رزمندگان سفیدپوش در خط مقدم مبارزه با دشمن نوظهور

به گزارش خبرگزاری فارس از رشت، چندی از بحران سفید برف در استان گیلان نمی‌گذرد که بحران دیگری دامن‌گیر این استان شد، کرونا که زود نامش را بر سر زبان ایرانیان جا کرده و این روزها نقل مجالس شده که البته مجالس و گردهمایی‌ها را نیز ازهم‌پاشیده است بحران دیگری است که عده‌ای اذعان دارند همان برف برایمان بهتر بود کاش همان قطعی برق‌ها و انسداد راه‌ها می‌ماند اما این ویروس تازه به دوران رسیده پایش به ایران نمی‌رسید.

در تمام اخبار ضدونقیضی که از این‌سو و آن‌سوی رسانه‌ها دست‌به‌دست مردم می‌رسد و قلبشان را پر از وحشت و اضطراب ویروسِ نام‌آشنای ترسناک اما به گفته متخصصان بهداشت کم‌خطر می‌کند، یک خبر همواره تکرار می‌شود، خبری که شاید کمتر به آن توجه می‌شود یا به‌اندازه کافی به آن پرداخته نمی‌شود: حضور «پرستاران».

پرستارانی که همیشه بر بالین بیماران حاضرند و هیچ‌گاه سنگر سفید ایستگاه پرستاری را ترک نمی‌کنند و با بال‌های سفید هرلحظه بر بالین بیماران حاضر می‌شوند، پرستارانی که امید بیمارانی هستند که برای بهبودی خود را به تخت‌های بیمارستان می‌سپارند تا با دست‌های شفابخش آن‌ها بهبود یابند.

امروز اما این حرفه مقدس بیش‌ازپیش هوادار دارد و آن‌هم به دلیل شیوع این مهمان ناخوانده، کرونا ویروسی است که نا غافل به ایران آمد وعده‌ای از هم‌وطنانمان را به خود مشغول و راهی بیمارستان کرد، از این حیث کار پرستاران سخت‌تر و دشوارتر شده است.

پس از شیوع کووید ۱۹ با همان نام مستعار کرونا، در هر استان و شهرستان بیمارستانی را به‌عنوان مرکز درمان کرونا اختصاص دادند که بیمارستان رازی رشت نیز به‌عنوان مرکز کرونا در کلان‌شهر رشت معرفی شد البته متأسفانه شمار مبتلایان به این ویروس نیز در رشت افزایش یافت، این بیمارستان نیز به گفته کادر درمان رازی، تمامی مراجعین را از خودش راضی و پذیرش کرد.

برخلاف شایعاتی که در فضای مجازی مبنی بر عدم پذیرش برخی از بیماران آنفلوآنزایی در بیمارستان رازی رشت دست‌به‌دست می‌شود، یکی از پرستاران می‌گوید: از شنبه‌شب که شیوع این بیماری در ایران شدت گرفت و در گیلان نیز چند مورد بیمار مشکوک گزارش شد اورژانس ۲۱ تخته بیمارستان رازی ۴۱ پذیرش انجام داد بنابراین شایعاتی که می‌پیچد صحت ندارد، ما همه بیماران را پذیرش می‌کنیم، حتی گاها پیش‌آمده که پرونده بیمارانی که ترخیص می‌شود برای تسویه‌حساب نمی‌فرستیم و از آن‌ها می‌خواهیم زودتر بروند تا بتوانیم بیماران دیگر را پشت خط پذیرش کنیم.

پای درد و دل کادر زحمتکش اورژانس بیمارستان رازی رشت نشستیم، بیمارستانی که پس از اعلام اولین فردی که تست کووید 19 او مثبت اعلام شد به‌عنوان مرکز درمان کرونا در رشت در نظر گرفته شد، اکنون تمام مبتلایان به آنفلوآنزا در این بیمارستان پذیرش می‌شود و پرستاران اورژانس معتقدند که وضعیت بسیار سخت و پیچیده شده، البته یکی از پرستاران می‌گوید: «به دلیل اینکه این قسمت از رازی بخش عفونی بوده همیشه چالش‌های خاص خودش را داشته اما کنون به دلیل مراجعین زیادی که دارد وضعیت اسفباری پیداکرده است».

