گروه هنر و رسانه؛مریم اویسی: ابر بارانش گرفته، به کارگردانی مجید برزگر داستان یک پرستار است که برای کمک به یک پیرمرد بیمار راهی شمال کشور می شود.
در همان سکانس ابتدایی، دیالوگ پرستار با بیماری که از خودکشی ناکام بیرون آمده است و اشاره به خودکشی دسته جمعی نهنگ ها و البته تاکید زیاد روی جمله «درد داری» نشان می دهد که این پرستار یاریگر افرادی است که دیگر امیدی به ادامه زندگی ندارند و می خواهد با کمک به آنها، حال خودش را نیز خوب کند.
فضای سرد بیمارستان، استفاده از رنگ‌های خنثی و سرد، نماهایی که نیمی از تصویر در سایه قرار دارد همه نشان از این دارد که روح زندگی در این بیمارستان کمرنگ شده و سارا( با بازی نازنین احمدی) که در چهره اش، احساسات دیده نمی شود، می خواهد این روح را به بیماران برگرداند.
هنوز دقایق زیادی از شروع فیلم نگذشته که کلوزآپی را از یک ساعت شنی بینیم. ساعتی که شکلی از دریا و ابرهای بالای آن است، و از بین رفتن تدریجی ابر شنی و تبدیل آن به آب دریا که چرخه تشکیل باران است، خود مبین دلیل نامگذاری فیلم است.
در چند صحنه مختلف از فیلم، تابلوهایی نقاشی شده از دریا را می بینیم که این آمادگی را به مخاطب می دهد که ردپای داستان را باید در کنار دریا دنبال کند.
رابطه سارا با همسرش در یک تضاد آشکار قرار دارد. وقتی همسرش موسیقی پخش می کند و زمزمه می کند او به سکوت احتیاج دارد. وقتی همسرش با تی شرت و شلوارک است او یک پلیور بر تن دارد و کلاه به سرش است. همسرش دوست دارد مهاجرت کند ولی او به دنبال ماندن در ایران است. همه این عوامل نشان دهنده این است که زن بیشتر از اینکه دغدغه سامان دادن خانواده اش را داشته باشد، دغدغه بیمارانش را دارد. او با یک زخم و خلاء در این زندگی مشترک وارد شده و با بهبود حال بیمارانش به دنبال التیام زخم‌های خودش است.
در لوکیشن شمال کشور هم سرما تکرار می شود و باران تند، هوای ابری و خانه ای که رنگ های مرده دارد نیز نشان از همان اوضاع و جوی دارد که بر بیمارستان حاکم بود.سردی که در محیط زندگی و خانه کاملا احساس می شود می تواند نمادی از رابطه ای باشد که در خانواده از هم پاشیده و حالا به دلیل حالت احتضار پدر مانند یک چینی بند زده، اعضای خانواده را دور هم جمع کرده است.
خانواده‌ای که سردی روابط‌شان را در لایه هایی مدفون کردند و حالا به خاطر پدر پیرشان که مرگ مغزی شده، از خاطراتی سخن می گویند که محو و نادرست است اما پسر نوجوان(نوه پیرمرد در اغما)که به خاطر سنش و خصوصیات نسلی که در آن متولد شده، شهامت و جسارت گفتن واقعیت را دارد، به اعضای خانواده گوشزد می‌کند که کارهایشان بیشتر براساس تظاهر است تا دلبستگی واقعی به پدر.
شعاری حرف زدن و گفتن دیالوگ های حاوی پیام آموزشی از قسمت هایی است که در فیلم بیشتر از هر عامل دیگری، مخاطب را از خود دور می کند.
پسر نوجوان با سارا از روز آخری می گوید که پدربزرگش اصرار داشته تا نهنگ صورتی را در دریا ببیند.نهنگ صورتی که نوه پیرمرد داستان آن را برای سارا تعریف می کند نیز در پلان آخر نمایش داده می شود آن هم درست در جایی که در ابتدای فیلم ،تلویزیون خبری از خودکشی را در آن منتشر کرده بود.
به نظر می رسد، نهنگ صورتی نمادی از نهنگ تنهایی باشد که یا از خودکشی دسته جمعی دیگر نهنگ ها جا مانده و یا خودش به تنهایی اقدام می کند.
فارغ از تحلیل گفتمان و محتوای این فیلم، موضوع اصلی آن یعنی امید داشتن به بازگشت فردی که مرگ مغزی شده، علاوه بر اینکه سوژه دستمالی شده ای است، سال ها تلاش برای جا افتادن این فرهنگ را زیر سوال می برد که فردی که مرگ مغزی شده، دیگر امیدی به بازگشتش نیست و اهدای عضو این فرد می تواند به زندگی دیگر انسان ها کمک کند.
همچنین، در قسمتی از فیلم، پسر نوجوان به راحتی از عطاری، ماری جوانا خریداری می کند و فروشنده با پرسش اینکه آن را برای چه کسی می خواهد، این ماده مخدر را در اختیار او قرار می دهد. سارا هم که در تمام این مدت همراه او بوده نه هیچ اعتراضی می کند و نه جلوی نوجوان را می گیرد.حتی در یک سکانس که نوجوان در حال دود کردن ماری جواناست با یک تذکر بی جان، این کار پسر را نقد می کند.
سارا در این فیلم، چه در بیمارستان و چه در خانه پیرمرد، در نقش یک ناجی حاضر می شود و حالا ناجی قصه ابر بارانش گرفته در مقابل اعتیاد نوجوانی به سیگار و ماری جوانا سکوت می کند.
سارا در بیمارستان از دیدن بازرس واهمه دارد و می ترسد و دلیل این احساس، اندکی بعد مشخص می شود که سر خود برای بیمار قطع نخاعی مورفین می دزدد و به طور پنهانی به وی تزریق می کند. شاید این کار او در جهت همان تأکید چندباره اش درباره درد کشیدن باشد اما یک پرستار نه حق چنین کاری را دارد و نه از نظر علمی درست است که بیمار را به مورفین وابسته کرد.چرا که زمینه اعتیاد بیمار را آن هم در شرایط بد جسمی و روحی فراهم می کند.
فیلم ابر بارانش گرفته نه تصویر برداری، نه کارگردانی و نه نویسندگی منحصر به فردی داشت که بتوان از آن برای حضور در کاندیدای سیمرغ دفاع کرد و نازنین احمدی هم در سطح متوسط مقابل دوربین نقش آفرینی کرد.
انتهای پیام/
