خبرگزاری فارس خراسان شمالی، سعید کوهستانی؛ گفتگو با یک ورزشکار ۱۴۰ کیلویی که گرفتن سهمیه المپیک برایش کاری ندارد. جوان تنومند بجنوردی که به جبر روزگار و نامهربانی مدیران استان با پیراهن خراسان رضوی در مسابقات کشور شرکت می‌کند.
شاهین مهردلان جوان رعنای بجنوردی پس از ۱۳ سال فعالیت در این رشته چند سالی است، افتخار پوشیدن پیراهن تیم ملی در رشته پرتاب وزنه را دارد. نحوه آشنایی با رشته‌ای که همین‌الان هم بسیاری با آن بیگانه هستند، سؤالی بود که دوست داشتم از او بپرسم. اما پاسخ شاهین مهردلان: سال اول راهنمایی بودم که یک دوره مسابقه ورزشی بین مدارس برگزار شد. شرکت کردم و اول هم شدم. از آن‌جا به بعد چند سالی به‌صورت مبتدی تمرین کردم. برای تمرین‌های تخصصی‌تر به شهرهای مختلف رفتم؛ مثل همین‌الان! بعد چهار سال به‌عنوان یک پرتابگر حرفه‌ای کار را ادامه دادم.
هنوز جواب سؤالم را نگرفته بودم، برای همین پرسیدم از کجا متوجه شدی که ورزشکار شدن فقط فوتبال، جودو و ... نیست و می‌شود؛ ورزش پرتاپ وزنه را ادامه داد؟ جواب شاهین: ورزش را از نونهالی شروع کردم. در رده سنی نوجوانان نظر مثبت استعدادیاب‌های فدراسیون را جلب کردم. آن‌قدر خوب تمرین کردم، که رکورد نوجوانان ایران را زدم و تنها ورزشکاری بودم که در آن سن و سال به اردوی تیم ملی بزرگسالان دعوت شدم.
شاهین چند باری با تیم خراسان رضوی در مسابقات شرکت کرده بود؛ دلیلش را می‌دانستم، اما از خودش پرسیدم: تنگناهای عجیبی در مسیر من شکل گرفت. آن‌قدر که چند سالی ورزش را کنار گذاشتم. بدون حمایت و امکانات که ورزش حرفه‌ای نمی‌شود، انجام داد. حمایت و امکانات نه به مفهوم اردوی خارجی و تجهیزات آن‌چنانی؛ نه منظورم، حداقل‌هایی چون مربی است.
می‌پرسم چند ماه یا چند سال پرتاب را کنار گذاشتی؟ می‌گوید: «تقریباً شش ماه!» ولی با حمایت خانواده و هیئت دومیدانی خراسان رضوی در مشهد رکورد نفر اول آسیا را جابه‌جا کردم و شدم عضو تیم خراسان رضوی!
می‌خواستم از او درباره نقش خانواده درراه کسب موفقیت بپرسم که جوابش را پیشاپیش داد! از شاهین مهردلان درباره برنامه‌هایش در سال منتهی به بازی‌های المپیک بیست بیست می‌پرسم. سؤالی که اعصاب او را به هم می‌ریزد. شاهین گفت: صد درصد، صد درصد؛ برای کسب سهمیه المپیک برنامه‌ریزی دارم. اما کار آسانی نیست. یک کار سخت و فوق‌العاده هزینه‌بر. به‌طور مثال الآن احسان حدادی ماهی سی هزار دلار هزینه دارد. هزینه‌ای که وزارت ورزش و فدراسیون آن را تقبل کرده‌اند؛ البته که کار کاملاً صحیحی است. اما اگر یک‌سوم آن را برای من بگذارند؛ المپیکی می‌شوم. المپیکی شدن نه برای عکس یادگاری گرفتن که برای مدال می‌روم.
توجیهش برای تضمین مدال منطقی به نظر می‌رسد؛ آنجایی که ادامه داد: چون برای ورود به المپیک باید به یک رکورد خاص برسیم. اگر آن را بزنیم و در المپیک تکرار کنیم، صددرصد جزء چهار نفر اول المپیک هستیم. از او در کمال یاس و ناامیدی می‌پرسم: چه بسترها و امکاناتی باید در بجنورد فراهم شود که شاهین مهردلان مهیای حضور در المپیک شود؟ برخلاف من با امید به آینده گفت: پول حرف اول را می‌زند. یک ورزشکار سنگین‌وزنی مثل من که حدود ۱۴۰ کیلو وزن دارد، باید تغذیه مناسب، مکمل‌های ورزشی خوب داشته باشد. تأمین همین دو قلم کلی هزینه دارد. بعد از پول؛ امکانات. حالا خدا را شکر سالن در اختیار ما است. ولی در فضای باز مکان مناسب نداریم. الآن هم که هوا سرد است، برخلاف اکثر استان‌های ایران و حتی همین مشهد که سالن دومیدانی دارد، حالا ما من سالن اختصاصی دومیدانی نمی‌خواهم. فقط یک جای سرپوشیده که بشود، پرتاب کرد! خیلی شفاف می‌پرسم: چقدر پول هزینه شود، شاهین مهردلان سهمیه المپیک را کسب می‌کند؟ صد میلیون تومان.
انتظارش از مسئولین ورزش دستگاه‌های دیگر را می‌خواهم بگوید، شاید گره‌ای باز شود. با حساسیت خاصی که به کسی برنخورد می‌گوید: با توجه به اتفاقات خوبی که در ورزش استان رخ‌داده است، فهمیدیم استان ما آن‌قدر هم بی‌پول نیست. وقتی در ورزش استان میلیاردها تومان پول هزینه می‌کنند، تا در گستره کشور دیده بشوند، به کجا برمی‌خورد که برای دیده شدن در المپیک صد میلیون هزینه کنند!
از شرایط خاصی بودجه‌ای وزارت ورزش برای المپیکی‌ها چیزهایی شنیده بودم، از شاهین می‌خواهم کمی توضیح بدهد. می‌گوید: بر اساس سهمیه‌های المپیک و بازی‌های آسیایی به ادارات کل ورزش و جوانان استان بودجه‌های ویژه‌ای تعلق می‌گیرد اما دریغ از ریالی که به استعدادهای ورزشی برسد.
این صحبت پایانی شاهین بود. ورزشکاری که می‌تواند در المپیک پرتاب وزنه‌اش را بر بال شاهین دهد تا مدالی خوش‌رنگ را نصیب مردم خراسان شمالی کند.
انتهای پیام/