متأسفانه پرسنل بیمارستان نیز به دلیل کمبود نیروی انسانی چند نوبت کار می‌کنند و با بیماران آنفلوآنزایی و شبه آنفلوآنزایی در تماس مستقیم هستند، این عوامل دست‌به‌دست هم می‌دهند تا سیستم ایمنی بدن این جهادگران عرصه بهداشت و سلامت ضعیف شود ولی همچنان خط مقدم بیمارستان را قوی و سرپا نگه‌دارند.

به اذعان یکی از بانوان پرستار بیمارستان رازی رشت که البته در بخش اورژانس نیز فعالیت می‌کند، متأسفانه تجهیزات کافی در اختیار کادر درمان قرار ندارد، ماسک و لباس به‌زحمت به دست پرسنل می‌رسد و گاهی دستکش در هر شیفتی یک بسته به دست پرسنل می‌رسد.

او می‌گوید که باید چندین بار تماس گرفته شود تا تجهیزات را طبق لیستی که از نیازمندی‌های کادر درمان اعلام می‌کنیم به اورژانس بدهند و بابت همان لیستی که داده می‌شود نیز باید منتظر بمانند تا پرستاران برای عصر و شب تجهیزات لازم داشته باشند.

«اما پرستاران ۱۲ ساعته کشیک می‌دهند و لباس‌هایشان را درنمی‌آورند» این جمله این بانوی پرستار کمی ذهنم را به خود مشغول کرد، چطور می‌توان ۱۲ ساعت سرپا ماند و از بیمارانی مراقبت کرد که هرکدام استرس و اضطراب بیماری بر آن‌ها غلبه کرده ولی آسوده بود، چطور می‌توان حتی برخی مواقع تجهیزات کافی هم نداشت ولی باانگیزه بر بالین بیمار حاضر شد و به قوت قلب داد؟ این‌ها قطعاً از پرستاری برمی‌آید که قسم‌خورده حامی و حافظ بیمارانی باشد که با هزار امید بر تخت‌های بیمارستان دراز می‌کشد تا درمان شود.

«می‌توان گفت که همه ما نیز به‌نوعی به این ویروس مبتلا هستیم اما باانگیزه ایستاده‌ایم چون اگر ما نباشیم بیمار انگیزه خودش را از دست می‌دهد» راست هم می‌گوید این پرستار، او معتقد است تنها حس انسان‌دوستی و ایران‌دوستی است که باوجود همه این مشکلات؛ پرستاران را برای حضور هرروزه در بیمارستان رازی رشت ترغیب می‌کند.

به گفته این پرستار دلسوز برخی از پزشکان و چند نیروی کادر درمان از روزها نخست جا زدند و مابقی را تنها گذاشتند، با صدایی مهربان ادامه می‌دهد: «ما هم می‌توانستیم برویم اما حسی ما را به بیمارستان می‌کشاند، دوست داشتن مردمی که امروز بیش از گذشته به حضورمان نیاز دارند، به‌هرحال پرستاری شغلی است که قبول کردیم، هرچند اورژانس بیمارستان رازی رشت همیشه مشکلات خاصی داشت و کار در این بخش سخت بود اما گمان نمی‌کنم در چنین شرایطی تنها گذاشتن مردم کار درستی باشد، این حس ایران‌دوستی و مردم‌دوستی است که ما را برای کار به بیمارستان می‌کشاند».

از او پرسیدم که برخی مردم از ترس ابتلا به ویروس از یکدیگر دوری می‌کنند چطور شما در قلب حادثه ایستاده‌اید؟ می‌گوید: «مگر مردم چه گناهی دارند، داشتن استرس و اضطراب طبیعی است، بالاخره یک نفر باید باشد که از این مردم و بیماران مراقبت کند، باید یک نفر باشد که به مردم بگوید چطور دارو مصرف کنند، این علاقه شغلی نیز یکی دیگر مواردی است که پرستاران را علاقه‌مند و باانگیزه نگه می‌دارد تا در شیفت‌های خود حاضر شوند».

