگی من در یک برگه جواب آزمایشی خلاصه شده بود که متصدی آزمایشگاه با لبخند و گفتن  جمله مبارک باشد ، به من بدهد.  دیگر حسین ، نیازهایش و حتی احساساتش را نمی دیدم و فقط و فقط برایم بچه دار شدن مهم بود. دل نازک شده بودم و هر کس ، از من کوچکترین سوالی درباره بچه دار شدن می پرسید ، اشک می ریختم و احساس تحقیر شدگی داشتم.

حسین : سمانه ، آن روزها ، لحظات تلخ و سختی را پشت سر می گذاشت . او میل من برای پدر شدن را می دانست و بیشتر از همه چیز ، این موضوع ،  او را اذیت می کرد. دیگر آن سمانه شاد و سرحال و کدبانو و هنرمند نبود. در محیط کار هم به مشکل بر خورده بود و نمی شد به رفتارش اعتراض کرد. اما من هم آن روزها ، حال خوبی نداشتم. از یک طرف به خودم لعنت می فرستادم که چرا بچه دوست دارم و از یک طرف هم باید هم پای او در بخشی از قسمت های درمانی حضور پیدا می کردم . یکی از سخت ترین قسمت های درمان ناباروری برای من ، اقدام برای انجام IUI  بود. چرا که در این روش درمانی ، حضور زن و مرد برای درمان لازم است و من معذب بودم. با این حال ، تلاش کردم تا با دیدن افرادی مانند خودم در مرکز درمانی ، موضوع را برای خودم حل کنم.

ناکامی پشت ناکامی

سمانه : بیشتر از 8 سال از ازدواج ما می گذشت و من با وجود آنکه 3 سال برای بارداری اقدام کرده بودم و روش های مختلف درمانی را تجربه کرده بودم اما همچنان ، نتوانسته بودم مادربودن را تجربه کنم. آخرین راهی که پیش روی ما وجود داشت ، انجام IVF  بود و من داشتم خودم را برای این کار آماده می کردم. آی وی اف ، از آن نوع درمان هایی است که لقاح تخمک و اسپرم به صورت آزمایشگاهی انجام می شود و زن باید تا مدت زیادی تحت نظر پزشک و در استراحت مطلق باشد. این امر مستلزم استعفای من از شغلم بود و من به جایی رسیده بودم که حاضر بودم تمام زندگی ام را بدهم ولی طعم مادرشدن را بچشم.

قرآن پناهگاهم شد

سمانه :علاوه براین ، هزینه های زیاد این روش درمانی هم بود که من و حسین را وادار می کرد که از اطرافیان، پول قرض بگیریم. من به خاطر شغل و درآمدم ، بچه دار شدن را به تعویق انداخته بودم و حالا باید تمام پول و پس اندازهایم را برای این کار هزینه می کردم و حتی از دیگران قرض می گرفتم. این نقطه از زندگی بود که معنای آیات خدا در قرآن کریم را درک کردم که از ترس کمبود مالی ، فرزندانتان را نکشید . من بچه ای را از بین نبرده بودم اما با ترس از مشکلات اقتصادی و فرافکنی آن بر روی موضوعات شغلی و تحصیلی ، به دنیا آوردن فرزندم را به تاخیر می انداختم. پس از این اتفاق و درست پنج ماه مانده به زمان انجام IVF ، به قرآن پناه بردم و با کلماتش آرامش گرفتم . دست از افسردگی و غصه خوردن کشیدم و بد خلقی را کنار گذاشتم . آرامشی که به روح و روانم جاری می شد ، شبیه یک معجزه بود . صبور تر شده بودم و از هر حرف و کلامی نمی رنجیدم. بیشتر به زندگی زناشویی ام بها می دادم و فقط در حال زندگی می کردم . غصه گذشته و حسرت آینده را نمی خوردم و توانسته بودم به تعادل روحی برسم.

حسین : سمانه ، ناگهان تغییر کرد. صبور و آرام شده بود و رفتارش برای من روزهایی را تداعی می‌کرد که در ابتدای ازدواج ، همه چیز را آسان می گرفتیم و عشق بین‌مان بیشتر و بیشتر می شد. انگار از اینکه نتواند بچه دار شود ، نمی ترسید و در دلش آرامش و اطمینانی به خدا داشت که من را هم آرام می کرد. برایم باور کردنی نبود ولی وقتی از IVF و عدم موفقیت آن حرف می زدم ، به جای آنکه از کوره در برود ، با لحن آمرانه و سرشار از ایمانی می گفت که هر چه خدا بخواهد ، همان می شود . رفتارهای او باعث شد تا کابوس چند ساله من از روزهای تلخ تلاش برای بارداری تمام شود . زندگی ما تا موعد درمان آخر به حالت عادی خود برگشته بود تا اینکه معجزه خدا برای ما تفاق افتاد. معجزه ای که حاصل از ایمان و توکل به خدا بود و صبر برای آنچه مقدر کرده است.

عشق و صبر و ایمان نتیجه داد

سمانه : حدود دوماه به انجام آی وی اف مانده بود و من برای چکاپ نزد پزشک رفته بودم . او به عنوان یک روش کمک درمانی انجام عکس رنگی از رحم را به من توصیه کرد و من هم دستور پزشک را انجام دادم. حال روحی ام روز به روز بهتر می شد و انس و ارتباطم با خدا هر روز بیشتر و بیشتر می شد. هیچ وقت روز موعود را فراموش نمی کنم که برای انجام آی وی اف به مرکز درمان نا باروری مراجعه کردم و پزشک پس از انجام سونوگرافی به من گفت که خانم ، شما که باردار هستی ، برای چی وقت آی وی اف گرفتی؟ انجام عکس رنگی موجب شده بود تا مشکل نا باروری من حل شود. باورم نمی شد که بالاخره ، خدای بزرگ، جواب تلاش و دعاهایم را داده بود. درست وقتی که یاد گرفتم صبور باشم و با آرامش ، پروسه درمان را طی کنم ، نتیجه مطلوب را گرفتم و حالا محمد طه کوچولوی من سه سالی است که به زندگی ما رنگ عشق و سرزندگی بخشیده است.

حسین: وقتی ، سمانه این خبر را به من داد ، نفهمیدم چگونه ولی خودم را به امامزاده رساندم و اشک ریختم و سجده شکر به جا آوردم . هنوز هم 20 فروردین ماه هر سال ، هر طور که شده خودم را به امامزاده صالح بن موسی (ع) می رسانم و هم شکر این هدیه الهی را به جا می آورم و هم برای تمامی زوج های منتظر فرزند دعا می کنم. 20 فروردین ، موعد انجام آخرین روش درمانی ناباروری بود که خدا هدیه بزرگش را به ما داد و ما توانستیم خانواده مان را بزرگ کنیم.

_{*عکس‌ها تزیینی هستند و بنابر خواسته این زوج از انتشار عکس‌های واقعی آن‌ها معذوریم.}  

انتهای پیام/