پرسیدم که آیا خانواده‌هایتان مخالف حضورتان در بیمارستان نیستند؟ به‌هرحال اعضای خانواده هم نگران حال شما می‌شوند، اما این سفیدپوش جهادگر گفت که همسرش بهترین پشتیبان و حامی او برای حضور در بیمارستان است، با کلامی رضایت‌بخش ادامه داد: «به‌هرحال ما اعضای یک خانواده‌ایم و قول دادیم تا در سختی و آسانی در کنار هم باشیم و اکنون شرایط زندگی من این‌گونه شده و خانواده‌ام نیز در این سختی با من شریک هستند و دشواری این کار را پذیرفته‌اند، من در بیمارستان پرستاری می‌کنم و زمانی که به خانه می‌روم همسرم پرستار من است و با انواع دم‌نوش‌ها از من مراقبت می‌کند و تأکید می‌کند که به‌اندازه کافی استراحت کنم».

چند روزی است که تصویری در شبکه‌های مجازی دست‌به‌دست می‌شود، تصویر سردار شهید حسین املاکی، فرماندهی گیلانی که در بحبوحه جنگ و نبرد و آتش حملات و شیمیایی ماسک از صورتش برداشت و به بسیجی‌ای که ناله و استمداد کمک می‌طلبید، اهدا کرد، گرچه هر دو شهید شدند و به اولیای الهی پیوستند اما این اقدام تنها از یک قهرمان بزرگ برمی‌آمد، قهرمانی که رهبر معظم انقلاب در وصفش فرمود: «شهید املاکی شما، که توی میدان جنگ شیمیایی زدند و خودش هم آنجا در معرض شیمیایی بود، بسیجی بغل‌دستش ماسک نداشت، شهید املاکی ماسک خودش را برداشت بست به‌صورت بسیجی همراهش! قهرمان یعنی این.»

به نظر من امروز هم در جنگی قرارگرفته‌ایم که ترس از خطر ابتلایش شهر را مانند حکومت‌نظامی کرده، مردم کمتر از خانه‌ها بیرون می‌آیند اما هنوز رزمندگانی که خط زندگی شهید املاکی را طی می‌کنند باقدرت از خانه‌های خود بیرون می‌آیند و حتی همین ماسک مناسب را ندارند، شاید برای جلوگیری از ابتلا به کرونا ویروس ماسک تأثیر چندانی نداشته باشد اما خانم پرستاری که با او صحبت می‌کردم می‌گفت «اگر امکانات کافی اعم از ماسک N95  و دستکش و لباس به‌اندازه کافی داشته باشیم پرستاران این استرس را نخواهند داشت و باانگیزه‌تر کار می‌کنند، در حال حاضر داشت آرامش خاطر برای پرسنل و کادر درمان بیمارستان رازی در اولویت است تا احساس امنیت داشته باشند».

در انتها یاد کلیپ‌ها و پیام‌هایی افتادم که در فضای مجازی سروصدای عجیبی به پا کرده بود، اینکه پرستاران قرنطینه شده‌اند و از خانواده خود دور هستند اما این پرستار زحمتکش با این جمله که «هیچ پرستاری در بیمارستان رازی رشت قرنطینه نشده است» خیالم را راحت کرد، به گفته این بانوی پرستار اولین بیماران آنفلوآنزایی را بیمارستان رازی پذیرش کرد و به‌هیچ‌عنوان قرنطینه پرستاران صورت نگرفته و همه سر شیفت حاضر شدند و انگیزه‌شان بیش از قبل است و احساس می‌کنند اگر اکنون کوتاهی کنند و در شیفت خود نباشند هم به همکاران خود و هم به مردم فشار مضاعفی می‌آید بنابراین باانگیزه بیشتر و نیروی مضاعف به مردم خود خدمت می‌کنند.

انتهای پیام/۸۴۰۰۷/م